Ένα ακόμα «Μυθολογικό παραμύθι» από τον Κώστα Πούλο, αυτή τη φορά, και την εικονογράφηση της Σοφίας Παπαδοπούλου. Ο συγγραφέας «πιάνει» τα …τέρατα της Μυθολογίας και για αρχή μάς θυμίζει την ιστορία των Σειρήνων. Δύσκολα ονόματα, αρχαίες ελληνικές λέξεις. Ιμερόπη και Θελξινόη. Μορφές παράξενες, μισές γυναίκες και μισά αρπακτικά πουλιά, ζουν στο νησί της Ανθεμόεσσας και είναι γνωστές σ’ όλον τον τότε γνωστό κόσμο για την ομορφιά του τραγουδιού τους. Ο μύθος θέλει τον Οδυσσέα στην επιστροφή του στην Ιθάκη με το ένα και μοναδικό του πλοίο, να είναι δεμένος στο κατάρτι του με δεσμά άλυτα για να μπορεί να ακούσει αυτό το μοναδικό τραγούδι των παράξενων αυτών πλασμάτων. Οι σύντροφοί του, έχοντας κερί στα αυτιά τους για να μην ακούσουν τίποτα και παρασυρθούν, φροντίζουν να μη λυθούν τα σχοινιά του. Το παραμύθι πάλι λέει πως ο ποταμός ο Αχελώος ήταν ο πατέρας των Σειρήνων που όλοι τον φοβούνταν, γιατί δεν τον ήξεραν,  νομίζοντας πως κι εκείνος ήταν τέρας με σώμα ανθρώπου και κεφάλι ταύρου. Κι όμως αυτό ήταν καθαρά δημιούργημα της φαντασίας. Ήταν απλά ένας θεός με δύσκολη δουλειά που βοηθούσε όλες τις εποχές του χρόνου τη γη και τους ανθρώπους να δροσιστούν και να ξεδιψάσουν. Αυτός δίδαξε τις κόρες του τη Μουσική με τους θορύβους και όλους τους ήχους της ίδιας της Φύσης. Ο μύθος αναφέρεται ακόμα και στην ιστορία του Ιάσονα με τους Αργοναύτες του που βρέθηκαν κι εκείνοι στο μαγικό νησί των Σειρήνων και κατάφεραν να μη μείνουν δίπλα τους παρασυρόμενοι από τη μαγική μουσική της λύρας του Ορφέα.
Απίστευτη η απόδοση των δύο μύθων από τον Κώστα Πούλο. Απίστευτη και η εικονογράφησή τους από τη Σοφία Παπαδοπούλου. Μάτια που μαγνητίζουν, χρώματα ζωηρά και μορφές που  χωρίς να είναι τρομακτικές τυπώνονται στη μνήμη. Τούτο το μυθολογικό παραμύθι ξεπερνάει φόβους και στυγνές γνώσεις από τη μεταφορά των μύθων στις μέχρι τώρα γνωστές ιστορίες. Άλλο ένα πάντρεμα μύθου και παραμυθιού με εξαίσιο αποτέλεσμα. Ο Κώστας Πούλος καταπιάνεται με τα τέρατα της Μυθολογίας, με εκείνες τις παράξενες μορφές που συχνά φοβόμαστε είτε από άγνοια είτε γιατί έτσι όριζε η παλιότερη ιστορία για να δείξει το μέγεθος των κατορθωμάτων των κοινών θνητών αλλά και τις φοβίες για το άγνωστο και το απόρθητο. Τον φόβο διαδέχεται η χαρά, το ακατόρθωτο η νίκη και τις ανθρώπινες αδυναμίες το πολυμήχανο μυαλό.
 

miaforakienankairoimikrieleni.blogspot.gr