Το Καπούτ είναι ένα μεγάλο μυθιστόρημα, το μυθιστόρημα του Ευρωπαίου ανθρώπου που πέρασε αιώνες Ιστορίας χτίζοντας τον ουρανό πάνω από το κεφάλι του, με τα ίδια του τα χέρια, κι όταν τον γκρέμισε, πάλι με τα χέρια του, έμεινε μόνος του με το φόβο του, την ντροπή του και μόνον όπλο του τον κυνισμό του.
Πριν κλείσω οφείλω να πω πως το αριστούργημα του Μαλαπάρτε βρήκε το μεταφραστή που του άξιζε. Η δουλειά του Παναγιώτη Σκόνδρα είναι εξαιρετική.

Έντονα λυρικό και ταυτόχρονα ωμό, το Καπούτ γίνεται μια μαρτυρία της εποχής, γραμμένη από έναν τολμηρό, προφητικό και ταυτόχρονα αμφιλεγόμενο συγγραφέα.

Είρων και σκληρός, έως και κυνικός, ο Μαλαπάρτε εκθέτει, με εξαιρετικά διεισδυτική ματιά, το πολεμικό πανόραμα. Κοσμοπολίτης και πολύγλωσσος, ένας αυθεντικός Ευρωπαίος, κινείται σαν το ψάρι στο νερό στις μάχες και την κοσμική ζωή, σ’ αυτόν τον παραπαίοντα και παρακμάζοντα κόσμο, τον δικό του κόσμο. […]
Γραφή υψηλών απαιτήσεων, μεγαλόπνοο, με περίτεχνες παλλόμενες εικόνες, ευφυείς παραδοξολογίες, σπινθηροβόλους διαλόγους, χωρίς μελοδραματισμούς αλλά με στιγμές αυθεντικής συγκίνησης, η αφήγηση στήνει ανθρώπους, ζώα και αντικείμενα στη ζωή και στον θάνατό τους. Ποίηση του πολέμου, αισθητική της καταιγίδας, του πλιάτσικου, του πογκρόμ και του αίματος, σε χτυπητή σκόπιμη αντιδιαστολή με την ντροπιασμένη –για συνθήκες πολέμου- πολυτελή ζωή των λίγων.