Όταν ένας συγγραφέας δοκιμάζει την δική του κάθαρση μέσω της αυτοεξομολόγησης και της κατά κάποιον τρόπο μαρτυρίας των βασάνων που τον ακολουθούν, τότε το λογοτεχνικό αποτύπωμα έχει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα για όποιον καταπιαστεί με την ανάγνωσή του. Ο ίδιος ο Ζενέ λοιπόν ξεγυμνώνεται και αυτοβιογραφείται τρόπον τινά με ένα μυθιστόρημα που αποκαλύπτει πτυχές του ίδιου του βίου, ενός βίου πολυτάραχου όπως και ο ίδιος ομολογεί και εμμέσως πλην σαφώς μπαίνει στον κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να εξαγνιστεί διά της κατάθεσης και έτσι μας μιλάει ανοιχτά για το ημερολόγιο της ζωής του σε μία προσπάθεια να μοιραστεί μαζί μας τον κόσμο των έκνομων ενεργειών και δραστηριοτήτων, έναν κόσμο ωστόσο με εμπειρίες ζωής, έναν κόσμο όπου πρωταγωνιστούν κλέφτες, άστεγοι και πόρνες.