Το καλοκαίρι του 1974 στην παραλιακή τοποθεσία Πλάκες του Βόλου πνίγεται ένας μαθητής. Για τον πνιγμό υπαίτιοι θεωρούνται τέσσερις συμμαθητές του,  που κολυμπούσαν στην ίδια μ’ αυτόν παραλία. Ποιοι, όμως, είναι αυτοί και ποια η σχέση τους με το θύμα; Είναι πράγματι ένοχοι ή φταίει η κακιά στιγμή, όπως ισχυρίζονται; Κανείς, ούτε το Λιμενικό ούτε η Χωροφυλακή, δεν μπορεί να βρει τι πραγματική συνέβη, άρα αδυνατούν να αποκαλύψουν την αλήθεια. Εκείνο που όλοι γνωρίζουν είναι ότι οι συγκεκριμένοι μαθητές όχι μόνο δεν είχαν φιλικές σχέσεις με το θύμα, αλλά πολλές φορές μάλωναν και για διάφορους λόγους έρχονταν στα χέρια. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι καλά έκαναν και τα έβαζαν μαζί του, γιατί το θύμα ασκούσε βία σε κάποια μικρότερα παιδιά που οι ίδιοι τα υπερασπίζονταν. Οι εν λόγω μαθητές και το θύμα είναι συμμαθητές, όμως είναι και εσώκλειστοι στο εκκλησιαστικό οικοτροφείο της πόλης. Επομένως  γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους, καθώς περνούν παρέα τις νύχτες και τις μέρες της εφηβείας τους. Κατάγονται από διάφορα χωριά της ευρύτερης περιοχής της Μαγνησίας και την επόμενη χρονιά ετοιμάζονται να δώσουν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Αυτή λοιπόν είναι η μαθητική, αυτή και η ιδιωτική ζωή τους. 
Πολλά χρόνια αργότερα, το 2011, οι δύο από τους βασικούς πρωταγωνιστές του επεισοδίου θα συναντηθούν εντελώς τυχαία στην Αθήνα. Πρόκειται για μια συνάντηση που πρόκειται να αλλάξει το παρελθόν μα και το παρόν της ζωής τους, γιατί ο ένας από τους δύο κατηγορεί τον άλλον ότι εκείνος έφταιξε που πνίγηκε ο συμμαθητής τους, ενώ μέχρι τώρα, όλα αυτά τα χρόνια, εκείνος αλλιώς τα είχε στο μυαλό του.
Το ζόρικο θέμα της ενηλικίωσης, ο ενδοσχολικός εκφοβισμός, το σύστημα της εκπαίδευσης, τι είναι και ποιος ασκεί την εξουσία, ο άλυτος γρίφος του νεανικού  έρωτα και η φιλία είναι τα νήματα που φτιάχνουν το γαϊτανάκι στο Γάλα μαγνησίας. Πιο πολύ, όμως, και κατά βάση το μυθιστόρημα το απασχολεί η αγωνία της μνήμης. Έγιναν όλα έτσι όπως τα θυμόμαστε ή μήπως η μνήμη μας άλλα από αυτά τα εξωραϊζει και άλλα τα αλλοιώνει προς το χειρότερο; Τι μπορούμε να πιστέψουμε από το παρελθόν και τι όχι; Μπορούμε να εμπιστευτούμε αποκλειστικά και μόνο τη δική μας μνήμη ή χρειαζόμαστε και τις μνήμες των φίλων μας για να μάθουμε την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή πονάει και προκαλεί συναισθηματική αιμορραγία;
Και κάτι τελευταίο μα πολύ ουσιαστικό. Ίσως η σπίθα που άναψε τη δημιουργία των χαρακτήρων, της πλοκής και της σύστασης του βιβλίου να είναι το αγωνιώδες ερώτημα για το τι είναι φόνος. Ή, με άλλα λόγια: Όταν δεν απλώνεις το χέρι σου να βοηθήσεις κάποιον και τον αφήνεις να πεθάνει (ή να πνιγεί...), τότε είσαι συγγενής του Κάιν ή όχι;
Κώστας Ακρίβος

Παρακολουθήστε το βίντεο με τον συγγραφέα όπου μιλάει για το νέο του μυθιστόρημα.