Μέσα από τον διαγωνισμό ανάγνωσης αστυνομικής λογοτεχνίας, μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω μια κατηγορία βιβλίωνμε έλληνες συγγραφείς που δύσκολα θα επέλεγα.Από τα τρία βιβλία ,προτίμησα της Χίλντας Παπαδημητρίου,"Για μια χούφτα βινύλια".Αν και ξεκίνησε με ενδιαφέρον,έναν φόνο,η πλοκή ήταν λίγο κουραστική.Είχε πολλές αναφορές σε τραγούδια,μουσική,συγκροτήματα που δυστυχώς δεν έχω την κατάλληλη πείρα ή γνώση για να τα κατανοήσω απόλυτα.Πάντως διαβάζεται άνετα, εύκολα με χαρακτήρεςβατούς, προσγειωμένους και σε μέρη γνωστά καιπερπατημένα.Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπεινα επισημάνω είναι το τέλος που σε αφήνει λίγο στη φαντασία σου,χωρίς να ξεκαθαρίζει το μέλλον των χαρακτήρων πουεμπλέκονται, τον ή τους δολοφόνους για τους φόνους που αναφέρθηκαν, καθώς καιτην κατάληξη του Χάρη στην αστυνομία αλλά και στα προσωπικά του.

Το ''Για μια χούφτα βινύλια'' είναι ένα ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο βιβλίο που με απλή γραφή η συγγραφέας περιγράφει τις συγγενικές σχέσεις των ηρώων αλλά και με χιουμοριστικό τρόπο την ελληνίδα μάνα. Όμορφη είναι η περιπλάνηση των πρωταγωνιστών στα μέρη της Αθήνας και πολύ συμπαθής ο πρωταγωνιστής αστυνόμος. Πολύ όμορφες είναι επίσης και οι αναφορές σε αγαπημένα τραγούδια, τα οποία άκουγα ενώ διάβαζα το βιβλίο. Όμως στο τέλος μου αφησε ένα κενό. Κάτι έλειπε από την ιστορία. Περίμενα να δω τι θα γίνει με τον Χάρη σε επαγγελματικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.Επίσης ορισμένοι χαρακτήρες δεν ειχαν σχέση με την εξέλιξη της ιστορίας απ΄ ότι τελικά φάνηκε.

Επέλεξα αυτό ως 2ο σε σειρά για τον μαραθώνιο ανάγνωσης αστυνομικής λογοτεχνίας. Παρόλο που διαδέχτηκε τoν Jo Nesbo στην σειρά ανάγνωσης, στάθηκε επάξια στη θέση του ως αστυνομικό μυθιστόρημα. Αυτή η βόλτα στο κέντρο της Αθήνας παρέα με χαρακτήρες που λίγο πολύ όλοι έχουμε συναντήσει στο διάβα μας σε κάνει να το θεωρείς δικό σου! Ένας νέος επιθεωρητής ο Χάρης που μπορώ να πω πως θα θελα να μάθω την συνέχεια της ζωής του, μπλέκεται σε μια ιστορία που όσο πιο βαθιά τη μαθαίνεις τόσο πιο πολλά κουβάρια ξετυλίγονται.. Τα πρότυπα της ελληνικής οικογένειας , η φιλία και ο έρωτας θεωρώ πως θα κάνουν την ανάγνωση αυτού του βιβλίου διαχρονική!

Το «Για μια χούφτα βινίλια» είναι ένα μέτριο αστυνομικό μυθιστόρημα. Η μεν πλοκή είναι ενδιαφέρουσα και οι ήρωες αληθοφανείς κι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες ενώ δε, το επιβλητικό σκηνικό σε μεταφέρει με επιτυχία σε μία άλλη εποχή. Παρόλα αυτά εκεί που ένιωθες την ιστορία να οδηγείται στην κορύφωση, ξαφνικά πάγωνε. Κάποια σημεία ήταν λίγο ανούσια. Μπορεί όντως να υπάρχει στο κείμενο λογοτεχνική αξία αλλά κάποια στοιχεία ένιωθα ότι δεν υπάρχει λόγος που τα διαβάζω. Υπήρχαν οι απαιτούμενες ανατροπές, οι οποίες κατά τη γνώμη μου έχαναν την έντασή τους. Αναμφισβήτητα η συγγραφέας έχει την ανάλογη πείρα και είναι πολύ καλή στις μεταφράσεις αλλά το συγκεκριμένο αστυνομικό μυθιστόρημα δεν μου προσέφερε κάτι παραπάνω από ένα ευχάριστο διάλειμμα.

Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας Χιλντα Παπαδημητρίου αναφέρεται και στις επιρροές της από τους ήχους του βινυλίου. Είναι ένα βιβλίο που το προτείνω σε κάθε λάτρη αυτού του ήχου. Μέσα από τις σελίδες του θα θυμηθείτε τραγούδια γνωστά και ξεχασμένα. Θα αναφερθώ για το βιβλίο ως απλώς αναγνώστης. Για μια χούφτα βινύλια 30 cm ή 12΄΄(ίντσες) για 33,1/3 στροφές και βάρος 180 gr (LP). 17,5 cm ή 7΄΄(ίντσες) για 45 στροφές. (Δισκάκι). Θέλω να πω ότι όλοι μπορούν να είναι λάτρεις της ροκ μουσικής ανεξαρτήτως ηλικίας κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής καταξίωσης. Η ροκ δεν είναι ότι εκφράζει κάποιους μα όλους. Μόνο ότι την έχω συνυφασμένη με το βινύλιο. Μου είναι παράξενο να ακούω αυτή την μουσική από CD. Στο βιβλίο αναφέρονται όλοι οι τύποι που λετρεύουν το βινυλίου. Δεν νομίζω ότι είναι ο μόνος επαγγελματίας που προσπαθεί να κρατήσει το μαγαζί του με κάθε τρόπο ακόμα και με φόνο. Το μαγαζί του καθενός είναι θρησκεία . Το βράδυ κάνει το σταυρό του και λέει. Θεούλη μου έχε καλά όλο τον κόσμο έχε και το μαγαζί μου. Ο αστυνόμος μορφωμένο παιδί αρωγός του πολίτη και του επαγγελματία .Έρχεται σε αντίθεση με τους παλιούς που κατέχουν θέσεις με ΜΕΣΑ. Μόνος του δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι , έτσι την κάνει κοπάνα και η ιστορία συνεχίζεται. Το βιβλίο κατά την γνώμη μου δείχνει τον επαγγελματία στην κοινωνία με την ελεγκτική εξουσία σαν αποδοχή και σαν φόβο. Όσο για την συλλογή των μουσικών δίσκων βινυλίου αυτή δεν υπάγεται σε καμία ιδιαίτερη γνώση αλλά μόνο στο μεράκι. Η γνώση έρχεται μετά, ύστερα από συζητήσεις με άλλους συλλέκτες ανταλλάσσοντας απόψεις και γνώσεις.

