www.in.gr
 

www.presspublica.gr
 

www.elniplex.com
 

Η Αγγελική Δαρλάση στο Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα χτίζει ένα νεανικό μυθιστόρημα για τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής, τότε που οι αρχαιολόγοι του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου απομάκρυναν τα εκθέματα ή τα έθαψαν για να τα σώσουν από τον πόλεμο και τους επίδοξους σφετεριστές τους. Η Αγγελίνα μεγάλωσε μέσα στο μουσείο. Για κούκλες δεν ενδιαφερόταν αφού οι πέτρινοι θεοί, οι κόρες, οι γίγαντες κούροι και τα μυθικά πλάσματα τη συντρόφευαν και της μιλούσαν καθημερινά. Με φόντο τα αγάλματα και το μουσείο, και διαβάζοντας τις σκέψεις του κοριτσιού, ο αναγνώστης παρακολουθεί τη ζωή στην κατοχική Αθήνα και την πορεία μιας μικρής ομάδας φίλων και γνωστών της. Η πορεία του καθένα, άλλος δωσίλογος, άλλοι αντιστασιακοί, άλλοι που σκοτώθηκαν ή πέθαναν από την πείνα, η αλληλοβοήθεια και η ομοψυχία, η φιλία, ανοίγουν παράλληλα θέματα που ολοκληρώνουν το τοπίο της κοινωνικής ζωής εκείνων των χρόνων. Κορυφαία στιγμή του μυθιστορήματος η παιδική επιχείρηση απόκρυψης των πήλινων στολιδιών, ένα ακροκέραμο, ένας πήλινος γρύπας, από τα παλιά σπίτια της Αθήνας. Εξαιρετικά ευαίσθητο μυθιστόρημα που συνδιαλέγεται επάξια με όλα τα νεανικά/παιδικά μυθιστορήματα για την Κατοχή.
 

Ένα βιβλίο που διαβάζεται από νέους και από ενήλικες. Πρόκειται για το νέο βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση «Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα». Η Αγγελίνα σχεδόν μεγάλωσε μες στο μουσείο που δούλευαν οι γονείς της, συνομιλώντας με τ’ αγάλματα που καταλάβαιναν καλύτερα ίσως απ’ όλους την αναπηρία της: το μισό της χέρι. Όταν κηρύσσεται ο πόλεμος στην Ελλάδα και ο ναζισμός πλησιάζει, οι άνθρωποι του μουσείου αγωνίζονται να κρύψουν τ’ αγάλματα για να τα προστατεύσουν από την καταστροφή και το πλιάτσικο. Το ίδιο μυστικό μοιράζονται η Αγγελίνα και ο καλύτερός της φίλος, ο Τίκο. Μια ιστορία βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα της απόκρυψης των αρχαιοτήτων του Εθνικού Αρχαιολογικού μουσείου το ’40, που με πήγε πίσω στα πρώτα νεανικά αναγνώσματα για την πολυτάραχη ιστορία της χώρας.
 

[Στο νέο βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση] συναντάμε την Αγγελίνα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όταν ξεσπά ο πόλεμος το 1940 και οι αρχαιολόγοι αποφασίζουν να κρύψουν τα αγάλματα και τα πολύτιμα εκθέματα του Μουσείου για να μην καταστραφούν, αλλά και να μην πέσουν σε ξένα χέρια. Ξεκινώντας από μια πραγματική ιστορία, η Αγγελική Δαρλάση στο «Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα» πλάθει ένα μυθιστόρημα με ξεχωριστή σημασία.
Οι γονείς της Αγγελίνας δουλεύουν στο Μουσείο κι έτσι εκείνη παίζει ανάμεσα στα αγάλματα. Αρχίζει να μιλά μαζί τους. Και νιώθει να της ψιθυρίζουν όταν πάει να κρύψει το ανάπηρο χέρι να μην το κάνει γιατί «είναι σαν κι αυτά». Η Αγγελίνα έχει κι έναν φίλο τον Τίκο που αποφασίζει κι αυτός να προστατέψει ό,τι θεωρεί όμορφο στην πόλη από τους κατακτητές. Μικρά αγάλματα που στολίζουν σπίτια, ακροκέραμα…
Ένα όμορφο βιβλίο που μας θυμίζει αυτά που ξεχνάμε ή μας γνωρίζει αυτά που δεν μάθαμε ποτέ με έναν διαφορετικό τρόπο…
 

