[...] A narration unexpectedly fascinating, subversive, familiar yet strange, with the intense presence of mystery and the supernatural, which challenges the reader to transcend the words and to decode the mystic significance of things[...].  

[...] Αφήγηση αναπάντεχα γοητευτική, ανατρεπτική, οικεία και μαζί παράξενη, με έντονο το στοιχείο του μυστηριώδους και του υπερφυσικού, η νουβέλα της Αργυρώς Μαντόγλου προκαλεί τον αναγνώστη να διασχίσει και να υπερβεί τις λέξεις και να αποκρυπτογραφήσει το μυστικό νόημα των πραγμάτων.[...]  

[…] Η νεκρή ηρωίδα του βιβλίου με ιδιότητες ζωντανού όντος αντλεί από την τυφλότητα το λόγο του παραμιλητού, που στηρίζεται στη μνήμη και επεμβαίνει στην κατασκευή της νέας εικόνας της. Η τυφλή φωνή της δεν της επιτρέπει να ολισθαίνει στην παγίδα των ιεραρχήσεων, δίνοντάς της τη δυνατότητα να μιλάει χωρίς να διηγείται, όπως και να συγκινεί χωρίς δάκρυα. […] Χωρίς να παγιδεύεται σε νοήματα, η συγγραφέας χρησιμοποιεί όλους τους τρόπους των φωνών: κυκλικούς, φιδωτούς, γραμμωτούς ή και σβησμένους. Η φωνή περιπλανιέται στο χρόνο ανατρέποντας ουσιαστικά το θάνατο. […]  

[…] Ένα σύγχρονο αλληγορικό κείμενο, γκροτέσκο και γεμάτο ανατροπές, μια παρωδία της ευάλωτης αισθητικής της μετα-τεχνολογικής εποχής, σε ένα σήμερα που το κυνήγι της ομορφιάς και της νεότητας είναι τρόπος ζωής, αφού τα πάντα, διαφημίσεις, ιλουστρασιόν περιοδικά, εκπομπές life-style, οδηγούν σε έναν υστερικό τρόπο αντιμετώπισης, μιας υποτιθέμενης συντεταγμένης και εκ των έξωθεν επιβεβλημένης ‘τελειότητας’. Δεν υπάρχει ελπίς, λοιπόν, σήμερα να ξεφύγει κανείς από τις πολλαπλές παραλλαγές με καρμπόν της εποχής μας; Ίσως και να υπάρχει, ίσως το αντίδοτο να βρίσκεται σε ό,τι πιο ανατρεπτικό ενυπάρχει στον έρωτα και την τέχνη, ίσως μέσα από τον έρωτα και την τέχνη να μπορέσουμε να ξαναβρούμε την πρότερη ανθρώπινη υπόστασή μας και τα νυφικά από πολυεστέρα να μείνουν στα αζήτητα επιτέλους.