Εκτός από μια πλοκή που σε έχει συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα και ένα καλοστημένο ιδιαίτερα πειστικό μέλλον ο κύριος Σκοτ δεν χάνει την ευκαιρία να θέτει τις απόψεις του για την ανθρώπινη ομορφιά, πώς επηρεάζει και ορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, κερνώντας μας πού και πού σφηνάκια σύγχρονων προβληματισμών για το μέλλον.

logotexnikasokakia.blogspot.gr

Τα μυθιστορήματα του Σκοτ Γουέστερφελντ παρουσιάζουν ανάγλυφα μια δυστοπική συνθήκη, όχι πολύ μακριά στο μέλλον, όπου η ομορφιά αποτελεί προγραμματισμένη, κρατική παρέμβαση, ενώ η ασχήμια ορίζεται με διοικητικά, κοινωνικά, πολιτισμικά κριτήρια και αποτελεί λόγο εξορίας και υπαγωγής στην κατηγορία του απόβλητου, του μη-πολίτη. Η δεκαεξάχρονη Τάλι, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, έχει προγραμματίσει τη ζωή της για την απόλυτη αισθητική τελειότητα. Για να κατακτήσει σε πρώτο στάδιο το υπαγορευμένο όνειρο θα περάσει από πλήθος δοκιμασιών στις οποίες οι έννοιες της φιλίας, του έρωτα, της τιμής, της αξίας, της κοινωνίας αλλά και της παιδείας, της πολιτικής, της δημοκρατίας περνούν από διάφορα στάδια κρίσης.
Ο Γουέστερφελντ δημιουργεί έναν σύμπλοκο κόσμο όπου οι έφηβοι καλούνται να κάνουν επιλογές ζωής. Η αγωνιστικότητα, η αντίδραση, αλλά και οι ποικίλες εκφάνσεις της πολιτικής ορθότητας περιλαμβάνονται σε ένα αληθινά κινηματογραφικής λογικής αφήγημα που βρήκε τον δρόμο του και στο συνδρομητικό κανάλι Netflix.
Διάλογοι νευρώδεις με καταιγιστικό ρυθμό, παράλληλες καταστάσεις που συμπλέκονται αριστοτεχνικά συγκροτούν δύο βιβλία που διαβάζονται απνευστί. Γοητεύουν αβίαστα τους νέους αναγνώστες και θέτουν ερωτήματα διαρκείας. Η μεταφραστική δουλειά της Καίτης Οικονόμου είναι ακόμα μια φορά σημαντική, καθώς έχει ενσωματώσει στην ελληνική εκδοχή τη φυσική γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, την εφηβική υφολογική προκλητικότητα σε συνδυασμό με την υφέρπουσα ευαισθησία.
Τόσο στο «Uglies» όσο και στη συνέχειά του, το «Pretties», η βιοπολιτική του ναρκισσισμού αποκαλύπτεται στη μελλοντική της πραγμάτωση. Το παιχνίδι μεταξύ της μορφής και του περιεχομένου, το δίπολο που αιώνες τώρα εξακολουθεί να δρα ως καταλύτης στη διανόηση και στον πολιτισμό, μπαίνει στην εποχή της hi-tech κοινωνίας της επιτήρησης. Σε αυτό το πλαίσιο η αρχιτεκτονική του σώματος, του μυαλού και του χώρου μοιάζουν να είναι όχι απλώς επιλογές, αλλά αδήριτες πρακτικές.
Τα νέα παιδιά, που μεγαλώνουν ακουμπώντας τις ανησυχίες τους στην κοινωνία του ίνσταγκραμ, ίσως μπορέσουν να αφουγκραστούν μέσα από τα βιβλία του Γουέστερφελντ ότι η στερεοτυπική α-πρόσωπη ομορφιά απέχει σημαντικά από την ωραιότητα και ότι ο κίνδυνος εκμηδένισης του υποκειμένου είναι πολύ πιο ύπουλος και πολύ πιο υπαρκτός από ό,τι πιστεύουμε.