www.thinkfree.gr
 

Η Αγγελίνα ένα κορίτσι που μιλάει με τα αγάλματα. Ένα κορίτσι που σαν παιχνίδι σχεδόν από την ώρα που γεννήθηκε είχε …τα αγάλματα. Ήταν οι κούκλες, οι φίλοι, η ζωή της ολόκληρη, αφού κι οι δυο γονείς της δούλευαν μέσα στο αρχαιολογικό μουσείο της Αθήνας. Ένα κορίτσι που γεννήθηκε με ένα «καταραμένο» χέρι και δεν γινόταν εύκολα αποδεκτή από «κανονικούς» ανθρώπους. Κι όμως δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Ένα κορίτσι που διαλέγει σαν φίλο του τον Τίκο, ένα αγόρι που επίσης κανείς δεν συμπαθεί γιατί φορεί γυαλιά με πολύ χονδρούς φακούς  κα η εξωτερική του εμφάνιση δεν επιτρέπει στους «ίδιους κανονικούς» ανθρώπους να τον δεχτούν. Οι δυο φίλοι ζουν τη δική τους περιπέτεια ανάμεσα σε μυστικά και βόλτες με έναν κοινό σκοπό και στόχο. Να σωθούν ό,τι αγαπούν περισσότερο στη ζωή τους, τα αγάλματα, αρχαία και νέα. Και η κοινή τους πορεία διανύεται μέσα στο κλίμα του πολέμου, του φόβου και της αγωνίας του αύριο. Και θεριεύει η φιλία τους και μαθαίνουν κι οι δύο από τους απλούς ανθρώπους ιστορίες και δράματα που φέρνει ένας πόλεμος, ένας ξεριζωμός, μια προσφυγιά. Κι είναι δεμένη η ζωή τους με κούκλες κι αγάλματα και των γονιών τους όπως της μητέρας της Αγγελίνας, όπως όλων των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στην ιστορία.
Κι είναι σαν πολλές ιστορίες να μπλέκονται και παραμύθια και φωνές μαρμάρινων αγαλμάτων να ανακατεύονται, να νιώθουν, να υποφέρουν και να σωπαίνουν. Κι είναι κι εκείνο το ένα και μοναδικό άγαλμα της Αγγελίνας, ο πιο καλός της φίλος, ο γίγαντας που χώθηκε βαθιά μέσα στη γη κι  εμείς το μάθαμε από μια φωτογραφία που πάρθηκε εκείνη τη μία και μοναδική στιγμή και το κορίτσι του ΄πε τις τελευταίες του λέξεις πριν τον σκεπάσει το χώμα: «Κρύψε καλά τα αστέρια, θλιμμένε γίγαντα, αγέρωχε πρίγκιπά μου. Φύλαξέ τα τώρα καλύτερα από ποτέ. Γιατί τώρα πλησιάζει το σκοτάδι. Μόνο όταν ξαναβγείς στο φως τότε… Μόνο τότε να τα δώσεις πίσω στον ουρανό…»
Και εκείνα τα ακροκέραμα τα σύγχρονα έγιναν σπουδαία στα μάτια των παιδιών κι έπρεπε να κρυφτούν γιατί θα είχαν μέσα τους, πάνω τους αναμνήσεις και εικόνες μιας ζωής που την έζησαν και δεν ήθελαν να ξεχάσουν. Κι ο Τίκο είναι ίσως ο πιο σπουδαίος ήρωας αυτής της ιστορίας που θέλησε να τα σώσει αυτά τα  σύγχρονα αγάλματα και το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή. Τη ζωή που η Αγγελίνα δεν ξέχασε ποτέ μέσα στο  μικρό τσίγκινο κουτί μπισκότων που ΄ταν κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί. Οι θησαυροί που γεμίζουν την ψυχή και το μυαλό με θύμησες και πολύτιμες μυρωδιές αλλοτινών χρόνων.
Πάντα με συγκινούσαν οι ιστορίες που βασίζονταν σε αληθινά γεγονότα. Πόσο μάλλον όταν αφορούν τον τόπο μας και ιδιαίτερα θέματα όπως εκείνα της διαφύλαξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Τούτη η ιστορία της Αγγελικής Δαρλάση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Τούτο το βιβλίο είναι από μόνο του μια πηγή, και ας έχει μυθιστορηματικά στοιχεία, της νεότερης ιστορίας του τόπου μας. Κρύβει όλο τον φόβο, την αγωνία, την αγάπη απλών