Η κρίση που έχει παραλύσει τα δύο τελευταία χρόνια τη χώρα υπήρξε κατά κάποιον τρόπο η σπλαχνική μαμή που έφερε στον κόσμο το τέταρτο μυθιστόρημά μου. Είχα ξεκινήσει να το γράφω λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, πεπεισμένος πως κάτω από το ντοπαρισμένο ευρωπαϊκό χαμόγελο, με το οποίο είχαμε υποδεχτεί τον 21ο αιώνα, σοβούσε μια κρίση ιδεών και αξιών, μια κρίση που κατέτρωγε σιωπηλά τα ηθικά μας κύτταρα.
Τα παιδιά του Κάιν γράφτηκαν στη διάρκεια της προηγούμενης οκταετίας, και ενώ παρακολουθούσα βήμα προς βήμα την οδυνηρή μετάπτωση από τη συλλογική ευφορία στην εθνική απόγνωση. Δεν είναι προφητικό ασφαλώς, πάντως είναι τουλάχιστον σημαδιακό πως η πλοκή του μυθιστορήματος περιστρέφεται γύρω από την πτώση ενός άντρα στον γκρεμό και τις απέλπιδες προσπάθειες ανάσυρσης του σώματός του από τη θάλασσα. Αυτόπτες μάρτυρες είναι πέντε παλιοί φίλοι του - μία εκ των οποίων θα ισχυριστεί πως η πτώση του μόνο τυχαία δεν ήταν. Μπροστά στη δυσπιστία, μάλιστα, με την οποία γίνεται δεκτή η μαρτυρία της, θα φτάσει κάποια στιγμή να μιλήσει ακόμα και για φόνο...
Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται σ' ένα νησί του Ιονίου. Εξι άνθρωποι, που κάποτε υπήρξαν στενοί φίλοι, επιστρέφουν -για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος- στο θέατρο των αλλοτινών καλοκαιρινών τους αποδράσεων, για να ανακαλύψουν πως το ψαροχώρι της εφηβείας τους έχει μεταμορφωθεί σε ακόμη ένα άχαρο τουριστικό θέρετρο (όπου, σημειωτέον, τις ίδιες μέρες φιλοξενείται ένα πανευρωπαϊκό σεμινάριο σεναρίου), μια παραθαλάσσια Βαβέλ, μόνο που τη θέση του βιβλικού πύργου έχει πάρει ένας αναστηλωμένος, ευνουχισμένος ανεμόμυλος, ο οποίος, ω! του θαύματος, ανήκει πλέον σε έναν εξ αυτών. Οι εξόφθαλμες αλλαγές στο σκηνικό επιβάλλουν την αντιπαραβολή με εκείνες τις άλλες, τις πολύ πιο σημαντικές, αν και συχνά αόρατες διά γυμνού οφθαλμού, αλλαγές στο εσωτερικό τοπίο των εμπλεκόμενων προσώπων.
Στα Παιδιά του Κάιν επιχείρησα να αποτυπώσω τις διασταυρούμενες τροχιές έξι προσώπων που η εφηβεία τους ορίστηκε από τον πληθωρικό απόηχο των σίξτις, της χούντας και του Πολυτεχνείου, για να διανύσουν έπειτα την ανέφελη -συγκριτικά- τριακονταετία της Μεταπολίτευσης, παραδομένοι άνευ όρων στις σειρήνες μιας ψευδεπίγραφης -γι' αυτό και ύπουλης- ευημερίας. Απώτερος στόχος μου ήταν να αναδείξω τον υπόγειο, βουβό πόλεμο που -εν καιρώ ειρήνης- διαδραματίστηκε κάτω απ' τη μύτη μας - έναν πόλεμο με θύματα τις αξίες, την αισθητική και την κοινωνική συνοχή.
Ακόμη και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να κρύψω την παρουσία του αυτοβιογραφικού στοιχείου - πολύ πιο άμεση και απτή απ' ό,τι σε προηγούμενα βιβλία μου. Μαζί με το δικό μου, τα βιογραφικά γνωστών και φίλων αποσυναρμολογήθηκαν -άλλοτε εν αγνοία τους, άλλοτε με τη συναίνεσή τους-, για να επανασυγκολληθούν έπειτα κατά το δοκούν, εξυπηρετώντας τις ανάγκες του μυθοπλαστικού κολάζ. Η προσωπική εμπλοκή με οδήγησε στο να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά τριτοπρόσωπη αφήγηση, ώστε να τηρηθεί στοιχειωδώς κάποια απόσταση από την καύτρα του βιωματικού υλικού. Στην προσπάθειά μου να καλύψω το μεγάλο χρονικό άνοιγμα κατέληξα στη λύση του κατακερματισμού της αφήγησης, της συχνής εναλλαγής της οπτικής γωνίας και του αφηγηματικού χρόνου. Ετσι, Τα παιδιά του Κάιν αποτελούνται από δεκάδες μικρά -συχνά αυτόνομα- κεφάλαια που επιχειρούν, δίκην ψηφίδων, να συνθέσουν το μυθιστορηματικό παζλ.
Τέλος, συνεπαρμένος από την άποψη του Σοπενάουερ, που θέλει τη ζωή μας, κοιταγμένη εκ των υστέρων, να εμφανίζει δομή δραματικής αφήγησης, λες και γράφτηκε από έναν αόρατο συγγραφέα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να σχολιάσω από μέσα την ίδια την αφηγηματική κατασκευή -αξιοποιώντας ακόμη μια ευκαιρία που μου έδινε η διεξαγωγή ενός σεμιναρίου για κινηματογραφικά σενάρια, πέρα, εννοείται, από τη δυνατότητα για άφθονες, ελπίζω και εύγλωττες, κινηματογραφικές αναφορές.
Νίκος Παναγιωτόπουλος