Αρκετά καλογραμμένο βιβλίο, με ιδιαίτερη λεπτομέρεια στη μουσική που ενδέχεται είτε να ενθουσιάσει τους μουσικόφιλους, είτε να κουράσει τους όχι τόσο φανατικούς του είδους. Οικείο περιβάλλον, πρόσωπα, καταστάσεις και μέρη. Συμπαθέστατος ο Χαρίδημος, θα ήθελα να παρακολουθήσω την περαιτέρω πορεία του σε επόμενα βιβλία. Σε γενικές γραμμές ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο βιβλίο αλλά σίγουρα όχι συναρπαστικό ή κάποιο που θα σκεφτόμουν να προτείνω.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημητρίου είνα εξαιρετικό. Διαβάζω χρόνια αστυνομικά κυρίως ξένων συγγραφέων. Ο Μαραθώνιος με έφερε σε επαφή με μία συγγραφέα που δεν γνώριζα. αλλά μου άρεσε πάρα πολύ. Οι ήρωές της είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Πλέκει την ιστορία με χιούμορ κι εξυπνάδα.Το διάβασα μέσα σε δύο μέρες. Είχα αγωνία για το τι θα γίνει πιο κάτω. Περίμενα διαφορετικό τέλος χωρίς να με ξενίζει όμως αυτό που έγινε. Η καθημερινότητα των ηρώων, ο τρόπος που κινήθηκε στους δρόμους στης Αθήνας και ειδικά ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος, μου άφησαν ένα γλυκό χαμόγελο. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν και σε άλλα βιβλία. Η σχέση μητέρας -γιου είναι όπως τα ξέρουμε στην Ελλάδα. Το χιούμορ της Παπαδημητρίου δεν το συναντάς εύκολα σε αστυνομικά βιβλία. Συστήνω να το διαβάσουν όλοι.

Για μένα το συγκεκριμένο βιβλίο αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη του μαραθωνίου αστυνομικής λογοτεχνίας. Εξαιρετική γραφή, με δόσεις χιούμορ, χωρίς υπερβολές ως προς την απόδοση των χαρακτήρων της και με μία εύστροφη μουσική επένδυση, η οποία δεν περνάει απαρατήρητη και δεν αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη. Μία ιστορία που ξετυλίγεται σε μία γνώριμη πόλη και με πρωταγωνιστές που δε θα έλεγα ότι συναντάς κάθε μέρα - τουλάχιστον υπό τις συγκεκριμένες ιδιότητες! Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Χαρίδημος, ένας ήρωας που απέχει παρασάγγας από τους ντετέκτιβ που έχουμε συνηθίσει στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Η πλοκή του ρέει χωρίς να κάνει κοιλιά, ενώ το τέλος που επιλέγει η συγγραφέας προδιαθέτει τον αναγνώστη για νέες περιπέτειες, αφήνοντας την αίσθηση to be continued!

Αμιγώς αστυνομικό βιβλίο αλλά με πιο ρεαλιστική και προσγειωμένη ματιά, η Χίλντα Παπαδημητρίου αφήνει απέξω τους χαρισματικούς ντετέκτιβ και τους ιδιοφυείς και μεθοδικούς δολοφόνους. Εδώ οι ήρωες είναι άνθρωποι σαν και εμάς και τα κίνητρα πεζά. Οι ήρωες βολτάρουν στους δρόμους της Αθήνας και στέκια του κέντρου που γνωρίζουμε καλά και όλη η ιστορία γίνεται εικόνα μπροστά στα μάτια μας. Ο Χάρης να πίνει καφέ στο Μοναστηράκι, ο Φώντας και η Τατιάνα να πηγαινοέρχονται στους δρόμους των Εξαρχείων. Όλη η υπόθεση είναι ντυμένη με παλιές και νέες μουσικές και αναφορές σε καλλιτέχνες από την κλασσική ροκ μέχρι την σκοτσέζικη ποπ και την trip hop. Το τέλος θα ήθελα να είναι πιο αποκαλυπτικό αλλά μάλλον η συγγραφέας δεν ήθελε να μας κάνει να αντιπαθήσουμε κανέναν από τους ήρωες που γνωρίσαμε, υποπτευθήκαμε και τελικά αγαπήσαμε.

Το μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημητρίου μας μεταφέρει σε μια γνωστή πραγματικότητα της Ελλάδας του 2005 εμποτισμένη από το άρωμα της νοσταλγικής λατρείας των δίσκων βινυλίου και μιας ολόκληρης μουσικής περιόδου. Αλληλοδιαπλεκόμενες ιστορίες οι οποίες δένουν αρμονικά με την πλοκή, σκιαγράφηση καταστάσεων και ψυχισμού καθημερινών ηρώων που έχουν κάτι από τον εαυτό όλων μας, ιδιαιτέρως απολαυστικές οι μουσικές παραπομπές στην αρχή των κεφαλαίων. Μολαταύτα, ως αστυνομικό μυθιστόρημα δεν τραβά ιδιαίτερα το ενδιαφέρον (θα το κατέτασσα μάλλον στο κοινωνικό με στοιχεία αστυνομικού) και υπήρχαν σημεία της υπόθεσης τα οποία δεν εξηγήθηκαν επαρκώς...

Πραγματικά εξεπλάγην ευχάριστα παρά τις αρχικές μου επιφυλάξεις. Αν και είμαι λάτρης των μυθιστορημάτων που έρχονται από τον σκοτεινό και μακρινό Βορρά, γιατί πιστεύω ότι το τοπίο εκεί ταιριάζει περισσότερο στο αντικείμενο που πραγματεύεται η αστυνομική λογοτεχνία αλλά και γιατί οι Σκανδιναβοί συγγραφείς είναι κορυφαίοι στο είδος. Παρόλα αυτά να που τελικά ο 'φωτεινός' Νότος με εκπροσώπους όπως η Χίλντα Παπαδημητρίου μπορεί να αποκαλύψει την άλλη 'όψη του νομίσματος, την 'σκοτεινή' πλευρά του. Οι χαρακτήρες, οι περισσότεροι άνθρωποι απλοί και ανοιχτοί, όχι τόσο μυστηριώδεις, απόκοσμοι και απρόσιτοι όπως συνηθίζεται στα ανάλογα ξένα μυθιστορήματα, είναι σίγουρα πιο κοντά στα δικά μας ελληνικά δεδομένα. Ακόμα και οι πιο πολύπλοκες προσωπικότητες όπως της Σόνιας κουβαλάνε μια γλυκιά τρέλα που παραπέμπει στην γνώριμη ανεμελιά που εντοπίζεται περισσότερο στο τρόπο ζωής και στα χαρακτηριστικά των λαών του Νότου. Δεν βασανίζονται από μεγάλα πάθη ούτε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Ακόμα και ο δολοφόνος γίνεται με κάποιο μοναδικό τρόπο συμπαθής. Τα κίνητρα που οδήγησαν στον φόνο είναι, αν μπορούμε να το πούμε, πιο αγνά σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει και σίγουρα δεν ήταν τίποτα προμελετημένο. Η πλοκή της υπόθεσης είναι πολύ καλή και αν και το μυθιστόρημα γίνεται κάπως προβλέψιμο σε τραβάει να το τελειώσεις.