καθημερινών ανθρώπων που δεν ζήτησαν ποτέ τα εύσημα να σώσουν ό,τι πιο πολύτιμο είχε  η Αθήνα εκείνες τις δύσκολες ώρες του 1941 όταν ο πόλεμος είχε ξεσπάσει και από στιγμή σε στιγμή οι Γερμανοί θα την καταλάμβαναν. Στιγμές από το βιβλίο με απόλυτη συγκίνηση για τους άγνωστους ήρωες. Στιγμές που σε κάνουν να ανατρέξεις στην Ιστορία που έχει γραφτεί και να δεις πόσα πολλά πράγματα έγιναν κάτω από τόσες δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες που ίσως και να αγνοούμε. Μια ιστορία για αυτόν τον κόσμο τον μαγικό των αγαλμάτων που πάντα παραμένουν βουβά αλλά δεν σταματούν ποτέ μόνο με την παρουσία τους να μας διδάσκουν. Μια ιστορία τέλος που μας κάνει να αναλογιστούμε συμπεριφορές μας απέναντι σε ανθρώπους που ένα φυσικό τους «ελάττωμα» δεν μειώνει τη δύναμη της ψυχής, το θάρρος, την αγάπη για την πατρίδα τους, για το ωραίο που δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής και του Έλληνα.
Αγγελική, για μια ακόμα φορά μας μιλάς για μια ιστορία πολέμου ή καλύτερα για τους αφανείς ήρωες μιας τραγωδίας  με τόση συγκίνηση και τρυφερότητα.  Υπάρχει η φλόγα της ευθύνης, του χρέους, της πίστης για πράγματα σπουδαία που με κίνδυνο ακόμα και της ίδιας της ζωής, έγιναν. Κι είναι ύμνος στη φιλία, στην αφοσίωση, στη λαχτάρα για ζωή αυτή η ιστορία. Κι είναι ο Τίκο ένα από τα χιλιάδες θύματα ενός πολέμου άδικου, λες και υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι… Κι είναι ο γρύπας, το σύμβολο της δικής μου πόλης σήμερα, η αιτία για μια μυθοπλασία μοναδική που κρύβει όλο τον σπαραγμό της αθλιότητας των ανθρώπων που διαλύουν ζωές ανεξέλεγκτα για το τίποτα. Κι είναι η ζωή της Αγγελίνας, η ζωή που ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της και δίνει την αισιοδοξία της επόμενης μέρας. Γιατί όπως γράφεις σε κάποιο σημείο του βιβλίου:
«Δεν κλείνεις τα μάτια όταν σε κοιτάζουν κατάματα τα αστέρια. Δεν κλείνεις τα αυτιά στη μουσική του κόσμου».
Ένα βιβλίο τρυφερό, γεμάτο ζωή κι ας έχει μυρωδιές θανάτου. Ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό και γεμάτο εικόνες που κάποιοι τις έζησαν στ΄ αλήθεια. Γεμάτο ψυχή, αγάπη, περίσσια δύναμη και μνήμες από ζωές που κατακερματίστηκαν αλλά ύψωσαν και πάλι το ανάστημά τους. Ένα βιβλίο γεμάτο πηγές και έρευνα, αγάπη για τον πολιτισμό, την πατρίδα και τα ιδανικά. Ένα βιβλίο για μια ιστορία που αξίζει να μην ξεχαστεί ποτέ!
 

www.paidikavivlia.blogspot.gr

 

www.lesvosnews.net
 

diastixo.gr
 

περισσότερα
 

περισσότερα 

pepperlines.blogspot.gr
 

018.bookpress.gr

Βαθιά, σαρωτικά, κυκλωτικά ανθρωποκεντρική, με τρόπο που αγκαλιάζει στις ιστορίες της τους ανθρώπους που διαφέρουν, που βοούν, που βάλλονται, που λησμονούνται, που προσφέρουν και προσπερνιούνται, που άγονται αλλά δεν φέρονται, που δονούν και ενδιαφέρονται, που αγαπούν και δεν ολιγωρούν, που παραχωρούν αλλά δεν παραχωρούνται, που αναποδογυρίζουν τον κόσμο αλλά δεν αναποδογυρίζονται. Η γραφή της, δεητική στην αλληλεγγύη, το μαζί και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, άμεση, ονειρική, εγκαρδιωτική…
Διαβάστε ΕΔΩ τη συνέντευξη.