Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι αγορών σας.
Δεν έχετε αγαπημένα προϊόντα
Πρέπει να συνδεθείτε για να εισάγετε αγαπημένα προϊόντα
Μενού
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12818%2Fmobile-logo_new.png){kind=logo}
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12817%2Flogo_black.png "metaixmio.gr")
Υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2023
Καλοκαίρι 1966.
Ο Σπύρος, µαθητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, περνά τις διακοπές του φιλοξενούµενος από την οικογένεια ενός ζωγράφου στο νησί. Είναι ένα σηµαδιακό καλοκαίρι, όχι µόνο για τον ίδιο αλλά και για την οικογένεια που τον φιλοξενεί. Λίγο αργότερα, ο Απρίλιος του ’67 αλλάζει τα πάντα στη ζωή του.
Η ιστορία του Σπύρου είναι η ιστορία και πολλών άλλων της γενιάς του. Είναι η ιστορία ενός νεαρού ζωγράφου που αρνήθηκε να προδώσει την παρέα του αλλά πρόδωσε το όνειρό του.
Τότε, µέσα της δεκαετίας του ’60, ο κόσµος όλος ήταν όπως εµείς – είκοσι χρονών. Μαζί µε εµάς είχε ξαναγεννηθεί η ζωή, όλα είχαν αλλάξει, ακούγαµε τα νέα τραγούδια που έπαιζαν στις µπουάτ της Πλάκας, τον Τιπούκειτο, την Απανεµιά, το Συµπόσιο, τη Ρουλότα και ένα σωρό άλλες. Αντί για τις ντιζέζ µε τα µικρόφωνα, νέοι τραγουδιστές, κορίτσια και αγόρια που θα µπορούσαν να είναι συµµαθητές µας στη Σχολή, παιδιά κι εκείνα σαν εµάς, µε φωνές απλές, χωρίς στόµφο, έλεγαν τα καινούργια τους τραγούδια πάνω σε στίχους που είχαν καθαρή ποίηση. Το φως µιας επανάστασης αχνόφεγγε, ο παλιός κόσµος βούλιαζε και εµείς, αποµακρυσµένοι από το όλο και πιο απρόσωπο κέντρο της πόλης, κρυµµένοι στις παραµεληµένες γειτονιές της, φέρναµε τον καινούργιο.
Απόσπασμα από το κείμενο
Παρακαλώ συνδεθείτε για να στείλετε τα σχόλιά σας.
Πόσα έχουμε καταμαρτυρήσει στην περιώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου; Πόσα στραβά της μεταπολιτευτικής ελληνικής πραγματικότητας έχουμε θεωρήσει πως είναι απότοκα της δράσης της; Κι όμως, πίσω από κάθε στερεοτυπικό συμπέρασμα θάλλουν οι εξαιρέσεις. Ο ήρωας του Αλέξη Πανσέληνου, ο Σπύρος, δεν εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις. Δεν ανήλθε στην κοινωνική πυραμίδα ως παράξενο αναρριχητικό «είδος». Δεν υπήρξε τυχοκυνηγός. Εκείνος για αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή τον πήγε. Αντί για ζωγράφος όπως ονειρευόταν κατέληξε να σπαταλήσει τη ζωή του σε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών στο κέντρο της Αθήνας. Ένα ώριμο μυθιστόρημα που μέσα σε 200 κάτι σελίδες εικονογραφεί με πιστότητα την ελληνική κοινωνία από το 1974 έως τις μέρες μας.
Ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους λογοτέχνες καταφέρνει για ακόμα μία φορά να κερδίσει τον αναγνώστη του από την πρώτη κιόλας σελίδα, χάρη στο πλήθος των αφηγηματικών αρετών που ξεδιπλώνονται και σε αυτό του το πόνημα. Η γλώσσα του ρέουσα, δυνατή και καθάρια μιλά χωρίς φιοριτούρες για το τέλος της αθωότητας του Σπύρου που είναι ο βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, κι ο οποίος παρότι είχε τις ευγενέστερες προθέσεις δεν κατάφερε δυστυχώς να μη νικηθεί από τη ζωή.