Ο φετινός μαραθώνιος αστυνομικής λογοτεχνίας μου έδωσε την ευκαιρία να διαβάσω για πρώτη φορά αστυνομικό βιβλίο και δη ελληνίδας συγγραφέως. Αν και από την αρχή είχα επιλέξει άλλο βιβλίο από την κατηγορία «Έλληνες Συγγραφείς», τελικώς η επιλογή για το βιβλίο της Χ.Παπαδημητρίου έγινε λόγω βινυλίων. Σαν λάτρης και ολίγον συλλέκτης βινυλίων, αγάπησα αυτό το βιβλίο. Ήταν ένα πολύ ωραίο βιβλίο, με μια καλή υπόθεση, πολλά εγκλήματα, δολοφόνους και πολλή μουσική. Ευχαριστήθηκα τις αναφορές σε τραγούδια που μάλιστα δεν γνώριζα και έψαξα στο youtube για να τα ακούσω και παρ' όλο που δεν είναι του στιλ μου, έδωσαν άλλη νότα στο να ολοκληρώσω το βιβλίο. Επιπλέον ταξίδεψα λίγο και γνώρισα το βροχερό Λονδίνο, το οποίο αναφέρεται μέσα στην υπόθεση. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!!!

Μου άρεσε πάρα πολύ η υπόθεση έχει αγωνία κ σε κάνει να θέλεις να μάθεις τα μυστικά των πρωταγωνιστών. Επίσης εαν έχεις γνώσεις πάνω στην μουσική θα σου αρέσει ακόμα περισσότερο μιας και η συγγραφέας κάνει πολύ καλές μουσικές περιγραφές. Γενικότερα είναι ένα ωραίο βιβλίο απο μία πολύ καλή Ελληνίδα συγγραφέα!

Παρότι δεν συνηθίζω να διαβάζω ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα, το βιβλίο αυτό μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις. Η συγγραφέας μεταφέρει με μεγάλη ακρίβεια λεπτομέρειες από την ατμόσφαιρα ενός δισκοπωλείου και, στην ουσία, την μετάβαση από την εποχή του βινυλίου στην ψηφιοποιημένη μουσική. Γύρω από αυτό, υφαίνει με μαεστρία μια αρκετά σαγηνευτική πλοκή που δεν κουράζει και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δεν είναι βέβαια ένα βιβλίο που σου κόβει την ανάσα, αλλά η ιστορία είναι τόσο υπέροχα δομημένη και γεμάτη μυστήριο, που ρουφάς τις σελίδες. Είναι ένα βιβλίο που, δεν σε νοιάζει απλώς να βρεις τον δολοφόνο, αλλά σε κάνει να ζεις έντονα την μουσική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει η συγγραφέας. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων γίνεται με σαφήνεια, αν και ο χαρακτήρας του αστυνόμου δεν με ενθουσίασε, καθώς η συγγραφέας τον παρουσίασε εντελώς άπειρο γι’ αυτή τη δουλειά. Πολύ ωραίος ο λόγος της κυρίας Παπαδημητρίου, κι αυτό φαίνεται, όχι τόσο από τους διαλόγους των ηρώων, αλλά από τις στιγμές διαλογισμού και ονειροπόλησης του καθενός. Εν κατακλείδι, είναι ένα βιβλίο που δεν κουράζει, αλλά αντιθέτως, το απολαμβάνει κανείς, ακόμη και ύστερα από μια κοπιαστική ημέρα. Θα το συνιστούσα, εάν κάποιος είχε να διαλέξει μεταξύ άλλων ελληνικών αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Τελευταιο βιβλιο που επελεξα να διαβασω για τον Μαραθωνιο ειναι αυτο.Αν και δε συνηθιζω να διαβαζω ελληνες συγγραφεις μπορω να πω οτι η Παπαδημητριου μου αρεσε.Το βιβλιο ειναι αρκετα ευχαριστο και ευκολοδιαβαστο.

Πρώτη φορά διαβάζω αστυνομικό μυθιστόρημα με υπόθεση που διαδραματίζεται στην σύγχρονη εποχή μας στην Ελλάδα. Μπορώ να πω ότι ήταν πολύ ιδιαίτερο βιβλίο για εμένα, γιατί αγγίζει θέματα από την εφηβεία μου : βινύλιος, η εποχή της πραγματικής μουσικής, εποχές που όσοι τις ζήσαμε ημασταν πολύ τυχεροί.Πολλές φορές δεν σημαίνει ότι έχοντας πολλά πράγματα γύρω μας είμαστε και πιο ευτυχισμένοι. Σήμερα ακούμε μουσική μέχρι και από το κινητό μας, ενώ πιο παλιά, ιεροτελεστία : πικάπ και βινύλιο. Και η ιστορία του βιβλίου, είναι καλογραμμένη. Θα διαβάσω και την επόμενη δουλειά της συγγραφέα σίγουρα.

Ένα ακόμη βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας που ίσως αν ήταν ταινία θα πλησίαζε την κοινωνική-ρομαντική-κομεντί. Ευχάριστος τύπος ο αστυνομικός, συμπαθητικοί οι κακοποιοί, γενικά σε ήπιο και ανάλαφρο ύφος η ιστορία. Δε θα το έλεγα αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά ως απόπειρα αξιοπρεπής και ευχάριστη.

