Τρία είναι τα πράγματα που αγαπώ περισσότερο το καλοκαίρι: η θάλασσα, το καρπούζι και τα παραμύθια της γιαγιάς. Μόλις έκλειναν τα σχολεία, ετοιμαζόμουν, έμπαινα στο καράβι και πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς.
Στη βεράντα με περίμενε πάντα μια πιατέλα με κατακόκκινο δροσερό καρπούζι. «Πες μου ένα παραμύθι, γιαγιά» της έλεγα και απλωνόμουν στην πολυθρόνα. «Κάτσε να πάρω μια ανάσα, πέρασαν τα χρόνια και τα σκαλιά με κουράζουν» έλεγε εκείνη και μετά από λίγο ξεκινούσε.
Και πέρσι έγιναν όλα με τον ίδιο τρόπο. Στη βεράντα το καρπούζι περίμενε στην πιατέλα δροσερό. Η γιαγιά όμως άργησε λίγο περισσότερο να ανέβει τη σκάλα. Σαν να είχαν γίνει περισσότερα τα σκαλιά για τη γιαγιά…
Από τα βιβλία που προκάλεσαν αίσθηση με την κυκλοφορία τους. Δεν είναι μόνο ο ποιητικός λόγος, το δύσκολο θέμα της απώλειας που πραγματεύεται και οι μοναδικές εικόνες που το κάνουν τόσο ξεχωριστό. Είναι η αλήθεια που βγάζει. Που μας πάει πίσω στα δικά μας καλοκαίρια και στις δικές μας μοναδικές στιγμές με τον παππού ή τη γιαγιά. Που μπορεί να μην υπήρχαν και τα τρία αγαπημένα πράγματα της ηρωίδας αυτής αλλά υπήρχε όμως η ζεστασιά και κυρίως η αγάπη.
Κείμενο και εικόνες παντρεύονται μοναδικά και μιλάνε στην καρδιά και την ψυχή μας, καταφέρνοντας να δώσουν ένα από τα ωραιότερα βιβλία της χρονιάς!