Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι αγορών σας.
Δεν έχετε αγαπημένα προϊόντα
Πρέπει να συνδεθείτε για να εισάγετε αγαπημένα προϊόντα
Μενού
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12818%2Fmobile-logo_new.png){kind=logo}
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12817%2Flogo_black.png "metaixmio.gr")
Καταπληκτικό βιβλίο!!!!!!!!!!!Ευχόμαι μόνο να μπορούσα να είμαι στην Αθήνα την Δευτέρα 30 Ιουνίου, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ!
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΑΥΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ: http://www.flowmagazine.gr/article/view/me_moluvi_famper_noumero_duo_tis_alkis_zei
Παρακαλώ συνδεθείτε για να στείλετε τα σχόλιά σας.
Τα χρόνια της προσωπικής αθωότητας μέσα στα χρόνια του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου είναι το νέο βιβλίο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» της Άλκης Ζέη, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Η συγγραφέας μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, αφηγούμενη την ιστορία των νεανικών της χρόνων. Αρχίζει από την ειδυλλιακή Σάμο και φθάνει στην ταραγμένη Αθήνα. Από την ηρεμία των νησιωτικών οικογενειακών χρόνων στη μαύρη περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά και της Γερμανοκρατίας. Και από τα αιματηρά Δεκεμβριανά του 1944 έως το απελευθερωτικό 1945 και τη μέρα του γάμου της.
Στις πρώτες σελίδες υπάρχει μια συμβατική διήγηση, αλλά, καθώς ξετυλίγονται οι αναμνήσεις με περιστατικά ανθρώπων που έμελλε να σφραγίσουν τη μεταπολεμική Ελλάδα, το βιβλίο σε κερδίζει: Η νεαρή ΕΑΜίτισα με τον μπερέ Διδώ Σωτηρίου, ο νέος σκηνοθέτης Κάρολος Κουν που ξεκίνησε να διδάξει στους Αθηναίους ξένο θέατρο εν μέσω Κατοχής ζητώντας μεταφράσεις από τον στρατευμένο αριστερό Γιώργο Σεβαστίκογλου, ο παιχνιδιάρης με τα κορίτσια Νίκος Γκάτσος, ο ιπποτικός καθαρευουσιάνος Ανδρέας Εμπειρίκος, η γαλλομαθής παιδική φίλη Ζωρζ Σαρή. Ακόμα: Η Μελίνα Μερκούρη, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Μέντης Μποστατζόγλου, ο Κώστας Αξελός, ο Μίμης Δεσποτίδης και άλλοι, παρελαύνουν από τις σελίδες της καθιστώντας την αφήγηση ιστορική, καθώς όλα αυτά τα μυθικά πρόσωπα ήταν η παρέα της συγγραφέως. […]
Εικόνες νοσταλγίας πηγαίνουν και έρχονται στις 386 σελίδες του αφηγήματος: Ο προοδευτικός και υπερπροστατευτικός πατέρας τραπεζικός, η πανέμορφη μητέρα με το άψογο ντύσιμο, το πρώτο σπίτι της οδού Κέας στην πλατεία Κολιάτσου, η αδελφούλα της η Λενούλα, τα μαθήματα πιάνου, οι ηλιόλουστες Κυριακές, το κόκκινο φόρεμα με τα πιετάκια, η στοργική υπηρέτρια Θοδώρα που δεν ήξερε γράμματα και επιστράτευε τη μικρή Άλκη να γράφει στον αγαπημένο της στη Σάμο με το μολύβι μάρκας φάμπερ νούμερο 2, πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι της κουζίνας. Τότε ήταν που άρχισε η περιπέτεια της γραφής και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι προσωπικές και οικογενειακές φωτογραφίες του βιβλίου συμπληρώνουν τη συναισθηματική γραφή. Φωτογραφίες παιδικών χρόνων, σε στάσεις βρεφικής αθωότητας, μετέπειτα με πόζα εφηβική, ύστερα στημένες με όλη την τάξη να περιστοιχίζει τον δάσκαλο, αναμνηστικές γάμων, σε ανέμελες εκδρομές, στη δραματική σχολή – στιγμές έντυπης αθανασίας.