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό προκειμένου να σχολιάσω αυτό το βιβλίο είναι : σύγχρονο. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα άμεσο, με γραφή ρέουσα , που εκτυλίσσεται στο κέντρο της Αθήνας , με ήρωες νέους ανθρώπους . Όλα αυτά τα στοιχεία το καθιστούν, θεωρώ, αυτόματα προσιτό σε ευρεία αναγνωστική γκάμα , μια και μπορούν οι αναγνώστες άνετα να ταυτιστούν με καθημερινούς ανθρώπους και οικείους τόπους. Ακόμη κι αν δε συγκαταλέγεται κανείς στους λάτρεις του βινυλίου, ο πυρήνας του μυθιστορήματος, που είναι η μουσική, αποτελεί από μόνος του πόλο έλξης. Στα συν του βιβλίου, ο κεντρικός ήρωας, ο οποίος είναι αυθεντικός και δε μοιάζει με την κλασική φιγούρα του αστυνομικού.

Ένα ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Ο Χάρης, η Τατιάνα,ο Φώντας,η Σόνια,με τους έρωτες τους ,τα μίση και τα πάθη τους, καταφέρνουν να κρατάνε ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Μυστήριο και Ρομαντισμός, δύο στοιχεία καλά πλεγμένα μεταξύ τους μας ταξίδεψαν μαζί με τους ήρωες στη πόλη που εξελίχθηκε η ιστορία, την Αθήνα. Ο Χάρης ένας Έλληνας αστυνομικός με φιλότιμο όπως ακριβώς και οι περισσότεροι στην Ελληνική Αστυνομία, με μόνη βοήθεια το ένστικτό του και την τρέλα που έχει για την δουλειά του κατορθώνει να λύσει το μυστήριο της ιστορίας. Ο γιος που δεν μεγάλωσε για την μαμά ποτέ και συνεχίζει να ζει μαζί της κι ας πλησιάζει τα σαράντα αν και αστυνομικός ίσως να έμεινε ένα ονειροπόλο παιδί που διαβάζει αστυνομικές ιστορίες με την ελπίδα κάποτε να γίνει ένας -ντετέκτιβ χωρίς σύνορα -. Ονειροπόλο παιδί ή τρελός ο Χάρης; Όπως και να ΄χει σ΄αυτόν το κόσμο σπουδαία πράγματα μπορούν να καταφέρουν τα παιδιά και οι τρελοί γιατί μόνο αυτοί αγνοούν τον κίνδυνο για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα κι ο Χάρης είναι ένας από αυτούς.

Το «Για μια χούφτα βινύλια» είναι το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα ελληνίδας συγγραφέως που διαβάζω και ομολογώ ότι μου άφησε μια πολύ ευχάριστη ανάμνηση αλλά και τη διάθεση κάποια στιγμή να το ξαναπιάσω. Θα το αγαπήσουν όσοι προτιμούν τον λιτό τρόπο γραφής που κάνει την υπόθεση να κυλάει ακόμα πιο γρήγορα και σίγουρα όσοι έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, μιας και η Παπαδημητρίου έχει φροντίσει να μας ταξιδέψει και μουσικά μέσα από μια πολύ ενδιαφέρουσα μίξη τραγουδιών –από την πανκ και ροκ σκηνή κυρίως- κομμάτια της οποίας συναντάμε σχεδόν σε κάθε σελίδα του βιβλίου της. Αυτό που βρήκα ακόμα πιο ενδιαφέρον, είναι πως οι ήρωες της είναι στ’ αλήθεια οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που ειδικά οι λάτρεις του κέντρου της Αθήνας, σίγουρα θα μπορούσαν να τους έχουν συναντήσει σε κάποιο περίπατο τους ή γιατί όχι να τους «ανακαλύψουν» στα πρόσωπα φίλων τους. Τέλος, διασκέδασα πολύ με τον χαρακτήρα του αστυνόμου Χαρίδημου, που με την παιδικότητα και την αληθοφάνεια του αποτελεί την τέλεια εναλλακτική απέναντι στους κλασικούς σκληροτράχηλους –ίσως και λίγο προβλέψιμους- ντετέκτιβ των αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Συνεχιζοντας την αναγνωση για τον αστυνομικο μαραθωνιο, επελεξα το βιβλιο της Χιλντας Παπαδημητριου. Ενα ειναι το σιγουρο η συγγραφεας ξερει απο μουσικη και αγαπαει τους δισκους, τρανη αποδειξη το βιβλιο, και η επιλογη τραγουδιων στο ξεκινημα των κεφαλαιων και στις αναμνησεις των ηρωων. Ετος 2005 , τοπος Εξαρχεια. Εκτος απο τον Χαριδημο οι υπολοιποι ηρωες μου ηταν αδιαφοροι εως αντιπαθεις. Ολη η ιστορια εχει στηθει στις περιοχες γυρω και μεσα στα Εξαρχεια και οι ηρωες εχουν αυτη την φιλοσοφια ή αδυναμια. Χαρακτηρες εσωτρεφεις, εγωπαθεις, περιθωριακοι, λουμπεν, χαρτινες φιγουρες . Κορυφαια η Σονια που ειναι η Famme Fatale της ιστοριας, στα ματια τα δικα μου ηταν μαι γκροτεσκο φιγουρα, αχρωμη, εγωπαθης με {τα ταρο στο χερι}. Το ερωτημα ειναι ποιος θα εκανε τοσους φονους για παλιους δισκους ροκ μουσικης και γιατι! Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του μυθιστορήματος ήταν οι συχνές αναφορές σε μουσική, δίσκους, στίχους τραγουδιών, ολόκληρα ρεύματα μουσικής. Απο την αλλη το βιβλιο μια που το διαβαζεις και μια που το ξεχνας. Σιγουρα υπαρχουν καλυτεροι συγγραφεις στην ελληνικη αστυνομικη λογοτεχνια με αρτιοτερη πλοκη στα βιβλια τους που καταφέρνουν να εισχωρήσουν σε βάθος σε όλους τους χαρακτήρες.......

Διάβασα αυτό το βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου ενόψει μιας συγκέντρωσης σε μια λογοτεχνική βραδιά με καλεσμένη τη συγγραφέα. Αυτό που με τράβηξε στο βιβλίο είναι ο ρεαλισμός των χαρακτήρων και η παρουσία ενός διαφορετικού αστυνόμου που ξεφεύγει από τα στερεότυπα -γοητευτικός, περιθωριακός με ιστορικό αλκοολισμού- η αρχική του εικόνα είναι περίπου αυτή που έχουμε για τους αστυνόμους στα γραφεία της ΓΑΔΑ !. Το δέσιμο των θρυλικών μουσικών και η εικόνα των Εξαρχείων που αγαπάμε να μισούμε με γοήτευσαν στις περιγραφές της συγγραφέως. Η πλοκή και η εξέλιξη σε τράβαγαν να τελειώσεις το βιβλίο μονορούφι. Ακούγοντάς τη από κοντά να μας μιλάει για το βιβλίο της και τον ήρωά της πιστεύω πως ίσως ακολουθήσουν και άλλες περιπέτειες με τον αστυνόμο Χάρη Νικολόπουλο και πολύ θα το θέλαμε. Όσο για το αν μπορεί κάποιος να σκοτώσει για μια χούφτα βινύλια; Ναι σίγουρα γιατί στο μυαλό και την ψυχή του κάθε ανθρώπου φαίνονται σημαντικά ή ασήμαντα πράγματα διαφορετικά για τον καθένα.

