[…] η Τζίλιαν Φλιν δεν είναι οποιαδήποτε. Από τις πρώτες του σελίδες, το μυθιστόρημά της Αιχμηρά αντικείμενα δείχνει να ανατρέπει τα κλισέ της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Μια στυφή γεύση μετάλλου καρφώνεται στον ουρανίσκο του αναγνώστη, διαβάζοντας το μυθιστόρημα Αιχμηρά αντικείμενα της Τζίλιαν Φλιν […]. Το ξυράφι του εξωφύλλου έρχεται και καρφώνεται στη σκέψη σου. Τη σημαδεύει με επιμονή. Τέμνει και ανατέμνει την ψυχή σου, χρησιμοποιώντας τα τερτίπια του φόβου, της αγωνίας, της συνεχούς ανατροπής. Η νεαρή συγγραφέας […] κατορθώνει με μια εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα να αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη της. Γίνεσαι δέσμιος της υποβλητικότητας της γραφής της, της αμεσότητάς της, της ευκολίας της να δημιουργεί, να αναδομεί και στη συνέχεια να ανασυνθέτει ψυχικά τοπία∙ ψυχικά τοπία με βάθος και ένταση, με νόημα και υπόβαθρο, με λόγο ύπαρξης και μάλιστα σοβαρό. […]
Η Τζίλιαν Φλιν ιχνηλατεί με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο –χωρίς διδακτισμούς και ηθικοπλαστικές ρητορείες, αλλά με μια ιστορία δυνατή, πειστική και αντιπροσωπευτική των διαστάσεων που λαμβάνει η βία καθημερινά σ΄αυτό τον παγκοσμιοποιημένο χάρτη της οδύνης για το σύγχρονο κόσμο- τους δρόμους που ακολουθεί το Κακό και ριζώνει στις ψυχές των ανθρώπων, όταν η αγάπη εκλείπει. […]
Ο ρυθμός της αφήγησης είναι γρήγορος, κοφτός, εξυπηρετεί την εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς να της αφαιρεί σε λογοτεχνικότητα. Η Φλιν σε πείθει από την αρχή ότι σου έχει δώσει με φειδώ ορισμένα στοιχεία, ώστε αν νιώθεις λίγο «ψαγμένος» αναγνώστης, να νομίζεις ότι σου έκλεισε το μάτι πονηρά και έχεις ήδη ανακαλύψει το δολοφόνο. Πρόκειται περί τέλειας πλάνης. Μόλις στις τελευταίες σελίδες ανατρέπει όλο το σκηνικό που έχει στήσει με μαεστρία.[…]
Δεν ωραιοποιεί τίποτα η συγγραφέας. Σου πετάει στα μούτρα όλους εκείνους τους άρρωστους οικογενειακούς δεσμούς, εμβαθύνοντας στη συμπτωματολογία τους με κομψό και μετρημένο τρόπο. Διαχειρίζεται το υλικό της με οικονομία τέτοια που της εξασφαλίζει την αρμονία, αλλά και την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη της. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τον πόνο και την οδύνη των ηρώων, αλλά σε μπάζει μέσα από την πίσω πόρτα. Τι εννοώ: δεν γίνεται μελό ούτε επιχειρεί να αποσπάσει εύκολη συγκίνηση, παρά σου περιγράφει ξερά τα πιο συγκλονιστικά συναισθήματα και τις πιο απεχθείς πράξεις, φορτίζοντάς τες μόνο με μικρές καθημερινές λεπτομέρειες, εκείνες ακριβώς που χρειάζονται για να σου επιτείνουν την αναγνωστική ένταση. Η σκληρότητα, η οξύτητα, η αιχμηρότητα κατοικούν δίπλα δίπλα με την αγάπη.

Η Τζίλιαν Φλιν στέλνει ρίγη στη ραχοκοκαλιά του αναγνώστη της παίζοντας με γνώση με όλους τους κώδικες του αμερικανικού θρίλερ. Η πλοκή είναι καθηλωτική, οι χαρακτήρες έχουν βάθος και οι εικόνες κλειδώνουν στο μυαλό του αναγνώστη. Ο μετρ Στίβεν Κινγκ το χαρακτήρισε το πιο ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ των τελευταίων 30 ετών. 

Ένα καλά δουλεμένο ψυχολογικό θρίλερ με σωστή δομή και προσεκτικά επιλεγμένες κοφτερές σκηνές, που θα διαβάσετε απνευστί. 

Με απύθμενο ψυχαναλυτικό βάθος η Φλιν αγγίζει τη σχέση Μάνας και Κόρης, σκιαγραφώντας τον σαδιστή και μαζοχιστή εαυτό, και την αβάσταχτη σκληρότητα των παιδιών, καθώς επίσης και των παιδικών μας χρόνων. […]
Η ζοφώδης ατμόσφαιρα της Φλιν ολοζώντανη και πειστική, κινείται πολυεπίπεδα οδηγώντας σε απύθμενα υποσυνείδητα βάθη… Χαρακτήρες πολύπλοκοι, με μυστικά και βαρύ, σκοτεινό παρελθόν, ανακατεύουν αμέτρητες φορές τα χαρτιά στην ίδια παρτίδα. Η συγγραφική ευστροφία και τα ευρήματα τα καθοριστικά χαρίζουν στην αστυνομική λογοτεχνία δυο ιδιόρρυθμες, απρόσμενες, αλλόκοτες, σαν σκοτεινά παραμύθια του Άντερσεν, ιστορίες. Η κακιά μάγισσα που τιμωρεί τα ζωηρά κοριτσάκια στη μία, και ο σατανιστής έφηβος που βάφει τα χέρια με αίμα στην άλλη.
Αλλά πέρα από τη σαγηνευτική αφήγηση και την απρόσμενη πλοκή, αυτό που «σπάει κόκαλα», όπως ο Στίβεν Κινγκ θα πει, είναι και στη μία περίπτωση και στην άλλη, αυτοκαταστροφική και ενοχική, στα όρια του μαζοχισμού σχεδόν, κεντρική ηρωίδα. Το αόρατο θύμα, εν τέλει, εφόσον τα μεγάλα εγκλήματα δεν προϋποθέτουν ντε και καλά αίμα και πτώμα.
Ο Σκοτεινός τόπος δεν είναι άλλος από τη σκοτεινή δική μας ψυχή, και το φιλμάκι των παιδικών μας χρόνων που έχει αποσβέσει η αυτοσυντήρηση, ο νόμος της εντροπίας και ο χρόνος. Και τα Αιχμηρά αντικείμενα, δοντάκια, μητρικά νυχάκια, μαχαίρια και βελούδα σατέν που εξακολουθούν και ως μνήμη να γδέρνουν.

Η Gillian Flynn είναι δημοσιογράφος και παράλληλα, ένα από τα πιο καυτά και πολυσυζητημένα σήμερα, ονόματα στον χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο, "Αιχμηρά Αντικείμενα", είναι από τα ξεχωριστά και σπάνια δείγματα του είδους και δεν είναι διόλου τυχαίο που όχι μόνο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές αλλά, της χάρισε τα βραβεία CWA Ian Fleming Steel Dagger και CWA New Blood Fiction Dagger. Και πως να μην κάνει άλλωστε επιτυχία όταν το βιβλίο αυτό, δεν είναι απλά ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά ένα ψυχολογικό θρίλερ χαρακτήρων από αυτά που σπανίζουν στις μέρες μας και όταν τελικά φτάνουν στα χέρια μας, μας κάνουν να ριγούμε και να ανατριχιάζουμε, σκεπτόμενοι πόσο περίπλοκο μπορεί να είναι το ανθρώπινο μυαλό και πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε κατευθυνόμενοι από τα πάθη, τις εμμονές και τις φοβίες μας...

vivliocafe.blogspot.gr

anagnostria.blogspot.gr

www.k-mag.gr

www.anagnosi.blogspot.gr

For starters, να πω ότι άρχισα να διαβάζω τα «Αιχμηρά Αντικείμενα» επειδή έγραψε για το βιβλίο τόσο καλά λόγια ο Stephen King. Θα μου πεις, ναι, οκ, αυτό είναι μάρκετινγκ, αλλά προφανώς πιάνει, και μάλιστα σε αυτή την περίπτωση η εντύπωση του κυρίου Κινγκ έγινε και δική μου.
H Gillian Flynn έχει γράψει όλα κι όλα τρία βιβλία (στα ελληνικά κυκλοφορούν όλα από τις Ekdoseis Metaixmio). Αστυνομικά μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην πολιτεία του Μισούρι, στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Οι πρωταγωνίστριες και στα τρία βιβλία είναι βαθιά προβληματικά και περίπλοκα άτομα που αναγκάζονται να επιστρέψουν στον τόπο της καταγωγής τους (ή να ακολουθήσουν τον σύζυγό τους στον τόπο από όπου εκείνος κατάγεται στην περίπτωση του «Gone Girl») κι εκεί να αντιμετωπίσουν δαίμονες του παρελθόντος και του τώρα.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

ΑΙΧΜΗΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ: Η Καμίλ Πρίκερ είναι δημοσιογράφος σε τριτοτέταρτη εφημερίδα του Σικάγου, όταν στον τόπο από τον οποίο κατάγεται εξαφανίζεται ένα κοριτσάκι. Καθώς μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε συμβεί το ίδιο, στέλνεται εκεί για να κάνει το ρεπορτάζ με την ελπίδα να ανεβάσει την κακή κυκλοφορία της εφημερίδας. Η Καμίλ Πρίκερ είναι καταθλιπτική και καταστροφική (κόβεται, χαράσσει λέξεις σε όλο της το σώμα χρησιμοποιώντας αιχμηρά αντικείμενα: cutter). Η τελειομανής, άψυχη μητέρα της, η τέλεια (όμορφη, δημοφιλής) έφηβη αδελφή της και μια κοινωνία που δεν ανοίγεται εύκολα είναι το περιβάλλον που υποδέχεται την Καμίλ, η οποία παρακολουθεί την αστυνομική έρευνα, αλλά είναι η δική της προσωπική έρευνα που ξεκλειδώνει τις πληροφορίες για τη λύση του μυστηρίου. Μόνο που οι πόρτες οδηγούν σε σημείο που δεν το είχε φανταστεί και κορυφώνεται έτσι η προσωπική της τραγωδία. --- Σε κρατάει με δυνατή, σφιχτή πλοκή ως το τέλος, όπου σου επιφυλάσσει και μια ανατροπή.

ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ: Το αγαπημένο μου από τα τρία. Σκληρό βιβλίο, καθώς σε αυτό περιγράφεται μέρα με την ημέρα και λεπτό προς λεπτό το χρονικό της δολοφονίας μιας μητέρας και των δύο κοριτσιών της. Μιας δολοφονίας προαναγγελθείσας, καθώς από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο η Λίμπι Ντέι αυτοσυστήνεται, και δίνει το πλαίσιο της ιστορίας της. Ήταν επτά ετών όταν δολοφονήθηκαν μέσα στο σπίτι όπου ζούσαν όλοι μαζί, η μητέρα και οι δύο μεγαλύτερες αδελφές της. Για τη δολοφονία κατηγορείται και είναι στη φυλακή ήδη 24 χρόνια ο μεγαλύτερος αδελφός της, που ήταν την ημέρα της τραγωδίας 15 ετών. Η Λίμπι καταθέτει ότι τον είδε στο σπίτι (ενώ έλειπε νωρίτερα) κι έτσι καταδικάζεται για τη δολοφονία και δεν κάνει έφεση ποτέ. Όταν, στα 31 της, τελειώνουν τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί ως φιλανθρωπία «για την καημένη εφτάχρονη Λίμπι, θύμα της τραγωδίας», της γίνεται η πρόταση από ένα κλαμπ υποστηρικτών της αθωότητας του αδελφού της να συμμετέχει με αμοιβή σε έρευνα για συγκέντρωση στοιχείων. Τι συνέβη στην πραγματικότητα τα ξημερώματα της 2ας προς την 3η Ιανουαρίου το 1985; --- Με εναλλασσόμενη αφήγηση ανά κεφάλαιο στο παρελθόν και στο παρόν, ξεδιπλώνεται η τραγωδία και φωτίζονται τα σκοτεινά σημεία.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ: Το κακό είναι ότι είδα πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο. Διότι η ταινία, for once είναι ΠΟΛΥ καλή, και ακολουθεί πιστά το βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο ότι το σενάριο έγραψε η ίδια η Φλιν. Δε θα πω πολλά, παρά μόνο ότι η πλοκή είναι ευφυής, και οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είναι αληθινοί σε μια μικρότερη κλίμακα. Πόσο καλά γνωρίζουμε τους συντρόφους/συζύγους μας; Πόσο καλά μας ξέρουν εκείνοι; Σε ποιο βαθμό υποκρινόμαστε και ως πότε μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας;

Το Sharp Objects («Αιχμηρά Αντικείμενα») θα γίνει, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, τηλεοπτική σειρά, ενώ το Dark Places («Σκοτεινός Τόπος») θα βγει φέτος (2015) στους κινηματογράφους με πρωταγωνίστρια τη Charlize Theron. Αν έχει διαβάσει κανείς το βιβλίο αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η Amy Adams -η πρώτη επιλογή για την ταινία- ταιριάζει γάντι, τουλάχιστον εμφανισιακά, στον ρόλο της Λίμπι Ντέι (μικροσκοπική κοκκινομάλλα με μεγάλα μπλε μάτια και μεγάλο στήθος), αλλά, οκ, in Charlize we trust. To Gone Girl το έχουμε ήδη δει (και συζητήσει πολύ) και στην Ελλάδα, με τον Μπεν Άφλεκ και τη Ρόζαμουντ Πάικ να κουμπώνουν, κατά τη γνώμη μου, στους ρόλους τέλεια. Ειδικά ο Άφλεκ (αχώνευτος ακόμα κι όταν θέλει να είναι συμπαθητικός).

Εδώ να πω και κάτι ακόμη: Οι χαρακτήρες της Φλιν δεν είναι άσπρο-μαύρο, καλοί ή κακοί και οι γυναικείοι χαρακτήρες της δεν είναι εξιδανικευμένοι κι αυτό εκτός από έντιμο το κάνει και πιο ρεαλιστικό, πιο κοντά σε αυτό που είμαστε. Η Λίμπι Ντέι, για παράδειγμα, είναι το θύμα μιας οικογενειακής τραγωδίας αλλά είναι και κλέφτρα, καιροσκόπος και, όπως η ίδια ομολογεί στην πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου, ζηλιάρα και κακιά. Η Φλιν αγαπά πολύ την εναλλασσόμενη αφήγηση και, ειδικά στο «Κορίτσι που εξαφανίστηκε», η εναλλαγή αφήγησης και οι ανατροπές δείχνουν πολύ ξεκάθαρα τις αντιφάσεις των χαρακτήρων.

Συμπαθάτε με για το σεντόνι, να πω μόνο ότι χαίρομαι πολύ και λίγο ζηλεύω που νέοι άνθρωποι γράφουν, εκδίδουν και κυκλοφορούν παγκοσμίως ωραία βιβλία.

culture21century.gr

[…] οι φανατικοί του είδους δεν μπορεί παρά να λατρέψουν τον τρόπο γραφής, το σασπένς και τις αλλόκοτα νοσηρές ιστορίες της Τζίλιαν Φλιν. Χωρίς να περιγράφει σκηνές φόνων –τουλάχιστον στο πρώτο της βιβλίο Αιχμηρά αντικείμενα που τέλειωσα μόλις πριν λίγο, αφού το διάβασα με κομμένη την ανάσα και «μονοκοπανιά»- η Τζίλιαν Φλιν δημιουργεί την κατάλληλη, μυστηριώδη ατμόσφαιρα που σε προδιαθέτει για το κακό που θα συμβεί. Λεπτομέρειες καθημερινών αντικειμένων που παίρνουν μακάβρια μορφή. Χαρακτήρες που κρύβουν διεστραμμένα μυστικά και καταστάσεις που, ενώ μοιάζουν φυσιολογικές, συναινούν διαδοχικά σε ένα αγωνιώδες θρίλερ… Η Τζίλιαν Φλιν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η θηλυκή, σύγχρονη εκδοχή του Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Ένα βιβλίο που θα σας κρατήσει σε αγωνία, θα σας καθηλώσει με την ατμόσφαιρά του και θα σας προκαλέσει να σκεφτείτε τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης.
Διαβάστε ή ακούστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Λέξεις ξυράφια, αιχμηρά αντικείμενα και ακόμα πιο αιχμηρό το βιβλίο […] Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για εγκλήματα μικρών παιδιών, ωστόσο εδώ η Φλιν, από τις πρώτες που ασχολήθηκαν με το θέμα, όπως και με την αυτοτιμωρία, γνωρίζει τον τρόπο για να κερδίσει τον αναγνώστη. Στα συν του βιβλίου η ατμόσφαιρα, ηλεκτρισμένη εκεί που πρέπει, θολή σε σημεία που πρέπει να σου θέσει αμφισβητήσεις.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.