Πρώτα λίγες αξιολογικές σημειώσεις με αφορμή το βιβλίο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», ένα κείμενο πολύ γοητευτικό, βαθιά εξομολογητικό - ελπίζω εξολοκλήρου, δεν ξέρω τι μπορεί να μας κρατάει κρυφό, το δικαιούται εξάλλου κανείς, όταν επιχειρεί απομνημονευτικά πονήματα. Κρατάω την ισορροπημένη χρήση του ρεαλιστικού ύφους: ούτε σπαραχτική αμεσότητα, ούτε παγερή αποστασιοποίηση -αφήνει τα πράγματα να μιλήσουν από μόνα τους· το ευθύβολο και αβίαστο χιούμορ· τον σαρκασμό των ανθρώπινων φάουλ, εξίσου ζυγισμένο και προς τους άλλους και προς τον εαυτό της· την αίσθηση που δίνει στον αναγνώστη ότι έχει επίγνωση της προσωπικής της αξίας μα αυτό δεν την κάνει κομπαστική ή υπερφίαλη· τη συγκρατημένη αλλά παντού διάχυτη αγάπη της για τον άνθρωπο και τα πάθη του· τον τρόπο που αφήνει να εννοηθεί πώς και πόσο ο παράγοντας «τύχη» μπορεί να παίξει ρόλο στις διαδρομές του βίου μας, (παράδειγμα παίρνουμε απ’ την ίδια τη ζωή της, καθώς η φορά της τύχης της την πήγε και την έφερε εδώ κι εκεί, έτσι που αυτό το πολυδαίδαλο οδοιπορικό με τις περιπέτειες, τα ταξίδια, τα κυνηγητά και τις γνωριμίες του ατσάλωσαν τον χαρακτήρα της και διαμόρφωσαν μια ισχυρή πλευρά της προσωπικότητάς της, ένα κράμα δυναμισμού, ακτιβισμού και κοσμοπολιτισμού). Η αυτοβιογραφική μαρτυρία που περιέχει αυτό το βιβλίο –με όλη την περιπέτεια της μαθητικής, εφηβικής, φοιτητικής θητείας στην πρόωρη ωρίμανση και την πρώιμη κοινωνικοποίηση εκείνου του δαιμόνιου τρελοκόριτσου–, αναλύεται μέσα από εξονυχιστικές λεπτομέρειες γύρω από πρόσωπα, συναπαντήματα, ερωτικά σκιρτήματα, γνωριμίες με ανθρώπους μυθικούς, οργανώσεις αντιστασιακών πυρήνων, ζηλευτές φιλίες (η Διδώ Σωτηρίου, η Ζωρζ Σαρή και ο Νίκος Γκάτσος φτάνουν μόνο για να μας κάνουν να ζηλεύουμε την τύχη της).
Αναφέρομαι στην Άλκη Ζέη –και μέσα μου αλλά και στον δημόσιο λόγο μου- σαν τη σεβαστή κατ’ αρχήν, σοβαρή, στιβαρή και γενναιόφρονα αλλά παράλληλα θελξικάρδια και αειθαλή, -με τη σπαρταριστή θέρμη μιας νεανίδας-, μητέρα μας στη χώρα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Όπως περίπου όμως και με διαφορετικών διαστάσεων πρόσληψη ένιωθα για την αθάνατη «θείτσα» της, την πολυαγαπημένη Μικρασιάτισσα μάνα μας Διδώ Σωτηρίου.
Η Άλκη κατορθώνει με τη γραπτή της κατάθεση αλλά και τη συνολική διαχρονικώς στάση και κοινωνική τοποθέτησή της να στέκεται αλώβητη από τις συγκυριακές κατρακύλες και τα ζαβολιάρικα σκέρτσα των εποχών της κακοήθειας, του πνευματικού μαρασμού και της μιζέριας. Σαν να μην την πιάνει τίποτα. Η συγγραφέας μας είναι η σπάνια, όχι μοναδική, αλλά στην περίπτωσή της και για συμπαρομαρτούντες λόγους, ιδιάζουσα περίπτωση, με το καλόμοιρο κισμέτι του ευκατάστατου αστοκόριτσου, όμως με καλές προδιαγραφές και γερά πνευματικά εφόδια, μα κυρίως με το ψιλιασμένο υποσυνείδητο, το φλογερό ταμπεραμέντο, την οξύνοια, το γούστο, και ιδιαίτερα την κοινωνική ανησυχία και το βαθύ ένστικτο, που ακονίζουν την ευαισθησία της πρώτης νιότης της και την οδηγούν σε μια πρώιμη, καίρια όμως και σταθερή πολιτικοποίηση στους δρόμους της Αριστεράς
Είναι ζηλευτά τα πεπρωμένα της. Μακαρίζω την Άλκη, γιατί, είναι ολοφάνερο -και από την προσωπική της αφήγηση ενός σημαντικού, του πρώτου, κομματιού της ζωής της, στο αυτοβιογραφικό ντοκουμέντο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο»- ότι μαζί με τις μικροταλαιπωρίες και τα εμπόδια των πρώτων χρόνων, μαζί με τα επόμενα δεινά, τους εξορισμούς και τα μεγάλα ζόρια, ευτύχησε να περάσει απ’ τον περασμένο στον τωρινό αιώνα, έχοντας ζήσει μια ζωή σαν παραμύθι, αλλά τι παραμύθι, όχι ψεύτικο, μα δυνατό, ταξιδιάρικο, όμορφο, ερωτικό, γεμάτο ποικίλες ατομικές, καλλιτεχνικές, λογοτεχνικές και κοινωνικοπολιτικές εμπειρίες, ένα παραμύθι όχι χωρίς όνομα αλλά με όνομα τρανό, ΑΛΚΗ ΖΕΗ, που φιγουράρει σε πλήρη ανταπόκριση με την ποιότητα και το μέγεθος της υψηλής πνευματικής προσφοράς και του πολυκύμαντου μα ουσιαστικού βίου της. Είναι σήμερα εδώ μαζί μας η Άλκη, σε πλήρη και μακάρια -κατά την αίσθησή μου- ωριμότητα, όντας σε μια ολύμπια, και ζηλευτή, είπα και πριν, θέση.