Είναι ένα σύγχρονο καλογραμμένο έργο που βρίσκεται στην καθημερινή ελληνική πραγματικότητα με καθημερινούς ανθρώπους. Τον Χάρη, κάπου πρέπει να τον έχω συναντήσει. Σίγουρα έχω περπατήσει στους δρόμους που έχει περπατήσει, έχω φάει στα ίδια μέρη και έχω μπει στο δισκάδικο – ίσως να έχω αγοράσει και δίσκο από εκεί. Αυτή η εγγύτητα σε κρατάει στο διάβασμα του βιβλίου. Βέβαια και η γλώσσα και η πλοκή είναι στοιχεία που κάνουν το βιβλίο ευκολοδιάβαστο και ευχάριστο. Η μουσική και οι τίτλοι ανά κεφάλαιο – αν και ήταν μέσα στο θέμα – μου φάνηκε λίγο επιτηδευμένο. Προσπάθησα σε κάποια κεφάλαια να ακούω και το τραγούδι του κεφαλαίου καθώς το διάβαζα, αλλά δεν μου δημιούργησε κάτι παραπάνω. Πολύ καλό το βιβλίο και θα ήθελα να μάθω τι κάνει ο Χάρης στη συνέχεια.

Ευχάριστη έκπληξη απο την Χίλντα Παπαδημητρίου στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας, Ανθρωποι καθημερινοί, χαρακτήρες πέρα για πέρα σημερινοί, σχέσεις και καταστάσεις που όλο και κάτι σου θυμίζουν συνθέτουν ένα σύνολο δυνατό και ενδιφέρον. Όσο για τον Χάρη Νικολόπουλο τον ντεντέκτιβ που είναι κάτι ανάμεσα σε Πουαρό, αστυνόμο Μπέκα και επιθεωρητή Κλουζώ, τί να πεί κανείς, απλά φοβερός. Θα ήθελα πολύ να συνεχίσει την καριέρα του μέσα από άλλα βιβλία της Παπαδημητρίου.

Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο στα πλαίσια του μαραθώνιου αστυνομικής λογοτεχνίας. Θα το χαρακτήριζα ως μέτριο βιβλίο γιατί αν και αρχικά μ άρεσε η πλοκή και μου τράβαγε το ενδιαφέρον, το τέλος του μ απογοήτευσε αρκετά. Εκτίμησα ιδιαίτερα βέβαια το οτι η ιστορία εξελίσσεται σε ελληνικό έδαφος, στα γνωστά μας Εξάρχεια. Αυτές οι "αθηναϊκές" πινελιές έδιναν στην ιστορία έναν αέρα κάπως ιδιαίτερο, θα έλεγα, καθώς σε κάνουν να νιώθεις τους χαρακτήρες κάπως πιο κοντά σου. Παρόλα αυτά το τέλος μου φάνηκε προχειρογραμμένο, μου έδωσε την αίσθηση οτι η Παπαδημητρίου δεν κατάφερε να βρει ένα καλό τέλος για να κλείσει την ιστορία όπως θα ταίριαζε.

Διαβάζοντας το βιβλίο έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς μια ελληνική σειρά με εξαιρετικό soundtrack.Έχει απ'όλα : την Ελληνίδα μάνα από τις wanna be θανάσιμες πεθερές, τον εξαρτημένο γιο που αρνείται (?) να μεγαλώσει και να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και φυσικά το σασπένς του μυστηρίου που κορυφώνεται καθώς οι φόνοι συνεχίζονται με ερωτικές ιστορίες πάθους και μίσους να αιωρούνται κάπου στο βάθος. Οι εικόνες της σημερινής Αθήνας είναι πολύ ζωντανές και μπορείς σχεδόν να μυρίσεις το παλιό βινύλιο και την ταλαιπωρημένη θήκη του. Είναι ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο που κρατά τον αναγνώστη αλλά κάπου στην σύνδεση με τους ήρωες κάτι χάνεται. Εκεί που νομίζεις ότι καταλαβαίνεις ένα πρόσωπο αυτό επιλέγει να αποσυρθεί στα περιθώρια της ιστορίας- είτε στο Λονδίνο, είτε στο Πήλιο, είτε στο σπίτι του- με παράλληλα γεγονότα που τις περισσότερες φορές δεν εξυπηρετούν την πλοκή. Τέλος το τέλος, αν και κατάφερε να βγει από το κλισέ του αναμενόμενου, ήταν κάπως άχρωμο και μετέωρο...

Εντάξει δεν συγκλονίστηκα, ίσως γιατί τα στοιχεία που περιγράφονται όμορφα στο έργο αυτό δεν έτυχε να είναι του ενδιαφέροντός μου. Οπως οι συλλογές βινυλίου ή τα Εξάρχεια ή οι δρόμοι του Λονδίνου. Ωστόσο ασφαλώς υπάρχει πλοκή και ιδιαίτερο στυλ που πηγάζει απ τον "αστυνόμο" Χάρη και τη σχέση του με τη σοβαρότητα σε αντιπαράθεση με την ίδια την υπόθεση.

Ενα κραμα αστυνομικου και κοινωνικου μυθιστορηματος με ανθρωπους της διπλανης πορτας που προσπαθουν να επιβιωσουν στην συγχρονη Αθηνα. Ο Χαρης Νικολοπουλος με κερδισε με την απλοτητα του και τα παθη του.Ενας αστυνομικος βγαλμενος απο το σημερα, χωρις ξεχωριστες ικανοτητες αλλα με παθος και φιλοτιμο για την δουλεια του. Η γραφη ειναι απλη αλλα καλη και η πλοκη κλιμακώνεται σταδιακα μεχρι το ανοικτο σε συμπερασματα τελος. Ευχαριστο αναγνωσμα λοιπον η πρωτη αποπειρα της Χιλντας και μπραβο.Σειρα παιρνει το δεύτερο της βιβλιο με πρωταγωνιστη τον Χαριδημο τον βαρυγλυκο!

Είναι ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο στο οποίο βρίσκεις υπέροχες περιγραφές για το κέντρο της Αθήνας αλλά και δρόμους του Λονδίνου . Γενικότερα ο τρόπος γραφής είναι τέτοιος που σε γεμίζει εικόνες . Έχει καθημερινούς χαρακτήρες και μια όμορφη ιστορία να διηγηθεί .

