Περισσότερα 

Η Τζίλιαν Φλιν, συγγραφέας των Αιχμηρών Αντικειμένων και του Σκοτεινού Τόπου, επιστρέφει μ’ ένα νέο βιβλίο και μιλάει στη LifO για τον θύτη ως θύμα, τις επιρροές από το σύμπαν του Μουρακάμι και την αληθινή αγάπη.
lifo.gr

Όταν είχα διαβάσει το πρώτο βιβλίο της Τζίλιαν Φλιν ''Αιχμηρά αντικείμενα'', είχα απλά μείνει με το στόμα ανοιχτό: ποια ήταν αυτή η άγνωστη τύπισσα που εμφανίστηκε από το πουθενά με αυτό το βιβλίο; Και πώς ήταν δυνατόν να γράφει τόσο δαιμονισμένα καλά και επιπλέον τόσο αληθινά, τόσο σοκαριστικά ρεαλιστικά για τις γυναίκες, για τις σχέσεις μεταξύ τους αλλά και με τους άντρες και ταυτόχρονα για την κοινωνία, για τη βία αλλά και για την αγάπη; Το δεύτερο βιβλίο της, ''Σκοτεινός τόπος'', μ' έβγαλε νοκ άουτ. Ήταν από τις καλύτερες σύγχρονες συγγραφείς, τελεία και παύλα. Διαβάζοντας τώρα ''Το κορίτσι που εξαφανίστηκε'', θα μπορούσα να πω μόνο το εξής και αυτό το κείμενο θα ήταν ολοκληρωμένο: μην τολμήσετε να μην το διαβάσετε! Παρ’ όλ’ αυτά, πρέπει να πω δύο λόγια για την πλοκή - και πιστέψτε με αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί είναι ένα αριστοτεχνικό, ψυχολογικό θρίλερ όπου σελίδα τη σελίδα, νέα στοιχεία προκύπτουν και αλλάζουν όλα όσα ο αναγνώστης πίστευε ότι είχε καταλάβει μέχρι τότε...

Η λύση μιας υπόθεσης εξαφάνισης στις ΗΠΑ με φόντο την οικονομική κρίση και την υψηλή ανεργία...
tovima.gr

Αμερικανίδα συγγραφέας, την οποία έχουμε απο­λαύσει ήδη στα δυο πρώτα της βιβλία, «Τα αιχμηρά αντικείμενα» και τον «Σκοτεινό Τόπο». Στο νέο της βιβλίο, η Φλιν δεν ξεφεύγει από τα αγαπημένα της μοτίβα: ήρωες με ακραίες ψυχώσεις, δραματικές κορυφώσεις και σασπένς, τεκμηριωμένες δικαστι­κές και αστυνομικές πληροφορίες και πάνω από όλα η ψυχογραφία των μεσοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ...

Οποιος/α διαβάσει το βιβλίο της Τζούλιαν Φλιν «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε» (εκδ. Μεταίχμιο) και βρίσκεται σε μακροχρόνια σχέση/γάμο δύο λύσεις έχει: ή να μακελέψει το/τη  σύντροφό του ή να καταλήξει πως θα περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί. Αν το κλείσει χωρίς να έχει πάρει καμία από τις δύο αποφάσεις είναι άξιος της μοίρας και της σχέσης του...

περισσότερα

Η Τζίλιαν Φλίν  έχασε την δουλειά της ως δημοσιογράφος μαζί με άλλους συναδέλφους της όταν ξέσπασε η κρίση στις ΗΠΑ ( 2008). Εκείνη τη περίοδο ξεκίνησε να γράφει το «κορίτσι που εξαφανίστηκε», επηρεασμένη πλήρως από την ατμόσφαιρα της εποχής. Της εποχής που οι αξίες καταρρέουν σαν τα «μολυσμένα» ομόλογα. «Γραφιάδες» που έμειναν χωρίς δουλειά λόγω κρίσης  είναι και οι δυο κεντρικοί ήρωες της ιστορίας της. Ό,τι καλύτερο για την πρώτη εβδομάδα των διακοπών ιδίως αν έχεις ...εξαφανιστεί, χωρίς ακόμα να έχεις πληρωθεί από την δουλειά σου...

