Η ματιά του συγγραφέα είναι άκρως ευαίσθητη μα και άκρως δηκτική. Διακριτικό χαρακτηριστικό σε όλα τα πεζογραφήματα του συγγραφέα είναι το χιούμορ του, ένα χιούμορ παράδοξο, ή καλύτερα ο σαρκασμός του, άλλοτε υποδόριος, άλλοτε ελαφρά υπαινικτικός κι άλλοτε εξώφθαλμη σάτιρα που μπορεί να καταλήξει σε άγριο κράξιμο. […]
Στα δεκαεφτά επεισόδια, τα οποία χτίζει ο Ακρίβος, γίνεται πολύ επιδέξια χρήση του ιδιόλεκτου κάποιων περιοχών ή κάποιων ατόμων, της αργκό και του χωριάτικου ιδιώματος. Επίσης, γίνεται εξίσου επιδέξια χρήση των σχημάτων λόγου και ιδιαίτερα της μεταφοράς, της ευφάνταστης ποιητικής μεταφοράς∙ και έτσι, με τη μαεστρική χρήση αυτού του δοκιμασμένου εργαλείου, διά της εικονοποιΐας, το κάθε αφήγημα χωριστά γίνεται ιδιαίτερα «ατμοσφαιρικό» και, ασφαλώς, κερδίζει τον αναγνώστη.  

Το μάτι του συγγραφέα ξέρει να ξεχωρίσει τις βαθύτερες από τις εντυπώσεις –βασική δουλειά του λογοτέχνη-, αυτές δηλαδή τις μυστικές στιγμές που υφαίνουν τον έσω κόσμο παραμένοντας στα σκοτάδια. Οι ιστορίες, πολλές από τις οποίες είναι απλά υπέροχες, μας διηγούνται τη «ζωή» των μικρών τόπων, τα ασφυκτικά περιγράμματα, την ανομολόγητη σκληρότητα, τα αποδεκτά εγκλήματα, μέσα από το βίωμα ενός μέλους που δεν ξεκόβει τους δεσμούς που τον συνδέουν μαζί τους. […] έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που τα χαρίσματά του είναι εμφανή και οι δεξιότητές του ξεκάθαρες.  

[...] τη θέση του στην ελληνική πεζογραφία ο Ακρίβος δεν την κερδίζει με τον προκλητικό χαρακτήρα των θεμάτων του, αλλά με τη συνεχώς βελτιούμενη αφηγηματική του. Τις ιστορίες του καινούργιου βιβλίου τις αρχίζει in media res, εκμεταλλευόμενος το ευθύβολο ενός μονόλογου ή μιας συζήτησης, όπου και παρεμβάλλει, σαν εγκιβωτισμένη, την κυρίως ιστορία. Μικροπερίοδος ο λόγος του, χωνεύει τρέχουσες εκφράσεις μαζί με ιδιόλεκτες, αποφεύγοντας τους ξενισμούς. Εκεί, όμως, που κερδίζει το παιχνίδι είναι οι ποιητικές μεταφορές, με τις οποίες αποδίδει την ερωτική «τελετουργία» ως ένστικτο, ως επιθυμία, ως φυσιολογική διέξοδο, ως παρά φύσιν λύση, ως εμμονή, ως απωθημένο ή ό,τι άλλο βάζει ο πονηρός νους του ανθρώπου.

Ο Κώστας Ακρίβος στις ιστορίες αυτές επιβεβαιώνει την ικανότητά του να χτίζει έναν σαφή χαρακτήρα, δίχως τη χρήση εξαντλητικών περιγραφών. Με μια γλώσσα που άλλοτε είναι ιδιωματική, άλλοτε εσωστρεφής κι άλλοτε ποιητική, ο συγγραφέας επικυρώνει το βασικό του χαρακτηριστικό του: την πλήρη απομάκρυνσή του απ’ τα «φιλολογικά» ελληνικά, χωρίς να υποπίπτει σε κάποια ανέξοδη προφορικότητα ή χιλιοειπωμένη αποπνικτική γραφή που δεν αφήνει τον αναγνώστη να συνομιλήσει με το κείμενο.

stavroulascalidi.blogspot.gr