Επελεξα να διαβασω αυτό το βιβλιο, το πρωτο της Παπαδημητριου, για το Μαραθωνιο Αστυνομικου Μυθιστορηματος και δε μπορω να πω ότι ηταν και πολύ αστυνομικο. Ευχαριστο, με το χιουμορ της ελληνικης μαμαδιστικης οικογενειας, ο,τι πρεπει για μουσικοφιλους και λατρεις του βινυλιου. Οι γνωστες της μουσικης ξενης σκηνης πιστευω θα εχουν να θυμηθουν παρα πολλα ωραια πραγματα και θα το απολαυσουν. Εμενα με συγκινησε αυτή η παλια, ομορφη συνηθεια να πηγαινουμε στο δισκοπωλειο, με τη λιστα στο χερι, για να μας γραψουν την πολυποθητη κασετα και την αγωνια να την ακουσουμε μετα! Σιγουρα μετα από τοσο βορρα, χιονι, αστυνομια και ξενες συνηθειες είναι ωραια να διαβαζεις κατι τοσο οικειο και ελληνικο. Περιοχες γνωστες και δρομοι που εχεις περπατησει στα νιατα σου. Αλλα πρωτη φορα διαβαζω αστυνομικο μυθιστορημα χωρις να ξεκαθαριζει 100% ποιος είναι ο δραστης. Σαν να ηθελε μερικες σελιδες ακομα…

Ευχαριστο αναγνωσμα του οποιου οι ηρωες ειναι απλοι, καθημερινοι ανθρωποι της διπλανης πορτας, με τις αδυναμιες, τα κολληματα, τα παθη τους. Σα να εμεινε ομως ανολοκληρωτη η ιστορια και οσον αφορα στις σχεσεις των προσωπων και οσον αφορα στην υποθεση του φονου. Ο τροπος γραφης της Παπαδημητριου μου αρεσε αρκετα. Ενιωσα σα να παρακολουθουσα ταινια συγχρονου ελληνικου κινηματογραφου. Θα ηθελα να διαβασω και τη συνεχεια στις περιπετειες του Χαρη!

Λίγο πριν διαβάσω το βιβλίο από την ελληνική ενότητα του «Μαραθωνίου», έμαθα ότι το «ΕΓΚΛΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟ» του Χρήστου Παπαδημητρίου, που είχα επιλέξει, αποσυρόταν από τον διαγωνισμό, επειδή θ’ αργούσε κι άλλο να εκδοθεί... Στενοχωρήθηκα, γιατί οι περιλήψεις των άλλων δύο βιβλίων δεν μου έλεγαν πολλά και φαντάστηκα ότι θ’ αναγκαζόμουν να υποστώ, και μάλιστα εν γνώσει μου, άλλο ένα ανάγνωσμα χωρίς ενδιαφέρον για μένα... Διάλεξα, τελικά, το «ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΒΙΝΥΛΙΑ». Και σχεδόν ευγνωμονώ πλέον την καθυστέρηση της έκδοσης του βιβλίου της αρχικής προτίμησής μου, γιατί έτσι μπόρεσα να γνωρίσω και αυτή τη συγγραφέα! Η ιστορία μού άρεσε πολύ. Οι περιγραφές της καθημερινότητας των ηρώων ακόμη περισσότερο. Ήταν σαν να τους έβλεπα μπροστά μου, σαν να τους γνώριζα κι εγώ... Η πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ο τρόπος γραφής ελκυστικός... Μόνο το τέλος μου τα χάλασε λίγο, γιατί δεν είναι όσο ξεκάθαρο θα ήθελα σε μια αστυνομική ιστορία. Όμως οι ήρωες είναι πολύ ζωντανοί και ο ... ασυνήθιστος αστυνομικός Χάρης Νικολόπουλος μού έγινε πολύ συμπαθής! Επιπλέον, καθώς δεν είχα ποτέ καμία σχέση με δίσκους βινυλίου και με όλη αυτή την ατμόσφαιρα, τον τρόπο ζωής, τις εμμονές και την τεράστια αγάπη των ηρώων για το αντικείμενο, είχα την ευκαιρία -μέσα από το βιβλίο- να πάρω μια πολύ καλή γεύση του θέματος, κάτι που βρήκα γοητευτικό!! Ήδη αγόρασα και το δεύτερο βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου!...

Μου άφησε ένα γλυκό χαμόγελο, μια ευχάριστη αίσθηση αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορώ να πω ότι με συνεπήρε ή ότι είχε συναρπαστική πλοκή. Μου άρεσαν πολύ τα τραγούδια που υπήρχαν διάσπαρτα στο βιβλίο, ήταν σαν να είχε soundtrack.

Διάβασα το βιβλίο της κ. Παπαδημητρίου και με μετέφερε σε γνώριμα μέρη της Αθήνας και του Λονδίνου. Είναι εμφανής η γνώση, καθώς και η αγάπη της συγγραφέως σε ό, τι αφορά τη μουσική και σο βινύλιο. Οι χαρακτήρες είναι οικείοι, αλλά δε γίνονται "δικοί σου άνθρωποι".. Θα μπορούσε να δοθεί περισσότερη ένταση και βάθος στην περιγραφή των χαρακτήρων. Επιπρόσθετα, θεωρώ ότι δεν υπάρχει το κατάλληλο σασπένς, που αποτελεί το βασικό συστατικό ενός καλού αστυνομικού μυθιστορήματος. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, που διαβάζεται εύκολα, αλλά ο κύριος χαρακτήρας του, ο αστυνομικός Χάρης Νικολόπουλος, δε σου δημιουργεί την ανάγκη να τον ξανασυναντήσεις! Τέλος, ενώ υπήρξε μία σχετική αγωνία για το φινάλε, δυστυχώς δε με ικανοποίησε!

Μαραθώνιος ανάγνωσης αστυνομικής λογοτεχνίας: 3η κατηγορία. Το "Για μια χούφτα βινύλια" με κέρδισε από την πρώτη στιγμή με το εξαιρετικό γράψιμο της Χίλντας Παπαδημητρίου και τις αναφορές σε αγαπημένα τραγούδια. Το μυθιστόρημα κυλά γρήγορα (εγώ το τελείωσα σε μιάμιση μέρα), έχει δυνατή πλοκή και αληθοφανείς χαρακτήρες. Η Αθήνα αποδίδεται πιστά, καθώς και η παρακμή των δισκοπωλείων. Το πρωτότυπο και "ανοιχτό" τέλος μπορεί να κακοφανεί σε μερικούς, αλλά εγώ προσωπικά το βρήκα πολύ καλό. Στο σύνολό του το βιβλίο είναι από τα καλύτερα ελληνικά αστυνομικά που έχω διαβάσει και ελπίζω να του δώσουν κι άλλοι την ευκαιρία. Έχω ήδη βάλει στο πρόγραμμα και το "Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς" και ευελπιστώ να βγει και τρίτο!

