Ένα ανάγνωσμα που πρέπει να διαβάσουμε, ένα ανάγνωσμα τρυφερό, συγκινητικό, με διάθεση φιλοσοφικού και υπαρξιακού στοχασμού γύρω από το ζήτημα του θανάτου.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Your cart is empty.
Δεν έχετε αγαπημένα προϊόντα
Πρέπει να συνδεθείτε για να εισάγετε αγαπημένα προϊόντα
Όταν πέθανε ο πατέρας δεν μπόρεσα να κλάψω. Είπα τότε στην αδερφή μου: «Ούτε για τη μητέρα θα μπορέσω να κλάψω». Τώρα, όμως, που έβλεπα τη μητέρα μου να πεθαίνει, με κυρίεψε η απελπισία. Η λύπη μ' έπνιξε. Ξέφυγε από τον έλεγχό μου. Κάποιος άλλος ήταν που θρηνούσε μέσα μου.
Η Simone de Beauvoir δεν έγραψε τίποτα πιο συγκινητικό από το χρονικό αυτού του θανάτου της μητέρας της. Η αγωνία των τελευταίων ημερών, οι κλινικοί εξευτελισμοί μιας περήφανης γυναίκας, οι απροσδόκητες αστραπές της αγάπης και της εχθρότητας στις στιγμές της γαλήνης και του παραληρήματος, όλα λέγονται με μια ανελέητη ειλικρίνεια, αλλά και με τον βαθύ ανθρωπισμό που διακρίνει τη μεγάλη Γαλλίδα συγγραφέα.
Η Beauvoir με το Ένας πολύ γλυκός θάνατος μας οδηγεί ως την πιο ακραία κατάσταση του πόνου. Είναι όμως, τόσο μεγάλη η δύναμή της για συμπάθεια που, μέσα από το χρονικό ενός θανάτου, θα μας λυτρώσει από ενοχές και τύψεις και θα μας θυμίσει αυστηρά πόσο βαρύ και αμετάκλητο είναι το λάθος μας, όταν δεν αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για τον τρόπο που θέλουμε να ζήσουμε.
ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο με συγκρατημένο συναίσθημα και μια τέτοια κυριολεξία, με τόση πιστότητα στο γεγονός, που γίνεται εξαιρετικά συγκινητικό από το γεγονός ότι προέρχεται από μια γυναίκα την οποία γνωρίζουμε ως αφοσιωμένη στη χρήση των αφηρημένων εννοιών. Πρόκειται για ένα βιβλίο που είναι δύσκολο να διαβαστεί όπως πρέπει να ήταν δύσκολο και να γραφτεί… Ανηλεές στην απεικόνιση ενός ανθρώπινου πλάσματος που έρχεται αντιμέτωπο με το αναπόφευκτο τέλος του, αποτυπώνει τη γενική τραγωδία της ανθρώπινης κατάστασης μέσα από ένα συγκεκριμένο περιστατικό. Ένα βιβλίο για την απόγνωση, αλλά και την αξιοπρέπεια.
Library Journal
Παρακαλώ συνδεθείτε για να στείλετε τα σχόλιά σας.
Ένα ανάγνωσμα που πρέπει να διαβάσουμε, ένα ανάγνωσμα τρυφερό, συγκινητικό, με διάθεση φιλοσοφικού και υπαρξιακού στοχασμού γύρω από το ζήτημα του θανάτου.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Το πιο σπαρακτικό, το πιο αληθινό, ενδεχομένως και το πιο… αριστουργηματικό βιβλίο της Μποβουάρ.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Η Μποβουάρ, με τη δυνατή της πένα και σαν να κρατάει ημερολόγιο, περιγράφει με απλότητα και ειλικρίνεια την κατάσταση, καταγράφει κάθε της συναίσθημα, δεν προσπαθεί να μεγαλοποιήσει ή να αποδυναμώσει τα πράγματα, τοποθετείται επί της ουσίας, μιλά για τον θάνατο με θάρρος και ψυχραιμία, αντιμετωπίζοντάς τον έτσι ακριβώς όπως είναι: ένα τελεσίδικο γεγονός, το αναπόδραστο της έλευσης του οποίου είναι γνωστό σε όλους.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Η ίδια η Σιμόν ντε Μποβουάρ κατάργησε τον χρόνο. Ένα κείμενο σπάνιας ειλικρίνειας και ακόμα πλέον σπάνιας συνύπαρξης συναισθήματος και φιλοσοφικού στοχασμού.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Η Μποβουάρ αντιλαμβάνεται τη φθαρτότητα του ανθρώπου, τη θνητότητά του και το πεπερασμένο του βίου και αυτό αφήνει να διαφανεί στο κείμενό της με έναν αφηγηματικά τρόπο που συγκλονίζει για την τρυφερότητά του και τις αλήθειες που ανασύρει.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Καθαρές σκέψεις χωρίς συναισθηματισμούς, εκφρασμένες με διάθεση κριτική και στοχαστική μπροστά στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, της φθοράς του σώματος, της αξιοπρέπειας, της ανεξαρτησίας, του τέλους της ύπαρξης ενός αγαπημένου προσώπου, δίνουν στο βιβλίο την αξία μιας μαρτυρίας: της θεώρησης του προσωπικού συμβάντος και της αναγωγής της έκθεσης σε μια γενική διάσταση.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Ο λόγος της είναι πραγματικά αφοπλιστικός, ποιητικά στενάχωρος αλλά τόσο αληθινός που προκαλεί συγκίνηση και ρίγος διότι πραγματεύεται ένα γεγονός δυστυχώς οικείο, ένα γεγονός σκληρό μα ανθρώπινο γιατί ο θάνατος είναι μέρος του κύκλου της ανθρώπινης φύσης και κανείς δεν ξεφεύγει από τα δίχτυα του.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.
Η Μποβουάρ έγραψε αυτό το κείμενο για να λυτρωθεί προσωπικά από το φάσμα του θανάτου. Ταυτόχρονα όμως, το βιβλίο είναι λυτρωτικό και για τον αναγνώστη, γιατί είναι αφόρητα ειλικρινές. Η Σιμόν δεν κρύβει τίποτα, αφήνεται να πει την αλήθεια της, διαφορετική για τον καθένα που ζει το αντίστοιχο και ταυτόχρονα τόσο ίδια.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.