Ο Αλέξης Πανσέληνος δεν έχει ανάγκη συστάσεων ή επαίνων. Το έργο του και η διάστασή του ως συγγραφέα είναι παραπάνω από γνωστά και αναγνωρισμένα. Το βιβλίο που μας χάρισε είναι ό,τι ακριβώς λέει ο τίτλος του: ένα δουλεμένο έργο Τέχνης με της, πυκνές, εξαιρετικής μαεστρίας, αλλεπάλληλες πινελιές τοποθετημένες πάνω στον καμβά, που απεικονίζουν ένα σημαντικό μέρος της νεότερης ιστορίας της χώρας.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Ο Αλέξης Πανσέληνος επενδύει πολλά στα απλά περιγράμματα, στην ακρίβεια της έκφρασης, στην καθαρότητα της αφήγησης. Φτιάχνει χαρακτήρες με αδρές πινελιές, χτίζει τα σκαλιά της ιστορίας του χωρίς ακροβασίες αλλά με τη σοφή τεχνική της στιβαρής όσο και χαμηλότονης πλοκής, προχωρά αναδεικνύοντας την ψυχολογία του πρωταγωνιστή του κι έτσι επαγωγικά δίνει το στίγμα μιας ολόκληρης γενιάς.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Γραμμένο με υπαινικτικό ύφος και αξιοθαύμαστη οικονομία λόγου, το «Λάδι σε καμβά» αποδεικνύεται ένα βαθιά υπαρξιακό και ψυχολογικό μυθιστόρημα με ελεγειακά στοιχεία, δείγμα της μαεστρίας του συγγραφέα του.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Έχουμε ένα από τα πιο «καθαρά» γραμμένα ελληνικά μυθιστορήματα, η λιτότητα και η απλότητα το ξεχωρίζουν. Ένα μυθιστόρημα που μιλάει για τα μεγάλα, τη ζωή, τον θάνατο, τη ματαίωση, τον έρωτα, την αγάπη για τους γονιούς, ενώ ασχολείται με τα μικρά που ορίζουν τη ζωή μας.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Ένα βαθύτατα υπαρξιακό και ανθρώπινο μυθιστόρημα, με έντονο πολιτικό περιεχόμενο (όχι ιδεολογικό), που αφορά την κοινωνία ως σύνολο και τους ανθρώπους της ως μονάδες, δηλαδή μια ιστορία που αγγίζει τον πυρήνα της ζωής και της ύπαρξης, τις τραγικές εκείνες περιπτώσεις που οι κοινωνίες χάνουν την ελευθερία τους, τη δυνατότητα δηλαδή να ονειρεύονται, να ελπίζουν, να ερωτεύονται, να ευτυχούν.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα που, παρά τη μικρή του έκταση, συλλαμβάνει πολλά και ιδιαίτερα νοήματα για τη ζωή, την επιτυχία και την αποτυχία.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Ο Αλέξης Πανσέληνος, με το «Λάδι σε καμβά» μας ταξιδεύει στο καλοκαίρι της λεγόμενης «χαμένης άνοιξης», στα χρόνια της ανάσας που πήρε η ελληνική κοινωνία στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1960, μιαν ανάσα που την έκοψε βίαια η δικτατορία των συνταγματαρχών. Μας ταξιδεύει στην ομορφιά και τους χυμούς ενός ελληνικού νησιού, όπου ένας φέρελπις ζωγράφος, ο Σπύρος, θα περάσει τις διακοπές του, τότε ακόμα που «τα καλοκαίρια είχαν τη γεύση της αιωνιότητας», τότε που «ο κόσμος όλος ήταν όπως εμείς – είκοσι χρονών». Παρόντες εντός του εικοσαετούς Σπύρου, όπως και σε όλη την ατμόσφαιρα του νησιού, είναι ο ενθουσιασμός και ο αισθησιασμός. 1966, και ξανθά κορίτσια, σαν την Ανν Λόμπεργκ, του Βασίλη Γεωργιάδη και του Ιάκωβου Καμπανέλλη, πρόβαλλαν πάνω σε μοτοποδήλατα Velosolex με κοντά λουλουδάτα φουστάνια· νεαροί και νεαρές –η Νόνη, η Βούλα, ο Πάρης, ο Κρίτων, η Γωγώ, η Ειρήνη– άκουγαν Γιώργο Ζωγράφο, Μαρία Φαραντούρη, Μίκη Θεοδωράκη, Νέο Κύμα, Tony Dallara και τη “Maliziusella” του, σε 45άρια δισκάκια στο ηλεκτρόφωνο Teppaz· νεαροί και νεαρές ερωτεύονταν, ο ένας τον άλλον, ερωτεύονταν τον έρωτα, και, ναι, ο έρωτας ερωτευόταν αυτούς, ερωτευόταν τις χρυσαφιές ή καστανές μπούκλες τους, τα πρασινογάλαζα μάτια τους, τη σφριγηλότητά τους.
Ο Πανσέληνος απλώνει δεξιοτεχνικά τα χρώματα των λέξεών του, τη ζωγραφική των φράσεών του, στον καμβά των σελίδων του και αναπλάθει για χάρη μας όλo εκείνο το άδολο γλέντι νου και αισθήσεων που ήταν το θέρος των σίξτις. Δεν λείπουν οι περιπλοκές, οι αντιζηλίες, οι διεκδικήσεις, οι έριδες, μια μνεία στην «Εξιλέωση» του Ίαν ΜακΓιούαν, μια λανθασμένη στιγμή, η καταισχύνη, το όνειδος, η αποπομπή. Ακόμα, πλήθος είναι οι αναφορές στην ελληνική εικαστική σκηνή (δεσπόζουν αρχικά οι Μόραλης, και Νικολάου, αλλά εν συνεχεία η Ομάδα των Νέων Ρεαλιστών – θα αναγνωρίσει ο επαΐων στα εικαστικά δημιουργούς όπως οι Μπότσογλου, Δίγκα, Κατζουράκης, Ψυχοπαίδης σε όσους απαρτίζουν την παρέα του Σπύρου στην ΑΣΚΤ).
Και μετά, η δικτατορία. Το δίλημμα του Σπύρου: να προδώσει το όνειρό του ή να προδώσει την παρέα του. Επιλέγει, σκληρά και δραματικά, αλλά σθεναρά, το πρώτο. Αντίο στη ζωγραφική, μια ζωή ρουτίνας εν συνεχεία, η κάθοδος στην πραγματική πραγματικότητα χωρίς ενδοιασμούς, αλλά και χωρίς καλλωπισμούς. Διανύουμε, με οδηγό έναν στρωτό μινιμαλισμό, κοσμημένο με λυρικές ανταύγειες και λεπταίσθητους συλλογισμούς στο θέμα του χρόνου και της μνήμης, τις δεκαετίες ανάμεσα στα 1966 και 2022, για να φτάσουμε σε ένα περίτεχνα επινοημένο τέλος.
Copyright © 2024 metaixmio.gr | All Rights Reserved