Είναι το δεύτερο βιβλίο που διάβασα στα πλαίσια του "Μαραθωνίου", και πρώτη φορά που διάβασα την κυρία Παπαδημητρίου. Η γραφή είναι καλή και το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα. Δεν μου έδωσε όμως την αίσθηση αστυνομικού μυθηστορήματος. Δεν μπήκα ποτέ στη θέση του αστυνόμου, ούτε "συνέλαβα" τον εαυτό μου να προσπαθεί να βρει ποιος είναι ο δολοφόνος. Από την άλλη μεριά όμως αποτελεί μια πολύ γλαφυρή απεικόνιση ενός μέρους της νεοελληνικής κοινωνίας, την αποθέωση της Ελληνίδας μάνας και φυσικά έναν φόρο τιμής στα δισκάδικα που εκλείπουν σιγά σιγά και στα μουσικά βιώματα της συγγραφέως.

Το πρώτο αστυνομικό που διάβασα Έλληνα συγγραφέα. Αν και δεν είμαι λάτρης του βινυλίου - φαντάζει πολύ μακρινό, θα έλεγα ξένο σε εμένα- το ξεκίνησα με ενθουσιασμό. Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί, τρωτοί και γοητευτικοί, κατανοητοί αλλά και πολυεπίπεδοι. Σίγουρα θα ταυτιστείς με κάποιον από αυτούς. Μου άρεσε πολύ που ο αστυνομικός είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας και δεν βγαίνει από σενάριο χολιγουντιανής υπερπαραγωγής...

Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω αστυνομικό βιβλίο γραμμένο από Έλληνα συγγραφέα και δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Ενδιαφέρον βιβλίο αλλά λίγο αργό χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές. Η υπόθεση είναι ωραία ιδέα αλλά η ροη της ιστορίας λίγο κουραστική. Ο πρωταγωνιστής μια ελαφρώς κωμική φιγούρα (μαζί με τη μαμά του) δίνει στην ιστορία μια πιο αστεία διάσταση. Προς το τέλος τα πράγματα καλυτερεύουν, υπάρχουν δηλαδή ανατροπές και αρκετή αγωνία ώστε να μην αφήσεις την ανάγνωση στη μέση αλλά να συνεχίσεις μέχρι τέλους. Μου άρεσε ιδιαίτερα το ότι ο πραγματικός δολοφόνος δεν αποκαλύπτεται αμέσως. Βέβαια το τέλος με χάλασε λίγο. Θα προτιμούσα να ήταν λίγο πιο συγκεκριμένο και να μην το άφηνε στη φαντασία του αναγνώστη. Θα ήθελα να ξεκαθάριζε το θέμα του δολοφόνου και να μας έλεγε τελικά τι απέγινε ο πρωταγωνιστής. Ήθελε γενικά μερικές σελίδες ακόμα.

Άρχισα να διαβάζω το βιβλίο με κάποια επιφύλαξη η οποία σύντομα μετατράπηκε σε ευχαρίστηση.Θα συμφωνήσω απόλυτα με την δεύτερη κριτική που υπάρχει μέσα στο βιβλίο (Κατερίνας Μαλακατε) .Μπορεί να μην είναι το απόλυτο αστυνομικό έργο αλλά κυλάει πολύ ευχάριστα και δεν σε κουράζει καθόλου.Θα βρέιτε πολλά στοιχεία της Ελληνικής πραγματικότητας (ιδιαίτερα οι 30+).Μόνες μου ενστάσεις οτι σε κάποια στοιχεία η γραφή είναι σαν σενάριο σειράς και οτι θα ήθελα στα επόμενα να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί περισσότερο ο χαρακτήρας του συμπαθέστατου ήρωα.Αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες και καταστάσεις και πλοκή που ρέει χωρίς να κάνει "κοιλιά" Αναμφίβολα για μένα πολύ καλύτερο και από κάποιους πολυδιαφημισμένους ξένους συγγραφείς η κυρία Παπαδημητρίου.Το συστήνω...και σίγουρα θα πάρω και τα επόμενα της.

Ποιος είπε ότι οι Έλληνες συγγραφείς δεν γράφουν σπουδαία αστυνομικά βιβλία;Εντυπωσιάστηκα από την απλότητα και την αμεσότητα του λόγου της Χίλντας Παπαδημητρίου.Αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία,κρατά σε εγρήγορση τον αναγνώστη,δίνοντάς του την ευκαιρία να ταξιδέψει μέσω των μουσικών επιλογών.Θα πρότεινα κάθε τραγούδι που επιλέγει η συγγραφέας να παίζει ταυτόχρονα με την ανάγνωση κάθε κεφαλαίου,γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον..και κάνει την ανάγνωση αυτού του βιβλίου αξέχαστη!!Έρωτας ή δόξα;Μουσική,πάθος,τιμωρία,ιδιαίτεροι χαρακτήρες,και ένας ντετέκτιβ αντιήρωας που καταφέρνει να κερδίσει την προσοχή μας.