Έτσι είναι, έτσι πρέπει να είναι: Η προσωπικότητα του δημιουργού να κρίνεται από δύο παραμέτρους, κυρίως από το έργο, αλλά και από το ήθος, από τη στάση του στα πράγματα, και προπαντός εκείνα του καιρού του. Στην περίπτωση της σεβαστής και αγαπητής μας αδελφής Άλκης Ζέη, και τα δύο, δημιουργία και στάση ζωής, καλλιεργήθηκαν και κρατήθηκαν σ’ ένα υποδειγματικό ύψος. Αυτό το έργο και αυτό το φρόνημα χαιρετώ, στο ιδεώδες ανάστημα που τα έχει αναδείξει η εξέχουσα δημιουργός ζητώντας την ευχή της για τα δικά μου επόμενα βήματα στον χώρο της δημιουργίας.
Ζ όπως Ζέη. Και μόνο να παραθέσεις τα ονόματα, φτάνει. Η ιστορία πάλλεται και σκιρτάει μπροστά στα αδηφάγα και έκθαμβα μάτια του αναγνώστη. Κώστας Αξελός, Νίκος Γκάτσος, Νίκος Καρύδης, Αλέκος Πατσιφάς, Κάρολος Κουν, Διδώ Σωτηρίου, Ζωρζ Σαρή, Ελένη Βακαλό, Ανδρέας Εμπειρίκος, Μάνος Χατζιδάκις, Ντιριντάουα, Μάνος Ζαχαρίας, Γιάννης Τσαρούχης, Αλέκα Παΐζη, Έλλη Λαμπέτη, Μάριος Πλωρίτης, και, φυσικά, Γιώργος Σεβαστίκογλου. Συγγενείς και φίλοι της Άλκης Ζέη, φυσιογνωμίες και προσωπικότητες που διέπρεψαν στις τέχνες και στα γράμματα, που ναυπήγησαν την Κιβωτό στην οποία όλοι καταφεύγουμε ακόμα και σήμερα για λυτρωτικές ανάσες, για να πάρουμε αμπάριζα και να πασχίσουμε κι εμείς να ψελλίσουμε πώς βλέπουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει. «Είμαι ένα θλιμμένο καλαμπόκι» ιδού μια φράση της μικρής τότε Άλκης Ζέη που προκάλεσε ακαριαία τον θαυμασμό του Ανδρέα Εμπειρίκου. Γραμμένη με θαυμαστή απλότητα, με λείο χιούμορ, με αγάπη για τη ζωή και τα πράγματα, με κατάφαση, με ένα τζοϋσικό «ναι, ναι, ναι», η ιστορία των δύο πρώτων δεκαετιών της ζωής της είναι ένα ακόμα δώρο της τόσο αγαπημένης μας συγγραφέως. Μια φράση που συνοψίζει την ιστορία των εκδόσεων Ίκαρος, βρίσκω ότι συνοψίζει και την ιστορία της λογοτεχνίας στη χώρα μας: «Παράλληλα, όμως, έρωτες, πάθη και μεγάλες φιλίες δενόντανε μέσα στον "Ίκαρο". Όλα εκεί, σε μια σταλιά χώρο».
Με θριαμβευτική, ήδη, πορεία στις λίστες με τα best sellers, το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» είναι ένα δροσερό, αυτοβιογραφικό χρονικό που ξεδιπλώνεται μεταξύ Σάμου –τα πρώτα, ανέμελα παιδικά χρόνια της Άλκης Ζέη– και Πατησίων, δικτατορίας του Μεταξά και Δεκεμβριανών, δίνοντας μια σπαρταριστή εικόνα της εποχής και μιας πινακοθήκης ανθρώπων που έμελλε να σφραγίσουν τη μεταπολεμική Ελλάδα: από τη Διδώ Σωτηρίου, τον Κουν, τον Σεβαστίκογλου, τον Ελύτη και τον Γκάτσο ώς τη Ζωρζ Σαρή, τον Χατζιδάκι και τον Κώστα Αξελό. Μια πολύτιμη μαρτυρία από μια συγγραφέα προικισμένη, σε μια γλώσσα απολαυστική, ζωντανή και ρέουσα – προσωπικά, δυσκολεύτηκα πολύ να το αφήσω από τα χέρια μου…
Copyright © 2024 metaixmio.gr | All Rights Reserved
