«..Ήμουν έφηβη τo ’67. Και είχα ενηλικιωθεί όταν έπεσε η χούντα το ’74...»

Έτσι γράφει στον πρόλογο του βιβλίου η Μαρίζα Ντεκάστρο. Βιογραφικό, λοιπόν, τούτο το βιβλίο, άρα άκρως ενδιαφέρον. Μια ματιά μιας συγγραφέα που θυμάται, που βίωσε, που άκουγε πράγματα που ίσως και να μην τα καταλάβαινε πολλά σαν ξέσπασε η χούντα στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα τη σημάδεψαν στα πιο επαναστατικά χρόνια της νιότης της. Μια Ελλάδα περνά καρέ καρέ μέσα από την αφήγηση της Μαρίζας. Σαν να το ζεις κι εσύ ο ίδιος. Μαθαίνεις κάποιες λεπτομέρειες που συμπληρώνουν το μεγάλο παζλ και που κάνουν τη διαφορά όχι μόνο για τον τόπο σου εκείνα τα πολύ παράξενα κι αλλιώτικα χρόνια, αλλά ξαναθυμάσαι και τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τον κόσμο όλο, τις εποχές και τη ζωή ακόμα και των σημερινών γενεών.

Ένα βιβλίο που από το πρώτο ξεφύλλισμα σε κερδίζει με την άρτια και μοναδική του αισθητική. Της εικόνας, της ποιότητας του χαρτιού, της γραφικής του αποτύπωσης. Κι ύστερα ξεκινάς να διαβάζεις και το κείμενο και καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ένα πόνημα και βίωμα από εκείνα τα πολύτιμα για κάθε έφηβο, νέο, για όλους μας. Με μια αφήγηση καθηλωτική και με ροή που δεν σε αφήνει να παραλείψεις ούτε μία λέξη. Εφτά χρόνια μιας ιστορίας που σημάδεψε όλους μας.

Χρόνο χρόνο το κτίζει το βιβλίο της η Μαρίζα. Ανάμνηση στην ανάμνηση. Γεγονότα, λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, φόβος, πείσμα, ανοχή και καρτερία. Άγνοια, αναμεμιγμένη με εικόνες παράλογες, με ένταση της ηλικίας, με πρέπει και μη να συγκρούονται. Μαθαίνεις όχι μόνο τις απαγορεύσεις, τα ανεξήγητα της πολιτικής κατάστασης εκείνης της περιόδου, αλλά και τα γενόμενα στην καθημερινότητα των κανονικών ανθρώπων σε σχέση με το βιβλίο, τη μουσική, τις παρέες, τα στέκια.

Πόσα παγκόσμια γεγονότα δεν επηρέασαν το τότε, το σήμερα στις ψυχές των τότε εφήβων και νέων. Πόλεμοι, γεγονότα ασύλληπτα, μουσικές που ακούγονται μέχρι τις μέρες μας. Συναυλίες που άλλαξαν τον ρου στην ιστορία της μουσικής, συγκροτήματα που κατέκτησαν την κορυφή και διαλύθηκαν. Άνθρωποι που επιτέλους πάτησαν στο φεγγάρι και οράματα παράλογα κι ανήκουστα των δικτατόρων της χώρας μας όπως εκείνο τα περίφημο «Τάμα». Φιέστες αστείες για συναπαντήματα επετείων. Οργανώσεις μη κερδοσκοπικές που δημιουργήθηκαν για να αλλάξουν και πάλι όλους μας. Greenpeace, Γιατροί χωρίς σύνορα. Τραγούδια που συγκλόνισαν όλη τη νεολαία παγκοσμίως. Θυμηθείτε το Ιmagine του Τζον Λένον…

Τι να γράψω τώρα εγώ για τη Μαρίζα Ντεκάστρο. Αναγνωρισμένη συγγραφέας, άριστη κριτικός βιβλίων και άνθρωπος που κατέχει αρκετά καλά ιστορία. Μόνο που σε τούτο το βιβλίο έρχεται ακόμα πιο κοντά μας, ανθρώπινα, απλά και γεμάτη αναμνήσεις και βιώματα. Αισθάνομαι πως θέλω να μιλήσω με λόγια καρδιάς, που λένε, και να πω πως αξίζει πολλά το βιβλίο της. Πως ακόμα κι εμείς που γεννηθήκαμε εκείνα τα χρόνια και δεν νιώσαμε την ασχήμια και την καταπίεση τόσο πολύ, κάθε ψηφίδα που προστίθεται στις ήδη υπάρχουσες γνώσεις μας είναι πολύτιμη. Κι εδώ οι ψηφίδες είναι πάρα πολλές, πάρα πολλές. Καλογραμμένο, άρτιο μπορώ να πω, προσεγμένο κείμενο και στήσιμο γεμάτο συναισθήματα ανάμεικτα, ακραία κάποιες στιγμές και γνώση μπόλικη. Ανακεφαλαίωση και περιεκτικότητα, βιώματα και αναμνήσεις σε τόσο σημαντικά γεγονότα. Συγκίνηση, σκέψεις πολλές, ερωτήσεις, συναισθήματα έντονα. Καταλαβαίνεις τον παλμό, τις ιδέες, τα οράματα, τις εποχές, μέσα από την ίδια τη συγγραφέα, όπως τα έζησε. Φοιτήτρια πια κοντά στο τέλος της χούντας, κομμάτι κι αυτή της νεότερης ιστορίας. Φόβοι δικοί της που γίνονται κάποιες στιγμές δικοί μας. Παρόρμηση νεανική που δεν λογαριάζει τον κίνδυνο, ιδανικά που στις μέρες μας λίγο τα ’χουμε χάσει. Φιλίες, ομάδες, συγκεντρώσεις, αλληλοβοήθεια, μυστικά κι αλήθειες. Όλα είναι γραμμένα προσθέτοντας και σε μας μια δόση συναισθηματικής φόρτισης. Μα πάνω απ’ όλα είναι μια απολύτως κατανοητή αφήγηση της ιστορίας του τόπου, λιτή, περιεκτικότατη και πολύτιμη για τον καθένα μας.

