Το μυθιστόρημα ο Τόπος των Πιστών ήταν Υποψήφιο για τα σημαντικότερα βραβεία αστυνομικής λογοτεχνίας:  Edgar, LA Times, Anthony, Macavity

Το 1985 ο δεκαεννιάχρονος Φρανκ Μακέι και το κορίτσι του, Ρόζι Ντέιλι, καταστρώνουν ένα μυστικό σχέδιο να κλεφτούν και να πάνε στην Αγγλία για να ξεκινήσουν εκεί τη ζωή τους μακριά από τις προβληματικές οικογένειές τους. Η Ρόζι όμως δεν θα πάει στο ραντεβού τους και ο Φρανκ θα υποθέσει πως απλώς αποφάσισε να την κοπανήσει μόνη της. Επί είκοσι δύο χρόνια ο Φρανκ, ο οποίος γίνεται μυστικός αστυνομικός, θα αποφύγει να επιστρέψει στην παλιά τους γειτονιά στο Δουβλίνο, στον Τόπο των Πιστών. Ώσπου μια μέρα η μικρότερη αδερφή του, η Τζάκι, του ανακοινώνει πως βρέθηκε η βαλίτσα της Ρόζι σ' ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Ο Φρανκ απρόθυμα επισκέπτεται το μέρος και τότε όλα ανατρέπονται: Μήπως η Ρόζι δεν έφυγε μόνη της, χωρίς αυτόν, αλλά κάποιος την εμπόδισε να πάει στη συνάντησή τους;

Η επιτυχία των βιβλίων της ιρλανδέζας Tana French δεν πιστοποιείται μόνο από τα βραβεία ή τις αποθεωτικές κριτικές που λαμβάνει αλλά και από τη μεταφορά τους στην οθόνη. Οι ήρωες που πρωταγωνιστούν στα μυθιστορήματα της σειράς δεν είναι ίδιοι κάθε φορά, ανήκουν ωστόσο στην ίδια μονάδα. Όπως άλλωστε έχει επισημάνει και η κριτική, τα βιβλία της Tana French δεν ξεχωρίζουν μόνο λόγω της πλοκής ή της λύσης του μυστηρίου αλλά χάρη στην αφηγηματική της δεινότητα. Συγκεκριμένα στον Τόπο των Πιστών δεν υπάρχει κάποιος σίριαλ κίλερ, ούτε κάποια τεράστια αποκάλυψη, όμως ο γοητευτικός της ήρωας, η χαοτική οικογένειά του και το ατμοσφαιρικό Δουβλίνο καθηλώνουν τον αναγνώστη.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Ένα από τα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων χρόνων.
Observer

Αν αγοράσετε μόνο ένα θρίλερ φέτος, τότε διαλέξτε αυτό.
Evening Herald

Ένα καθηλωτικό θρίλερ λογοτεχνικών αξιώσεων, ποτισμένο με μαύρο χιούμορ.
Irish Times

Μία από τις πλέον ταλαντούχες σύγχρονες συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας.
Washington Post

Εκτός από το χάρισμά της για καθηλωτικές περιγραφές, η French διαθέτει επίσης την ικανότητα να συνθέτει διαλόγους τόσο αυθεντικούς που νομίζεις ότι μπορείς να ακούσεις την ανάσα των ηρώων της… Διαβάστε το αργά και απολαύστε κάθε του λεπτομέρεια. Σαν να είναι ένα ποτήρι μπίρας Γκίνες, αξίζει την αναμονή.
Los Angeles Times

Εξαιρετική απόδοση, καθηλωτικό… Διαμάχες μεταξύ συγγενών, ταξικές συγκρούσεις, παλιές έχθρες, εφηβικοί έρωτες και αναμνήσεις παιδικής βίας ενσωματώνονται με μαεστρία μαζί με το πλούσιο δουβλινέζικο ιδίωμα σ’ αυτό το συναρπαστικό μυθιστόρημα.
New York Times

Θα σε απορροφήσει…η French είναι καταπληκτική στην απόδοση της οικογενειακής έντασης και ο θλιμμένος, μαχητικός, είρων ήρωά της ο Μακέι ακαταμάχητος.
The Times

[Απόσπασμα από συνέντευξη της συγγραφέα στο Gawker Review of Books]
Σας περιγράφουν συχνά ως συγγραφέα που έχετε αναγάγει την αστυνομική λογοτεχνία με πρωταγωνιστές ντετέκτιβ σε άλλη κατηγορία. Συμφωνείτε με αυτό;
Πιστεύω πως ανήκω σε ένα ρεύμα συγγραφέων που αγαπούν τα μυστήρια και δεν βλέπουν τον λόγο να περιορίζονται μόνο σε αυτό, το ίδιο ισχύει και για τους αναγνώστες φυσικά. Δεν ήμουν ποτέ υπέρ της τεχνητής διάκρισης μεταξύ «καλής» λογοτεχνίας και των διάφορων λογοτεχνικών «ειδών». Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τα παλιά κλισέ ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι κακογραμμένη, ότι οι ήρωές της είναι μονοδιάστατοι ή ότι η «καλή»λογοτεχνία δεν έχει πλοκή και ότι είναι περίπλοκη. Φυσικά όλα αυτά είναι προφανώς ανοησίες. Το ψευδές αυτό φράγμα μεταξύ των ειδών διαλύεται σταδιακά γεγονός που μου αρέσει πάρα πολύ. Γιατί το κοινό πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε μια καλή πλοκή ή σε καλό στιλ γραφής. Γιατί να μην υπάρχουν και τα δύο στοιχεία στο ίδιο βιβλίο; Το αν εγώ πράγματι το καταφέρνω αυτό είναι άλλο ζήτημα. Αυτός είναι ο στόχος μου όμως.

Γιατί αγαπάτε τόσο τον Φρανκ Μακέι;
Είναι διασκεδαστικό να γράφεις για κάποιον που έχει μηδενική ανοχή στις ανοησίες. Ξέρει τι είναι σημαντικό γι’ αυτόν, κάνει τα πάντα για να το διαφυλάξει απ’ οτιδήποτε το απειλεί και προχωράει χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον να γράφεις για κάποιον του οποίου όλες οι βεβαιότητες για το παρελθόν ανατρέπονται, όπως συμβαίνει στον Φρανκ στον Τόπο των Πιστών.