dimartblog.com

no14me

Συνέντευξη

Ένα τραγούδι ονόματι «The Falls» της μπάντας The Mutton Birds που ο Ίαν Ράνκιν άκουσε σε ένα ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία, ένας στίχος του οποίου έλεγε «Κάποια ιστορία πρέπει να υπάρχει πίσω από όλα αυτά» και μια επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας στο Εδιμβούργο για τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ, όπου ένας φύλακας του είπε ότι έπρεπε να δει οπωσδήποτε μια σειρά μικροσκοπικά φέρετρα που είχαν βρεθεί στην εξοχική τοποθεσία Το Κάθισμα του Αρθούρου το 1836, αποτέλεσαν την αφετηρία για τους «Καταρράκτες». Ένα βιβλίο που όπως συνειδητοποιεί ο Ράνκιν στον πρόλογο της επετειακής έκδοσης του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματός του που επανακυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, πραγματεύεται, όπως και σχεδόν όλα τα μυθιστορήματά του, «την ιστορία πίσω από την ιστορία».
Έχοντας στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου τις κασέτες του Hendrix, των Cream και των Rolling Stones και πίνοντας το ένα μετά το άλλο σχεδόν όλα τα σκωτσέζικα malt που έχουμε ακουστά, ο επίσης μουσικόφιλος, όπως και ο δημιουργός του, επιθεωρητής Ρέμπους περιηγείται στην πίσω πλευρά του Εδιμβούργου, την απόκρημνη πόλη, όπου «ίσως ο ίλιγγος να ενυπάρχει στη φύση του τόπου».
«Απολάμβανε το μέγεθος της πόλης, το σφρίγος της. Του άρεσαν τα μπαράκια της. Η εξωτερική της όμως εμφάνιση είχε πάψει να τον εντυπωσιάζει από καιρό. Η Τζιν τυλίχτηκε σφιχτά στο παλτό της. “Όπου κι αν κοιτάξεις, κρύβεται κάποια ιστορία, ένα μικρό κομμάτι της Ιστορίας”. Τον κοίταξε και αυτός κατένευσε, στον νου του όμως έρχονταν όλες οι αυτοκτονίες με τις οποίες είχε ασχοληθεί, οι άνθρωποι που είχαν πηδήξει από τη γέφυρα Νορθ, γιατί ίσως δεν μπορούσαν να δουν την ίδια πόλη που έβλεπε η Τζιν. 
“Τη θέα αυτή δεν τη βαριέμαι ποτέ” του είπε, πηγαίνοντας προς το αμάξι του. Μ’ ένα νεύμα προσποιήθηκε ότι συμφωνούσε. Για αυτόν δεν υπήρχε θέα. Μόνο το σκηνικό ενός εγκλήματος που επρόκειτο να διαπραχθεί».  
Συνδυάζοντας παλιά και σύγχρονα μυστήρια του Εδιμβούργου, θα δώσει τη λύση σε μια συναρπαστική ιστορία αναβίωσης του κακού που ξεκινά από την εξαφάνιση της κόρης ενός µεγαλοτραπεζίτη και ακολουθεί τα ίχνη της μέσα στα παιχνίδια ρόλων του πρώιμου διαδικτύου και μακάβριους γρίφους που μας πάνε πίσω σε εγκλήματα του 1820. Θα τον ακολουθήσουμε στον λαβύρινθο της πλοκής και του Εδιμβούργου, «μια πόλη Τζέκιλ και Χάιντ, ένα πράγμα φαινομενικά ίδιο αλλά τελείως διαφορετικό κάτω από την επιφάνεια», μαζί με αστυνομικούς που βασανίζονται από διαφορετικά δαιμόνια, σε γειτονιές που αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο ελιτίστικες και όπου συνυπάρχουν ατμοσφαιρικά εστιατόρια, τελειωμένες pub και μαγαζιά που σερβίρουν φασόλια πάνω σε ψημένες φέτες ψωμιού και τσάι τόσο δυνατό που φοβάσαι ότι θα πάθεις δηλητηρίαση από την τανίνη. 
«Διακρίνει ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα: γραφίστας, σύμβουλος σπουδών, διοργανωτής εκδηλώσεων και τώρα ο οικονομικός κλάδος. “Έχει πάψει ο κόσμος να κάνει πραγματικά επαγγέλματα;” ρώτησε τη Χόουζ. Αυτά είναι πραγματικά επαγγέλματα, του απάντησε».
Για να επιβεβαιώσουμε, τελικά, τα λόγια του ίδιου του Ράνκιν: «Το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει έναν δυνατό πρωταγωνιστή στον πυρήνα του -τον ντετέκτιβ- και χρησιμοποιεί τον τόπο στον οποίο διαδραματίζεται η υπόθεση με τέτοιους τρόπους, που αισθανόμαστε ότι μαθαίνουμε την εν λόγω πόλη ή χώρα. Οι αναγνώστες θα έρθουν σε επαφή με τις παραδόσεις και την ιστορία του συγκεκριμένου τόπου, θα γνωρίσουν την κουλτούρα της περιοχής, το φαγητό, τη μουσική κ.ά. Με άλλα λόγια το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι ένας ολόκληρος κόσμος από μόνο του και κατορθώνει να προσφέρει, εκτός από ψυχαγωγία και γνώση. Αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζω να γράφω για τον επιθεωρητή Ρέμπους.
Για μένα ο ντετέκτιβ δεν απέχει πολύ από τον συγγραφέα. Ως μυθιστοριογράφος προσπαθώ να κατανοήσω τον κόσμο γράφοντας γι’ αυτόν».