tovima.gr

περισσότερα
 

περισσότερα
 

Άνοιξε το κεφάλι σου! Ένα απο τα πιο σημαντικά ελληνικά μυθιστορήματα των ημερών που σκιαγραφούν και εξιστορούν τις μέρες και τις νύχτες της γενιάς της Μεταπολίτευσης, τα όνειρα, τις διαψεύσεις και το λίγο της, φέρνει την υπογραφή του. Διαβάζεται ευλαβικά.
περισσότερα
 

http://www.bookpress.gr/ 

Μία από τις αρετές του βιβλίου είναι ότι αφήνει το πεδίο ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες. Δεν επιβάλλει συμπεράσματα, αλλά αφήνει τα ερωτήματα αναπάντητα. Αξιοποιώντας θαυμάσια την τεχνική των συμβολισμών, σαν παιχνίδι, δημιουργώντας πολλαπλά στρώματα σηματοδοτήσεων και κατακερματίζοντας την αφήγηση σε κομμάτια-σκηνές, ο Παναγιωτόπουλος αναπτύσσει περίτεχνα την πλοκή του, αντλώντας στοιχεία από το αστυνομικό μυθιστόρημα. […]
Αν δεν βρισκόμασταν σε μια Ελλάδα υπό κατάρρευση, αλλά σε άλλη εποχή και χώρο, θα λέγαμε ότι το μυθιστόρημα του Παναγιωτόπουλου καταπιάνεται με τον χρόνο και τις αδυσώπητες αλλαγές που επιφέρει στις συνήθειες και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Όμως σήμερα, η ιστορία του νοηματοδοτείται από το παρόν και διαβάζεται ανεπιφύλακτα ως μια οργισμένη κοινωνική και πολιτισμική κριτική για την ανεξέλεγκτη τροχιά που πήραν οι ζωές μιας ακόμη άδοξα χαμένης γενιάς. 

Μια παρέα –πενηντάρηδες πλέον όλοι– επιστρέφει στο Καινούργιο, σ’ ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι, το οποίο κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70, αποτέλεσε το… εφηβικό τους κρησφύγετο για τις πρώτες αυτόνομες διακοπές...

Ένας ώριμος, γλαφυρός και ειλικρινής μυθιστορηματικός απολογισμός από τη γενιά της μεταπολίτευσης. Μέσα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, με τις πάσης φύσεως ενοχές να έχουν αφυπνιστεί, το μυθιστόρημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και μοιάζει σαν «έτοιμο από καιρό». Μια παρέα πενηντάρηδων, οι ήρωες του βιβλίου, «αναλαμβάνει» να κάνει αυτή την αναδρομή στο παρελθόν και να βγάλει τον …ισολογισμό. Οι πρώην έφηβοι του ’70 συναντώνται το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος σε ένα τυπικό θέρετρο της νεοελληνικής τουριστικής βιομηχανίας που κάποτε ήταν γραφικό ψαροχώρι. Τις ίδιες μέρες το χωριό, ως τρανή απόδειξη του ευρωπαϊκού του προσανατολισμού, φιλοξενεί ένα πανευρωπαϊκό σεμινάριο σεναρίου. Ένα τέτοιο σενάριο αποδεικνύεται και η ζωή της παρέας. Ένα σενάριο φτιαγμένο με ακριβά υλικά και φτωχό αποτέλεσμα. Μια φιλόδοξη επένδυση στο πεδίο της επαγγελματικής επιτυχίας, της τεχνητής ευμάρειας, της οικονομικής καταξίωσης και του αθέμιτου πλουτισμού που αποδείχτηκε κάστρο στην άμμο και παρασύρθηκε από το κύμα χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Μια γενιά που πίστεψε πολύ στον εαυτό της, ονόμασε το θράσος της θάρρος και πιθανόν να τιμωρήθηκε γι αυτό…
 

www.diastixo.gr
 

www.bibliokritika.blogspot.gr
 

www.andro.gr