[...] ο «Κόσμος του σεξ» [...] ισορροπεί ανάμεσα στην αυτοβιογραφία, την ερωτική λογοτεχνία και το δοκίμιο. Χρησιμοποιώντας μια πρόζα ελεύθερη, γεμάτη συνειρμούς και παρεμβάσεις, επιχειρεί να χαρτογραφήσει ορισμένες «νησίδες» του σεξ [...] Τολμηρός και συνάμα στοχαστικός, ο Χένρι Μίλερ γράφει με τον ιδιαίτερο τρόπο του για ένα τόσο τετριμμένο αλλά πάντα ελκυστικό θέμα, το σεξ [...]  

«Ο κόσμος του σεξ» του Χένρι Μίλερ δεν είναι απλώς ένα αντιπουριτανικό κείμενο που αναστατώνει τη συντηρητική Αμερική, όπως το περιορίζει στο επίμετρό του ο θαυμάσιος Ίκαρος Μπαμπασάκης (μετάφραση), αλλά μία ανάλυση της σύγχρονης ανθρώπινης κατάστασης. Η αναφορά του συγγραφέα στα σύγχρονα ρομπότ και τη λειτουργία τους ταυτίζεται απόλυτα με την ανάλογη διαπίστωση της Χ. Άρεντ («Η Ανθρώπινη Κατάσταση»). Μόνο που ο Μίλερ δεν είναι πολιτικός φιλόσοφος, αλλά ένας λογοτέχνης, ήτοι παραμυθάς, που είναι και φιλόσοφος και ψυχολόγος και ανθρωπολόγος και ό,τι άλλο μπορεί να είναι ένας home generique. Αλλά τι συμβαίνει σήμερα στην Αμερική και την Ευρώπη; Ο Μίλερ περιγράφει το συναισθηματικό κενό [...] με καταπληκτικό τρόπο.  

[...] το είδος του κειμένου: είδος μεικτό αλλά νόμιμο, και πάντως ιδιόρρυθμο, ο «Κόσμος...» μετέχει ταυτοχρόνως του δοκιμίου και της λογοτεχνικής αφήγησης, σπέρνοντας αμφιβολίες για την ειδολογική του κατάταξη. Συνδυάζοντας τη θερμή λογοτεχνική γλώσσα με την ψυχρότητα της θεωρητικής σκέψης, συναιρώντας τους οξείς αλλά νοσταλγικούς τόνους του ενθυμήματος με τον νευρώδη παλμό της αυτοβιογραφίας, φέρνει σε δύσκολη θέση τον αναγνώστη που θέλει, σώνει και καλά, να κατατάξει τον «Κόσμο...» σε μία από τις γνωστές κατηγορίες της εν γένει αφήγησης. Ένα είναι βέβαιο: κατά μία όχι σπάνια –αλλά όχι και πολύ συνηθισμένη- πρακτική, το κείμενο είναι ένας αυτόγραφος μετα-λόγος, ένα εξηγητικό σχόλιο πάνω στο καθεαυτό λογοτεχνικό έργο του Μίλερ, που φωτίζει δραστικά πολλές από τις πτυχές του έργου του. [...]
Στον «Κόσμο του σεξ» ο Αμερικανός πεζογράφος αναθυμάται, στοχάζεται, εκθέτει τις θεωρητικές αρχές της γραφής του, επεξεργάζεται τις θεωρητικές προϋποθέσεις κάθε γραφής. Συνδέει τη σχεδόν ισόβια εμμονή του περί του σεξ με τη δημιουργικότητα και διακηρύσσει την πρωτοκαθεδρία του ατομικού έναντι του συλλογικού, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πνευματική πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης. Πάνω απ’ όλα όμως επιχειρεί να συνδέσει τον περί του έργου λόγο με το λόγο περί βίου. Και υποδεικνύει, τόσο με το έργο όσο και με το παράδειγμά του, ότι ο συγγραφέας δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που γράφει, αλλά ένα πρόσωπο εν τω συνόλω του, με τον ατομικό του βίο και την ιδιοπροσωπία του, ένα πρόσωπο που δίνει τη μάχη της έκφρασης σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας.
Η μετάφραση του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, μέσα στο πνεύμα του κειμένου, αποδίδει με ενάργεια τον άλλοτε θεωρητικό, άλλοτε εμπειρικό λόγο του πρωτοτύπου.