Η συγγραφέας περιγράφει και αναλύει τους χαρακτήρες της σαν εξωτερική παρατηρήτρια, ενώ είναι σαφές πως γνωρίζει πολύ καλά και εκ των ένδον τη συγκεκριμένη δημοσιογραφική οικογένεια. Εμβαθύνει στις σχέσεις τους και στις διαφορές τους, ζωντανεύει το παρελθόν τους και σκιαγραφεί τις μεταξύ τους αποστάσεις, που στη διάρκεια του βιβλίου αυξομειώνονται. Είναι επιεικής μαζί τους, γνωρίζει τις εμμονές τους και τις αποχρώσεις των διαφορετικών προσεγγίσεών τους. Τους καταλαβαίνει με μια αγάπη που έρχεται από παλιά, τους παρακολουθεί καθώς «ασυναίσθητα μεταπλάθονται και γλυκόπικρα ωριμάζουν». Συνδέει, με πυκνές και λεπτές συναρμογές, το ιστορικό και το βιωματικό παρελθόν με ένα φανταστικό αλλά καθόλου απίθανο, γκρίζο μέλλον. Και με το τελευταίο κεφάλαιο, κάνει χώρο στην επιθυμία για τη δυνατότητα αλλαγής - που εκφράζει η προσπάθεια διάσωσης μιας τάξης μαθητών, αποκλεισμένων μαζί με τις δασκάλες τους σε ένα σπήλαιο. Με συλλογική εγρήγορση και αλληλεγγύη, άνοιξε ο πόρος της επιστροφής στο φως.