Έλειπε τούτο το βιβλίο για όλους τους εφήβους, τους νέους, εμάς που καλούμαστε να διδάξουμε, να γνωρίσουμε, να θυμηθούμε και να προσθέσουμε καθετί νέο…

Το βιβλίο αυτό δεν πρέπει να λείψει από κανένα σχολείο. Πρέπει να γίνει σχεδόν κάτι σαν μάθημα της νεότερης ιστορίας της χώρας μας και μεγάλων γεγονότων που σημάδεψαν όλο τον πλανήτη. Πρέπει να το διαβάσουν όλο και περισσότεροι νέοι, να μάθουν, να καταλάβουν με μοναδική απλότητα και αφήγηση μια εποχή που έχει επηρεάσει και τη δική τους ζωή.

Είδα την έκπληξη στα μάτια του γιου μου σαν του είπα να δει μία και μόνο φράση και αν νομίζει πως αξίζει ας το συνεχίσει: «…Απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις σε κλειστό χώρο, πάσα τοιαύτη θα διαλύεται διά των όπλων… Μετά την δύσιν του ήλιου πας κυκλοφορών εις τας οδούς μετά τας 6.30 μ.μ. θα πυροβολείται…». Και το συνέχισε και ας γνώριζε πολλά για εκείνα τα χρόνια. Τον τράβηξε η ηλικία της συγγραφέως σαν ξέσπασε η δικτατορία.

«Σαν εμένα…» είπε!

Εκτός από το κείμενο που σίγουρα θα σας απορροφήσει εκείνο που σε τραβάει πολύ στο βιβλίο είναι και οι εικόνες του Βασίλη Παπαγεωργίου. Σαν αφίσες εποχής, των δικών μας εφηβικών και νεανικών χρόνων. Πραγματικά εκπληκτικές…

Για όλα τα παιδιά, τους νέους και τους μεγαλύτερους.

kathimerini.gr

bookpress.gr

oanagnostis.gr

kosvoice.gr

elniplex.com

ethnos.gr

avgi-anagnoseis.blogspot.com

tovima.gr

diastixo.gr

epohi.gr

paidikavivlia.blogspot.com

Η παιδαγωγός, συγγραφέας, μεταφράστρια και κριτικός βιβλίων για παιδιά Μαρίζα Ντεκάστρο με αφορμή τα προσωπικά της βιώματα αφηγείται τις «2651 ημέρες δικτατορίας: 21 Απριλίου 1967-24 Ιουλίου 1974» σε ένα πολύ ξεχωριστό εγχείρημα. Το βιβλίο, σε εικονογράφηση του Βασίλη Παπαγεωργίου, κατατάσσεται στην κατηγορία βιβλίου γνώσεων, ωστόσο είναι ίσως το πιο προσωπικό βιβλίο της Ντεκάστρο, που πιάνει το νήμα της αφήγησής της από την 21η Απριλίου, όταν η ίδια ήταν στο ξεκίνημα της εφηβείας, μαθήτρια του Γυμνασίου, και συνεχίζει μέχρι την πτώση της χούντας το καλοκαίρι του 1974, όταν πια νεαρή κοπέλα έχει ξεκινήσει τις σπουδές της.
Στο βιβλίο της Ντεκάστρο τίποτα δεν λείπει και τίποτα δεν περισσεύει ούτε στο επίπεδο των πληροφοριών ούτε και στο ύφος της αφήγησης που παραμένει ειλικρινές, καλοζυγισμένο και καλά τεκμηριωμένο.
Όλα τα κομβικά γεγονότα παρουσιάζονται σε μια αλυσιδωτή αφήγηση που περνά από τα στιγμιότυπα, διανθισμένα με προσωπικά στοιχεία και ανησυχίες, στη μεγάλη εικόνα, χωρίς να ξεχνά το γενικό, διεθνές πλαίσιο, τις ιστορικές εξελίξεις και τα μεγάλα κινήματα.
Η συγγραφέας αφιερώνει κεφάλαια στο πραξικόπημα, τη νέα κατάσταση, τα ιδεολογήματα των συνταγματαρχών για κάθε τομέα, όπως για την Παιδεία, τους παραλογισμούς του Παπαδόπουλου, τις διεθνείς αντιδράσεις, την παρανομία, τη συνωμοτικότητα, τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια, τις μεγάλες αντιδράσεις, τις πρώτες μαζικές αντιχουντικές εκδηλώσεις, τις εξεγέρσεις της νεολαίας, με κορυφαία αυτή του Πολυτεχνείου, αλλά και τη θλιβερή δικτατορία του Ιωαννίδη και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τελικά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Το βιβλίο είναι ένα ευσύνοπτο και καλογραμμένο χρονικό και ταυτόχρονα ένα οδοιπορικό αναζήτησης της μνήμης και διάσωσης του αποστάγματός της μέσα από τα αληθινά γεγονότα με τη διπλή ματιά της νεαρής κοπέλας αλλά και της κατοπινής εξέλιξής της.