Αυτό το δραματικό, ερωτικό, άγριο μυθιστόρημα ενηλικίωσης με τους ολοζώντανους διαλόγους και τη στακάτη πρόζα δεν είναι ένα βιβλίο που το διαβάζει κανείς όντας αμέτοχος. Δεν γίνεται να μείνεις αμέτοχος. Δεν μπορείς να αφήσεις απέξω τα συναισθήματά σου. Θα το διαβάσεις συχνά δακρυσμένος, και θυμωμένος, ακόμη και φοβισμένος. Αλλά και με χαρά, και με χαμόγελο, και με ανακούφιση, εκεί που υπάρχει ένα μικρό φωτάκι αισιοδοξίας: στα χτυποκάρδια του, και στη ζεστή ερωτική του ιστορία, που σε πολλούς βέβαια θα μοιάσει εξίσου σπαραχτική και με το υπόλοιπο σκηνικό.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Ο Στιούαρτ και μ’ αυτό το βιβλίο μας δίνει το δικαίωμα να πούμε ότι πρόκειται για συγγραφέα που τα επόμενα χρόνια θα μας δώσει σημαντικά βιβλία που θα συζητηθούν πολύ.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Η αφήγηση του Stuart είναι σφιχτή, ασφυκτική, ζοφερή με όλη τη σημασία της λέξης. Σε βουτάει απ’ τον λαιμό και σε σφίγγει σαν μέγγενη, στερώντας σου το οξυγόνο, κάνοντας την κάθε σου ανάσα πιο δύσκολη απ’ την προηγούμενη, προκαλώντας σου συνάμα μια πηγαία απέχθεια για εκείνη την πτυχή των ανθρώπων που δεν γνωρίζει τίποτα περισσότερο από τη βία και την επιβολή των προσωπικών του ιδανικών μέσω αυτής, χωρίς να υπολογίζει τα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά και χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Το μυθιστόρημα διαβάζεται απνευστί, ο συγγραφέας του είναι μέγας μετρ της πεζογραφίας. Ο Έλληνας αναγνώστης θα διαβάσει ένα εξαιρετικό βιβλίο από το οποίο δύσκολα θα ξεχάσει τις σκηνές ενηλικίωσης του νεαρού Μάνγκο, αλλά και την τρυφερότητα που γεννήθηκε ανάμεσα σε δυο αγόρια που νιώθουν ξένα στα ίδια τους τα σπίτια.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Η αφήγηση του Stuart είναι ένα μαγικό μείγμα από τρυφερότητα και τραχύτητα, λυρισμό και φρίκη. Ένα βιβλίο που βουτάει με θάρρος και σεβασμό στο συλλογικό και στο προσωπικό τραύμα. Ξεδιπλώνει χωρίς φτιασίδια τις θηριωδίες που γεννάει η απελπισία και ανοίγει μια χαραμάδα στην πανοπλία όλων μας, είτε για να βγούμε είτε για να την ξανακλείσουμε ερμητικά.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Σελίδα τη σελίδα γινόμαστε μάρτυρες της σκληρής, ωμής πραγματικότητας της διαλυμένης εργατικής τάξης της Σκοτίας, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα, να διαδέχονται το ένα το άλλο. Βία, απώλεια, πόνος, οργή, απελπισία, ματαίωση είναι τα θεμέλια της τοπικής κοινωνίας. Είναι ταυτόχρονα τα υλικά στα οποία βασίζεται ο Douglas Stuart ώστε να δημιουργήσει ένα αξιομνημόνευτο λογοτεχνικό έργο.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Με τον «Νεαρό Μάνγκο» ο Stuart υπογράφει ακόμα ένα αριστουργηματικό βιβλίο με queer επιρροές, λεπτό χιούμορ και αφηγηματική δεινότητα που επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ταλέντο του. Ο συγγραφέας δημιουργεί ένα πολύ δυνατό και συγκινητικό μυθιστόρημα με φόντο τη θατσερική Γλασκόβη, από όπου ωστόσο αναδύεται ελπίδα μέσα από μια ερωτική ιστορία που νικά τις προκαταλήψεις και αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη.

Διαβάστε ΕΔΩ το κείμενο.

Ο Douglas Stuart κινείται στα γνώριμα νερά του βραβευμένου «Σάγκι Μπέιν» για να παρουσιάσει μια (ακόμα) σκληρή ιστορία ενηλικίωσης, από αυτές που αναγκάζουν τον αναγνώστη να κλείσει για λίγο το βιβλίο για να συνέλθει από τις εικόνες που έχουν κατακλύσει το μυαλό του.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.

Η μεγαλύτερη έκπληξη των τελευταίων ετών στα αγγλικά γράμματα προέρχεται από τη Σκωτία και είναι αναμφίβολα ο Ντάγκλας Στιούαρτ: γράφοντας με τρόπο τρυφερό για θέματα που πονάνε, όπως η εργατική τάξη της πατρίδας του, της Γλασκώβης, αλλά και ο έρωτας μεταξύ αγοριών που μεγαλώνουν σε προβληματικά περιβάλλοντα, με γονείς εξαρτημένους και με διαλυμένες οικογένειες, κατάφερε να μιλήσει στην καρδιά των αναγνωστών και των κριτικών.
Συνέντευξη

Κατά τη διάρκεια όλης της αφήγησης, ο συγγραφέας περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την καθημερινότητα του νεαρού Μάνγκο και εμείς ως συμμέτοχοι στο μονοπάτι που έχει χαράξει, θαυμάζουμε το κουράγιο και το θάρρος του, την τόλμη που επέδειξε τόσο καιρό ενώ αφουγκραζόμαστε το πάθος του να γνωρίσει πραγματικούς φίλους, τον πόθο να γνωρίσει κυρίως τον εαυτό του και τα θέλω του και να ξεφύγει από τη ζοφερή πραγματικότητα στην οποία τόσα χρόνια είχε εγκλωβιστεί και από την οποία είχε ψυχολογικά βασανιστεί. Ο Ντάγκλας Στιούαρτ επιτυγχάνει για μία ακόμα φορά να μας συγκινήσει αλλά και να μας προβληματίσει, γιατί αυτός είναι και ο σκοπός της λογοτεχνίας που είναι αιχμηρή και διδακτική ταυτόχρονα.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.