Συμμετέχοντας στο μαραθώνιο αστυνομικού μυθιστορήματος το " για μια χούφτα βινύλια" ειναι το πρώτο αστυνομικό που διαβάζω απο πένα Ελληνίδας! Το βιβλιο εχει εξαρχής ενδιαφέρον και σε καθηλώνει με μια πολυ απλή αλλα ενδιαφέρουσα αφήγηση καταστάσεων και γεγονότων που εκτυλισσονται στο κέντρο της Αθήνας και τα γειτονικά σοκάκια ... Οι πρωταγωνιστες ειναι αληθινοί και αξιόπιστοι ως προς την αφοσίωση τους στη φιλία την αλληλεγγύη την αγάπη το ενδιαφέρον την κατανόηση! Ο αστυνόμος Χαριδημος απλός λιτός και απέριττος γιος μαμάς "Ελληνίδας"τόσο όμορφα προσαρμοσμένος σε μια ζωη που παραπαίει ανάμεσα στην υγιή συναισθηματική εξέλιξη ενός σαραντάρη και στην αποκλίνουσα συμπεριφορά ενός εξαρτημένου ψυχικά και νοητικά ανθρώπου απο παιδικά ψυχαναγκαστικά κατάλοιπα! Οι φόνοι που γίνονται στην παρούσα φάση αλλα και κάποια φαντάσματα του παρελθόντος μας οδηγούν σε ενα και μονο κίνητρο: τα θύματα ειναι συλλέκτες κλασικών δίσκων βινυλίου κάποιοι απο τους οποίους εχουν μεγάλη αξία, τόσο υλική όσο και συναισθηματική. Ένοχοι,συνένοχοι,αξίες φιλίας και εντιμότητας,ζήλιες,ανεκπλήρωτα όνειρα,αποτυχημένοι έρωτες και πουλημένες συνειδήσεις εμφανίζονται μπροστά μας σαν αποτυχημένες διαφημίσεις ...... Όλο αυτο το συνονθυλευμα ανθρώπων συμπλεγματικων που κρύβονται και κρύβουν....αλλα και καταστάσεων καθημερινής ζωής με ρεαλιστικά γεγονότα και σκοτεινά σημεία καλείται να διαλευκάνει ο θλιβερά και μίζερα συμπαθητικός ντετέκτιβ μας! Αν τα καταφέρει θα λάβει την απόλυτη προσωπική καταξίωση, γι αυτο και μάχεται μέχρις εσχάτων,υπερβαίνει εαυτόν και τολμάει ίσως για πρώτη φορά να ονειρεύεται. Στο τελος ο "αθώος" δολοφόνος με την ομολογία του και μια σειρά ανατρεπτικών γεγονότων και καταστάσεων οδηγούν τον αστυνόμο στην φαινομενική αυτοπραγμάτωση του και στην αρχη μιας άλλης πραγματικότητας ,εκτός συνόρων.....τόσο υπαρκτών όσο και απελευθερωτικών!

Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό αναρωτιόμουν και εγώ μα είναι δυνατόν να σκοτώσει κάποιος για μια χούφτα βινύλια; Έχει ωραίες περιγραφές από το κέντρο και τα Εξάρχεια και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι καλή και οργανωμένη. Διαβάζοντάς το νιώθεις σαν να τους ξέρεις όλους αυτούς τους χαρακτήρες λες και είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας! Η Τατιάνα, η Σόνια, ο Φώντας, ο αστυνόμος Χαρίδημος . βέβαια αυτό που μου άρεσε παραπάνω είναι το τέλος! Μπορώ να πω δεν το περίμενα!

Το βιβλίο ''Για μια χούφτα βινύλια'' αποτέλεσε την δεύτερη επιλογή μου για το Μαραθώνιο Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας του Εκδοτικού Οίκου ''ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ'', και ανήκει στην κατηγορία ''Διαβάζοντας Ελληνες Συγγραφείς. Η επιλογή, εκ μέρους μου, αυτού του βιβλίου, βασίστηκε αποκλειστικά στον τίτλο του. Το διάβασα με φόντο μια μικρή συλλογή βινυλίων, την οποία έχω στην κατοχή μου. Με το βιβλίο της αυτό, η κυρία Παπαδημητρίου μας ταξιδεύει στην Αθήνα της δεκαετίας του 1980. Η νοσταλγία των πρωταγωνιστών γίνεται και δική μας. Ροκάδες του τότε, οι οποίοι είτε άντεξαν στον χρόνο είτε όχι, ποτέ δεν ξέχασαν. Θυμούνται και μαζί τους θυμόμαστε κι εμείς. Πέραν όλων αυτών, είναι ένα βιβλίο με πλοκή η οποία δεν αφήνει τον αναγνώστη ασυγκίνητο. Σε κάθε αναγκαία παύση ανάγνωσης, ανυπομονούσα να επανέλθω. Η συγγραφέας, παραλλήλως μας χαρίζει ένα μικρό δείγμα των γνώσεών της σχετικώς με την μουσική, χρωματίζοντας με αυτόν τον πολύ όμορφο τρόπο τα κεφάλαια του βιβλίου της, το κάθε ένα ξεχωριστά, με στίχους και τίτλους τραγουδιών, οι οποίοι αντικατοπτρίζουν κάθε φορά την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών. Τα αστέρια τα οποία δίνω είναι τρία, διότι δεν έχω την δυνατότητα να δώσω τρία και μισό. Στην στενή κλίμακα των πέντε αστέρων, ίσως θα βοηθούσε αν είχαμε και την δυνατότητα διαίρεσής τους. Το τέλος του βιβλίου είναι ιδιαίτερο... εκτός αν το τέλος δεν έχει γραφτεί ακόμα!!! Κυρία Παπαδημητρίου, εσείς τι θα απαντούσατε επ' αυτού;

Το βιβλίο της Παπαδημητριου ήταν και το τελευταίο που διάβασα. Δεν θα έλεγα ότι ήταν και ιδιαίτερα αστυνομικό,αλλά παρ'όλα αυτά ήταν ένα ευχάριστο βιβλίο με καθημερινούς χαρακτήρες και μυρωδιά από Αθήνα! Συγχαρητήρια στις εκδόσεις Μεταίχμιο για αυτούς τους 9 μήνες συντροφιάς με ωραία βιβλία με καταξιωμενους συγγραφείς!

Μαραθώνιος Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας (7η Κατηγορία: Διαβάζοντας έλληνες συγγραφείς) Η συγγραφέας με αυτό το μυθιστόρημά της προσπαθεί από τη μία να παρουσιάσει μία ιστορία μυστηρίου και αστυνομικής πλοκής και από την άλλη οδηγείται σε μία σκιαγράφηση της Ελληνικής κοινωνίας και της ελληνίδας μάνας με αρκετή δόση χιούμορ. Δεν λείπει και μία υφέρπουσα παράλληλη ερωτική ιστορία που όμως λήγει άδοξα. Μου άρεσε η ιστορική αναδρομή της συγγραφέως στα δισκάδικα της δεκαετίας του '80 και των αρχών του '90 καθώς και η περιπλάνηση των πρωταγωνιστών σε γνώριμα μέρη της Αθήνας. Θεωρώ όμως πως υπήρχαν κάποια κενά στην ιστορία της και πως δεν έδωσε ένα καθαρό τέλος. Στην ουσία ο δολοφόνος δεν είναι ξεκάθαρο ποιος είναι αφού ο Φώντας και η Σόνια αποδέχονται αμφότεροι την ενοχή τους αποκλείοντας οποιονδήποτε άλλο ύποπτο. Επίσης υπάρχουν και κάποια πρόσωπα που μένουν μετέωρα και δεν συνεισφέρουν στην πλοκή όπως ο Μαρκίδης. Τελειώνοντας το μυθιστόρημα ένιωσα σαν να λείπουν σελίδες όπου θα απαντούταν τα ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν.