flix.gr

cityportal.gr

diastixo.gr

diavazontas.blogspot.com

pastafloramag.gr

bookpress.gr

oanagnostis.gr

avgi.gr

literature.gr

bookfeed.gr

lifo.gr

Πρόκειται για μια πυκνή, ολιγοσέλιδη αφήγηση, που, όπως διαβάζουμε στην τελευταία σελίδα, γράφτηκε ανάμεσα στον Φεβρουάριο και τον Οκτώβριο του 1999. Η αφήγηση στο σύνολό της αποτυπώνεται σε τρία χρονικά επίπεδα, που είναι ευδιάκριτα στο βιβλίο. Πρώτον, οι τηλεγραφικού τύπου σημειώσεις-φράσεις-προτάσεις που φύλαξε η συγγραφέας στο συρτάρι της από το 1963 σε ημερολόγιο και ατζέντα αντίστοιχα. Δεύτερο χρονικό επίπεδο η αναπαράσταση του τραυματικού γεγονότος της έκτρωσης αλλά και η καταγραφή μια ολόκληρης εποχής (και μια ολόκληρης νοοτροπίας), εκ των υστέρων. Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο χρονικό επίπεδο γραφής, που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, λειτουργώντας ως μεταλογοτεχνική παρέμβαση: Οι μετά τη γραφή των συμβάντων σκέψεις της Ερνό, που φανερώνουν την απόσταση ανάμεσα στις δύο χρονικές περιόδους (1963 και 1999), ιδωμένη και επεξεργασμένη στην ώριμη, πλέον, συνείδηση της συγγραφέως. Τα σημεία αυτής της τρίτης χρονικής περιόδου είναι ενταγμένα μέσα σε παρενθέσεις, και, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο ουσιώδες και κατασταλαγμένο μέρος της συνολικής αφήγησης, αφού λειτουργούν και ως γέφυρα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν.
Το βιβλίο της Ερνό (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη, εκδ. Μεταίχμιο, 2022) το διακρίνει ακρίβεια λόγου και έκφρασης, στοιχεία που συναντάμε σε σπουδαία βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είναι ένα βαθιά ειλικρινές και εξομολογητικό βιβλίο. Η συνείδηση της συγγραφέως έχει διευρυνθεί και, βοηθούντων των παλιών σημειώσεών της, ανατρέχει με λεπτομέρειες σε ημερομηνίες, δρόμους, μπαρ, καφέ, ταινίες, οικεία πρόσωπα της εποχής και γεγονότα του παρελθόντος, ζώντας τις στιγμές μια δεύτερη φορά, με την παλιά ένταση. Έτσι, η σαγηνευτική και ειλικρινής αυτή αφήγηση, θαρρείς τραβώντας μπροστά στα μάτια μας το σκοτεινό πέπλο των καιρών, μας τα αποκαλύπτει όλα:
Τις σχέσεις της 23χρονης φοιτήτριας της φιλολογίας με τους γονείς της, την «αναπόφευκτη μοίρα της εργατικής τάξης» που ένιωθε να την καθηλώνει, την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της από κάποιον αδιάφορο συμφοιτητή της, τον πανικό της για το συμβάν, τις επισκέψεις της σε γιατρούς της εποχής για να βρει λύση, τις επιφυλάξεις των περισσοτέρων από αυτούς στο να τη βοηθήσουν, τα φριχτά στερεότυπα της εποχής για τις εκτρώσεις (σύμφωνα με τη νομοθεσία του 1948 «οι διαπράττοντες εκτρωτικές πράξεις και οι προβαίνουσες σε έκτρωση ή οι συναινούσες σε αυτή γυναίκες υπόκειντο σε ποινή φυλάκισης και επιβολής προστίμου»), το βασανιστικό δίμηνο της αμφιταλάντευσής της για το πώς θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα που βίωνε, τη σχεδόν νατουραλιστικού τύπου περιγραφή της έκτρωσής της από μια γριά «αγγελοποιό» σε κάποιον αδιέξοδο (πετυχημένος ο συμβολισμός του επιθέτου, που παρέπεμπε στην ψυχική κατάσταση της ηρωίδας) δρόμο της πόλης όπου ζούσε, μετά η εισαγωγή της σε νοσοκομείο έχοντας ως καρτέλα ασθενούς τη φράση «κυοφορούσα μήτρα» για να σώσει τη ζωή της, όλα τα παραπάνω οδηγούν στο ίδιο σημείο-στόχο: Στην αναβίωση της τραυματικής περιπέτειας του παρελθόντος διά της γραφής και στο οριστικό ξερίζωμά της από τη συνείδηση της ηρωίδας-συγγραφέως.

