[…] Beloved persons, long dead, emerge from another world to overwhelm the narrator with their presence, as if they were alive; unexpected emotions bring escape from a gloomy reality; lonely walks in a city which only causes distress and despair; great but unfulfilled loves which cannot be expressed: these are some of the themes in the new collection of short stories by Dimitris Mingas, which transcend the realistic narration and create a poetic atmosphere […]. 

Στο διήγημα επιστρέφει με το τρίτο πεζογραφικό του βιβλίο (εκδόσεις «Μεταίχμιο») ο Δημήτρης Μίγγας –και πράττει, θα έλεγα, σοφά, μια κι είναι προφανές πως σ’ αυτή τη φόρμα και πιο άνετα αναπνέει και αποτελεσματικότερα ξέρει να κινείται. […] O Μίγγας κατορθώνει να δώσει πνοή στα περισσότερα (το σύνολο έντεκα) από τα κείμενα που φιλοξενούνται στο βιβλίο, σκιαγραφώντας με πυκνές γραμμές τα πρόσωπά του και εξασφαλίζοντας τις ενδεδειγμένες ισορροπίες για τη δράση του. Κεντρικό του θέμα, το οποίο επανέρχεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από κομμάτι σε κομμάτι, το μαγικό τοπίο της Θεσσαλονίκης, όπως αποτυπώνεται στον δύσβατο και συνάμα δραματικά αθόρυβο βίο των ηρώων του.
Αγαπημένες ανθρώπινες μορφές, οι οποίες βγαίνουν ξαφνικά στο προσκήνιο από τον άλλο κόσμο, για να κατακλύσουν με την παρουσία τους, σαν να ήταν ζωντανές, τα αισθήματα, απρόσμενες διαφυγές από μια γκρίζα και άχαρη πραγματικότητα, που επαναλαμβάνεται με μονότονους ρυθμούς, μοναχικές διαδρομές στο νυχτερινό περιβάλλον της πόλης, που αυξάνει την απελπισία ή την απόγνωση, καθώς και μεγάλοι, αδικαίωτοι έρωτες που δεν έχουν τόπο να εκτονώσουν το πάθος τους: νά μερικά από τα βασικά μοτίβα του Μίγγα στα καινούρια διηγήματά του, τα οποία συχνά σπάνε το φανερό ρεαλιστικό τους πλαίσιο, για να δημιουργήσουν μια καθαρώς υπερβατική και ποιητική (δίχως, ευτυχώς, ποιητικισμούς) ατμόσφαιρα [...].  

[...] His main characteristic is the naturalness with which he manages to reverse the course of time and the simple ways and means he uses to accomplish this. When the reader discovers that he is in another place and time, he realizes that this happened smoothly, which means that the author’ s craftsmanship is, to say the least, effective. [...] 

[...] Η ποιητική του καταγωγή και πρόθεση δεν αποτυπώνεται τόσο στο λεκτικό, στη διαχείριση των λέξεων, όσο στην εικονοπλασία και στη διαχείριση του αφηγηματικού χρόνου, που ενώ μοιάζει ομαλός και ευθύγραμμος, με μια λέξη ρεαλιστικός, ακολουθεί τη ροή των ονείρων, έτσι όπως θραύεται, συμπυκνώνεται ή παλινδρομεί. Συναιρείται έτσι το τετελεσμένο και το τωρινό, το λογικό και το παράδοξο [...]
Ό,τι κυρίως χαρακτηρίζει τα κείμενα του Δημήτρη Μίγγα, τα οποία στην πλειονότητά τους εκτυλίσσονται σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, είναι η φυσικότητα με την οποία ανατρέπεται η διαδρομή του χρόνου και η απλότητα των υλικών και των μεθόδων με την οποία συντελείται αυτή η ανατροπή. Όταν, σαν αναγνώστης, διαπιστώνεις ότι έχεις «ετεροχρονιστεί» και ότι βρίσκεσαι σε άλλον τόπο [...], συνειδητοποιείς πως η μετάβασή σου έγινε ομαλά και φυσικά, πράγμα που σημαίνει ότι εδώ η μαγγανεία της τέχνης του λόγου, η πονηριά της, υπήρξε αποτελεσματική [...].