Ελένη-Φροσάρ: Μ’ άρεσαν τα σούρτα φέρτα στα παρασκήνια. Μ’ άρεσε να βλέπω τους ηθοποιούς στις κουίντες να κάνουν τον σταυρό τους και να χτυπούν τα δόντια τους από το τρακ πριν βγουν στη σκηνή. Μ’ άρεσε να μυρίζω την πούδρα και το κραγιόν στα καμαρίνια. Να βλέπω τις βούρτσες, τ’ αρώματα, τις περούκες, τα ξηλωμένα ρούχα, τον πανικό για να βρεθεί μια παραμάνα ή μια καρφίτσα. Μ’ άρεσαν οι μυρωδιές των θεατών.
  Οι περισσότεροι φορούσαν τα καλά τους. Και έδιναν γενναίο πουρμπουάρ στον ταμία για μια καλή θέση, και η ψυχή μου αναγάλλιαζε όταν τους έβλεπα να χειροκροτούν, και ιδίως στη μέση της παράστασης. Και όταν αυτό γινόταν τις πρώτες μέρες, τρεις και τέσσερις φορές, όλοι λέγαμε ότι το έργο θα κρατήσει για καιρό. Μ’ άρεσε να βλέπω στα θερινά θέατρα τον κόσμο να συνωστίζεται μπροστά στους υπαίθριους πωλητές με την άσπρη ποδιά που πουλούσαν στραγάλια και πασατέμπο. Μ’ άρεσε εκείνη η μυρωδιά της ασετιλίνης, η μυρωδιά του πετρελαίου της λάμπας, πριν έρθει ο ηλεκτρισμός…
 
Μια συναρπαστική σύναξη άυλων και αόρατων ηθοποιών και θεατρικών ρόλων οι οποίοι έπαιξαν ή ακούστηκαν στα τέσσερα θέατρα της Ερμούπολης πριν από εκατό και εκατόν πενήντα χρόνια. Αυτόν τον χώρο διάλεξαν για να λύσουν προβλήματα της αγάπης και του έρωτα, της σκηνής και της ζωής τους, να συναντήσουν οι ηθοποιοί τους ρόλους που τους βασάνισαν και, αν μπορούσαν, να ξαναφτιάξουν τις μεταξύ τους σχέσεις.
Ένα μεθυστικό απόγευμα λίγο πριν απ' το ηλιοβασίλεμα