ampa.lifo.gr

iefimerida.gr

elle.gr

Η Ανί Ερνώ, μία από τις πιο αγαπημένες συγγραφείς της Γαλλίας, επανήλθε στα εγχώρια εκδοτικά δεδομένα με ένα ακόμη αυτοβιογραφικό της έργο που μιλά για την άμβλωση. Όχι οποιαδήποτε άμβλωση, αλλά τη δική της. Βρισκόμαστε στη Γαλλία του 1963. Η Ερνώ, σε ηλικία 23 ετών, ούσα φοιτήτρια, μένει έγκυος. Οι αμβλώσεις στη Γαλλία εκείνης της περιόδου ήταν παράνομες. Η νεαρή Ερνώ βρίσκεται σε δίλημμα: να αποκτήσει ένα παιδί που δεν επιθυμεί, θυσιάζοντας τις σπουδές, την καριέρα της και μένοντας κλεισμένη στο σπίτι για να το μεγαλώσει ή να θέσει τέλος στην κύηση με παράνομο ή επικίνδυνο για την υγεία και τη ζωή της τρόπο, συνεχίζοντας τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά της πλάνα, όπως θα έκανε κάθε άνδρας συμφοιτητής της;
Η Ερνώ ανοίγει αργά και αποφασιστικά το συρτάρι των αναμνήσεων 36 χρόνια μετά την άμβλωσή της, όταν πλέον είναι νόμιμες στη Γαλλία, και αποφασίζει να καταθέσει τη μαρτυρία της. Το κείμενό της διαποτίζεται από έναν καταγγελτικό τόνο: η ίδια επέζησε της εφιαλτικής και επικίνδυνης διαδικασίας που έγινε παράνομα αλλά υπάρχουν γυναίκες που δεν τα κατάφεραν όπως η ίδια. Το βιβλίο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στις γυναίκες των οποίων η μαρτυρία χάθηκε μετά την πανηγυρική κατοχύρωση του νόμου υπέρ των αμβλώσεων στη Γαλλία του 1975, με πρωτεργάτρια τη φεμινίστρια υπουργό Υγείας Σιμόν Βέιλ. Παράλληλα, είναι ένα βιβλίο που απεδείχθη επίκαιρο και, δυστυχώς, διαχρονικό. Κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1999 και στην Ελλάδα το 2022, μόλις λίγες εβδομάδες πριν από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ κατά του δικαιώματος στην άμβλωση. Η Ερνώ χρησιμοποιεί θραύσματα της μνήμης της στο βιβλίο, χωρίς μελοδραματισμούς, για να καταδείξει τον πόνο και την επικινδυνότητα μη ιατρικών πρακτικών για άμβλωση, το ότι πρόκειται για ένα ανθρώπινο δικαίωμα αλλά και τον αντίκτυπο που έχει μια αναχρονιστική, μισανθρωπική πολιτική απόφαση για τις γυναίκες.
Πρόκειται για μια σπάνιας αξίας ιστορική μαρτυρία αναφορικά με ακραίες συντηρητικές πρακτικές που στερούν από γυναίκες θεμελιώδη δικαιώματα. Η συγγραφέας, με διορατικότητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια, επιχειρεί να καταγράψει τη μαρτυρία της ώστε να μην ξεχαστεί η εποχή εκείνη για τις γυναίκες που δεν είχαν δικαίωμα επάνω στο ίδιο τους το σώμα. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε σαν καταπέλτης, δίνοντας στο έργο μια τραγικά σύγχρονη χροιά, για τα δεδομένα των ανθρώπινων δικαιωμάτων στις δυτικές κοινωνίες. Ωστόσο, βιβλία σαν αυτά είναι τα εναύσματα που χρειαζόμαστε για φεμινιστική εγρήγορση και αύξηση των κοινωνικών μας αντανακλαστικών απέναντι σε συντηρητικές, αναχρονιστικές και –προπάντων– πατριαρχικές πολιτικές ρυθμίσεις εις βάρος της ισότητας των ανθρώπων και της μείωσης του έμφυλου κοινωνικού χάσματος

efsyn.gr

fractalart.gr

offlinepost.gr

artcoremagazine.gr

athina984.gr

Βάζοντας τον εαυτό της στο κέντρο σύντομων πλην άκρως πυκνών και οργανικά μεστών αφηγήσεων, που δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση μυθιστορήματα, αλλά δεν μπορεί και να χαρακτηριστούν διηγήματα, η Ερνό αποσπά από την κοινοτοπία και την τύρβη της καθημερινότητας έναν πολύ προσωπικό κόσμο, ο οποίος, ωστόσο, μεταμορφώνεται αυτόχρημα σε στάση ζωής: σε έναν τρόπο να κατανοεί κανείς μια κοινωνία η οποία μοιάζει σημαδεμένη από την οικονομική ανισότητα και την κοινωνική ανισομέρεια.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.