Όταν ο Ρίπλεϋ του Ανδρέα Αποστολίδη έπλεε πλησίστιος στα Κουφονήσια ή ανέβαινε τα σκαλοπάτια του Ηρωδείου, δεν ήταν για να αντιγράψει το Ερασιτεχνικό έγκλημα του Νεοκλή Γαλανόπουλου ή για να τρομοκρατήσει τη Metisse του Σέργιου Γκάκα. Το ίδιο και για τον ατοπικό και αχρονικό Βαλτάσαρ του Αντώνη Γκόλτσου, που δύσκολα θα συγκινούσε έναν βετεράνο του πολέμου της Κορέας με αμφίβολο παρελθόν, σαν αυτόν του Φώντα Λάδη, ή τον σκοτεινό επιβάτη του Τελευταίου δρομολόγιου του Δημήτρη Μαμαλούκα. Τίποτα το κοινό, βέβαια, με τη φιλοδοξία του Οδυσσέα του Πέτρου Μάρκαρη να καταλήξει στο Μπαλουκλί ή με την Ευγένεια των βασιλέων και τους ακαδημαϊκούς μαιάνδρους του Πέτρου Μαρτινίδη. Είτε, ακόμα, με τη ροΐδεια Φάβα της Αναστασίας Μπαξεβάνη, τη σχετική με το θύμα που δεν είναι, ή την ατέρμονα ανδροφάγο Κόκκινη Ιουλία τής Μαρλένας Πολιτοπούλου. Και ζήτωσαν όλοι, αλλά κανείς όσο η ...Ανεξάρτητη Κέρκυρα του Φίλιππου Φιλίππου...

Έντεκα νουάρ ιστορίες, γραμμένες με μελάνι, εδώ μαύρο, εκεί κόκκινο, πιο πέρα γαλάζιο του κίβδηλου, ιστορίες που άλλες κλείνουν το μάτι σε ό,τι ρεαλιστικό, κι άλλες που δεν είναι παρά παιχνίδι του μυαλού.