«Την ημέρα της πέμπτης επετείου του γάμου τους, η όμορφη Έιμι εξαφανίζεται από την οικογενειακή εστία και ο σύζυγός της, ο Νικ, πρώην δημοσιογράφος και τώρα μπάρμαν που την έπεισε να μετακομίσουν στην περιφέρεια, δεν μοιάζει και πολύ κατεστραμμένος. Η συγγραφέας των Αιχμηρών αντικειμένων αφηγείται αυτήν τη φαινομενικά απλή ιστορία μυστηρίου με απανωτές ανατροπές που κτίζουν ένα κλίμα θολό, αβέβαιο, ανησυχαστικό, ύπουλο το οποίο παραπέμπει στον Χίτσκοκ και στη Χάισμιθ. Ενόσω διαρκούν οι αστυνομικές έρευνες «ακούμε» τα επιχειρήματα του Νικ και τις εξομολογήσεις της Έιμι από το ημερολόγιό της και αντιλαμβανόμαστε πως και οι δύο ψεύδονται ασύστολα. Πίσω από τη βιτρίνα του ζευγαριού, το κακό καραδοκούσε παντού».

«Η συγγραφέας των εξαιρετικών βιβλίων Αιχμηρά αντικείμενα και Σκοτεινός τόπος επιστρέφει με ένα μυθιστόρημα που κατοχυρώνει πλήρως το ταλέντο της και την αναδεικνύει σε δεξιοτέχνη της πλοκής. Η Τζίλιαν Φλιν στήνει ένα καταπληκτικό παιχνίδι μυαλού και ρουφάει στη δίνη του τόσο τους ήρωες όσο και τον αναγνώστη. Αυτή το φορά στο στόχαστρό της τίθεται η συζυγική αγάπη και συμβίωση. Με τρομακτικά αποτελέσματα. Η ηρωίδα εξαφανίζεται στην πέμπτη επέτειο του γάμου της. Ο άντρας της γίνεται ο νούμερο ένα ύποπτος και φλερτάρει με το φόβο της επισειόμενης θανατικής ποινής. Αλλά φυσικά τίποτα δεν είναι έτσι. Ούτε η σύζυγος είναι τόσο αθώα ούτε ο άντρας της τόσο ένοχος. Οι αποχρώσεις και οι διαβαθμίσεις της αλήθειας παίζουν ένα παιχνίδι μέχρι τέλους με τον αναγνώστη. Η κατάληξη απρόβλεπτη και ανατριχιαστική. Η συγγραφέας παγιδεύει πρώτα τους ήρωές της και ύστερα τον ίδιο τον -όσο υποψιασμένος και να ’ναι, καταντά μάταιο- αναγνώστη της. Βγάζω το καπέλο στη μαεστρία της Φλιν που χρησιμοποιώντας ως καμβά τη συζυγική ζωή συνεχίζει και σε αυτό το βιβλίο της να “κεντά” το ψηφιδωτό της αμερικανικής κοινωνίας, τώρα πια στην εποχή της κρίσης, και να εξιχνιάζει μέσα από τα πραγματικά ασφυκτικά θρίλερ της τα όρια της ανθρώπινης ψυχής. Κατάφερε να με κάνει από το πρώτο της βιβλίο ενθουσιώδη θαυμάστριά της, στο τρίτο της αναγκάζομαι πλέον να το δηλώσω απερίφραστα. Δεν αποκαλύπτω τίποτα από την υπόθεση, αλλά προειδοποιώ το μελλοντικό αναγνώστη ότι δεν θα ξέρει πού θα πατά και πού θα βρίσκεται. Το Κακό καραδοκεί και στη συζυγική κλίνη και ακόμη εγγύτερα».

«Μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο της Αιχμηρά αντικείμενα και το ζοφερό δεύτερο έργο της Σκοτεινός τόπος, η Τζίλιαν Φλιν επιστρέφει με ένα πραγματικά ψυχαγωγικό βιβλίο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί αστυνομικό μυστήριο, να διαβαστεί ως κοινωνικό σχόλιο και να κατηγοριοποιηθεί στη μνήμη ως ένα επίκαιρο, αιχμηρό και σκοτεινό (δυο λέξεις των οποίων το νόημα προφανώς αγγίζει τη συγγραφέα), κι όμως τόσο, μα τόσο διασκεδαστικό βιβλίο, αφού καταφέρνει να κατευνάσει τα ανταριασμένα πνεύματα και να γαληνέψει τις πληγωμένες ψυχές με το αναπάντεχο -και όχι μόνο- τέλος του. Η Τζίλιαν Φλιν ως σύζυγος και η ίδια γράφει για τις δυσκολίες του γάμου σε καιρούς ανέχειας, ως άνεργη μετά από πολλά χρόνια δουλειάς σε εβδομαδιαίο περιοδικό σχολιάζει την αυταπάτη του αμερικανικού ονείρου και ως μια πραγματικά ταλαντούχα συγγραφέας στήνει μια φανταστική πλοκή πάνω σε μεγάλες αλήθειες, που μετακινούν από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου της τους αναγνώστες από την απέναντι θέση του παρατηρητή, δίπλα στους ήρωές της· κυριολεκτικά στο δικό της πλευρό...
Όπως έγραψε και το περιοδικό People, ένα καταπληκτικό θρίλερ με πλοκή αντάξια αυτής των έργων του Άλφρεντ Χίτσκοκ».

leblog.gr

περισσότερα

περισσότερα

For starters, να πω ότι άρχισα να διαβάζω τα «Αιχμηρά Αντικείμενα» επειδή έγραψε για το βιβλίο τόσο καλά λόγια ο Stephen King. Θα μου πεις, ναι, οκ, αυτό είναι μάρκετινγκ, αλλά προφανώς πιάνει, και μάλιστα σε αυτή την περίπτωση η εντύπωση του κυρίου Κινγκ έγινε και δική μου.
H Gillian Flynn έχει γράψει όλα κι όλα τρία βιβλία (στα ελληνικά κυκλοφορούν όλα από τις Ekdoseis Metaixmio). Αστυνομικά μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην πολιτεία του Μισούρι, στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Οι πρωταγωνίστριες και στα τρία βιβλία είναι βαθιά προβληματικά και περίπλοκα άτομα που αναγκάζονται να επιστρέψουν στον τόπο της καταγωγής τους (ή να ακολουθήσουν τον σύζυγό τους στον τόπο από όπου εκείνος κατάγεται στην περίπτωση του «Gone Girl») κι εκεί να αντιμετωπίσουν δαίμονες του παρελθόντος και του τώρα.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
ΑΙΧΜΗΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ: Η Καμίλ Πρίκερ είναι δημοσιογράφος σε τριτοτέταρτη εφημερίδα του Σικάγου, όταν στον τόπο από τον οποίο κατάγεται εξαφανίζεται ένα κοριτσάκι. Καθώς μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε συμβεί το ίδιο, στέλνεται εκεί για να κάνει το ρεπορτάζ με την ελπίδα να ανεβάσει την κακή κυκλοφορία της εφημερίδας. Η Καμίλ Πρίκερ είναι καταθλιπτική και καταστροφική (κόβεται, χαράσσει λέξεις σε όλο της το σώμα χρησιμοποιώντας αιχμηρά αντικείμενα: cutter). Η τελειομανής, άψυχη μητέρα της, η τέλεια (όμορφη, δημοφιλής) έφηβη αδελφή της και μια κοινωνία που δεν ανοίγεται εύκολα είναι το περιβάλλον που υποδέχεται την Καμίλ, η οποία παρακολουθεί την αστυνομική έρευνα, αλλά είναι η δική της προσωπική έρευνα που ξεκλειδώνει τις πληροφορίες για τη λύση του μυστηρίου. Μόνο που οι πόρτες οδηγούν σε σημείο που δεν το είχε φανταστεί και κορυφώνεται έτσι η προσωπική της τραγωδία. --- Σε κρατάει με δυνατή, σφιχτή πλοκή ως το τέλος, όπου σου επιφυλάσσει και μια ανατροπή.

ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ: Το αγαπημένο μου από τα τρία. Σκληρό βιβλίο, καθώς σε αυτό περιγράφεται μέρα με την ημέρα και λεπτό προς λεπτό το χρονικό της δολοφονίας μιας μητέρας και των δύο κοριτσιών της. Μιας δολοφονίας προαναγγελθείσας, καθώς από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο η Λίμπι Ντέι αυτοσυστήνεται, και δίνει το πλαίσιο της ιστορίας της. Ήταν επτά ετών όταν δολοφονήθηκαν μέσα στο σπίτι όπου ζούσαν όλοι μαζί, η μητέρα και οι δύο μεγαλύτερες αδελφές της. Για τη δολοφονία κατηγορείται και είναι στη φυλακή ήδη 24 χρόνια ο μεγαλύτερος αδελφός της, που ήταν την ημέρα της τραγωδίας 15 ετών. Η Λίμπι καταθέτει ότι τον είδε στο σπίτι (ενώ έλειπε νωρίτερα) κι έτσι καταδικάζεται για τη δολοφονία και δεν κάνει έφεση ποτέ. Όταν, στα 31 της, τελειώνουν τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί ως φιλανθρωπία «για την καημένη εφτάχρονη Λίμπι, θύμα της τραγωδίας», της γίνεται η πρόταση από ένα κλαμπ υποστηρικτών της αθωότητας του αδελφού της να συμμετέχει με αμοιβή σε έρευνα για συγκέντρωση στοιχείων. Τι συνέβη στην πραγματικότητα τα ξημερώματα της 2ας προς την 3η Ιανουαρίου το 1985; --- Με εναλλασσόμενη αφήγηση ανά κεφάλαιο στο παρελθόν και στο παρόν, ξεδιπλώνεται η τραγωδία και φωτίζονται τα σκοτεινά σημεία.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ: Το κακό είναι ότι είδα πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο. Διότι η ταινία, for once είναι ΠΟΛΥ καλή, και ακολουθεί πιστά το βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο ότι το σενάριο έγραψε η ίδια η Φλιν. Δε θα πω πολλά, παρά μόνο ότι η πλοκή είναι ευφυής, και οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είναι αληθινοί σε μια μικρότερη κλίμακα. Πόσο καλά γνωρίζουμε τους συντρόφους/συζύγους μας; Πόσο καλά μας ξέρουν εκείνοι; Σε ποιο βαθμό υποκρινόμαστε και ως πότε μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας;

Το Sharp Objects («Αιχμηρά Αντικείμενα») θα γίνει, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, τηλεοπτική σειρά, ενώ το Dark Places («Σκοτεινός Τόπος») θα βγει φέτος (2015) στους κινηματογράφους με πρωταγωνίστρια τη Charlize Theron. Αν έχει διαβάσει κανείς το βιβλίο αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η Amy Adams -η πρώτη επιλογή για την ταινία- ταιριάζει γάντι, τουλάχιστον εμφανισιακά, στον ρόλο της Λίμπι Ντέι (μικροσκοπική κοκκινομάλλα με μεγάλα μπλε μάτια και μεγάλο στήθος), αλλά, οκ, in Charlize we trust. To Gone Girl το έχουμε ήδη δει (και συζητήσει πολύ) και στην Ελλάδα, με τον Μπεν Άφλεκ και τη Ρόζαμουντ Πάικ να κουμπώνουν, κατά τη γνώμη μου, στους ρόλους τέλεια. Ειδικά ο Άφλεκ (αχώνευτος ακόμα κι όταν θέλει να είναι συμπαθητικός).

Εδώ να πω και κάτι ακόμη: Οι χαρακτήρες της Φλιν δεν είναι άσπρο-μαύρο, καλοί ή κακοί και οι γυναικείοι χαρακτήρες της δεν είναι εξιδανικευμένοι κι αυτό εκτός από έντιμο το κάνει και πιο ρεαλιστικό, πιο κοντά σε αυτό που είμαστε. Η Λίμπι Ντέι, για παράδειγμα, είναι το θύμα μιας οικογενειακής τραγωδίας αλλά είναι και κλέφτρα, καιροσκόπος και, όπως η ίδια ομολογεί στην πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου, ζηλιάρα και κακιά. Η Φλιν αγαπά πολύ την εναλλασσόμενη αφήγηση και, ειδικά στο «Κορίτσι που εξαφανίστηκε», η εναλλαγή αφήγησης και οι ανατροπές δείχνουν πολύ ξεκάθαρα τις αντιφάσεις των χαρακτήρων.

Συμπαθάτε με για το σεντόνι, να πω μόνο ότι χαίρομαι πολύ και λίγο ζηλεύω που νέοι άνθρωποι γράφουν, εκδίδουν και κυκλοφορούν παγκοσμίως ωραία βιβλία.

pumpeduppages.blogspot.gr