Ένα οδοιπορικό σε μια Κωνσταντινούπολη άγνωστη, που δεν έχει καμία σχέση με την πόλη των ταξιδιωτικών γραφείων και την πόλη που όλοι υποθέτουμε ότι γνωρίζουμε. Είναι μια άγνωστη γεωγραφία στην οποία μας παρασύρει ο Ξανθούλης με τη βοήθεια δύο εκκεντρικών οδηγών. Μας δείχνει μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις, συναρπαστική, γευστική, ερωτική και τυλιγμένη σε μια μυρωδιά δυόσμου. Εκείνο που μου άρεσε είναι ότι ο συγγραφέας δεν παραδίδεται, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά κρατάει μια απόσταση απέναντί της και αυτό το «κράτημα» κάνει το βιβλίο πιο γοητευτικό.

Ο Γιάννης Ξανθούλης έχει ξεσκολίσει την τέχνη της αφήγησης και δεν χορταίνεις να απολαμβάνεις τις ιστορίες του, όπως αυτές ξεστρατίζουν σαν παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα, σε γοητευτικούς δρόμους και φωτίζουν έναν ολόκληρο κόσμο, πάντα μαγικό, πάντα πραγματικό. Το μεγάλο πλεονέκτημα στο τελευταίο του βιβλίο δεν είναι τα γνωστά και αυθεντικά χαρίσματα του συγγραφέα, αλλά ο τρόπος που σε κάνει να τον νιώθεις απέναντί σου, σαν να τον ακούς και να μην θέλεις να τον διακόψεις.

Παρότι η Κωνσταντινούπολη δεν είναι μυθιστόρημα, διασώζει αλώβητη την πηγαία (γεμάτη λεκτικά ποικίλματα) αλλά καθόλου τυχαία γλώσσα του Γ. Ξανθούλη, που πλημμυρίζει το αφήγημά του με μία ροή λόγου σαν κελαρυστό νερό. Οι γνώσεις του για την τουρκική κοινωνία πάμε βαθιά στον χρόνο και διαπερνούν πολλά αισθητικά φίλτρα για να φθάσουν πότε στα χρόνια των Σουλτάνων και πότε στα χρόνια των Ρωμιών και των Φραγκολεβαντίνων ως τα Σεπτεμβριανά. […]
Λίγες πόλεις είχαν τόσο πολλούς να θέλουν να γράψουν τόσο πολλά γι’ αυτήν, από τους εραστές της Τουρκίας, σαν τον Πιερ Λοτί, ως τους μεταγενέστερους, όπως ο Τζον Φρήλι. Ο Γιάννης Ξανθούλης ακουμπάει τη δική του «Κωνσταντινούπολη» σε μια μακρά παράδοση και δεν έχει τίποτε να ζηλέψει.

Η Κωνσταντινούπολη, Των ασεβών μου φόβων επιτυγχάνει να είναι πολλά πράγματα μαζί: ένας προσωπικός οδηγός που απευθύνεται σε όλους τους επίδοξους επισκέπτες της Κωνσταντινούπολης που επιθυμούν να τη γνωρίσουν και να βρουν, πέρα από το τουριστικό λούστρο, μια ταξιδιωτική καταγραφή της μύχιας γοητείας και αλήθειας της∙ μια περιπλάνηση σε μέρη, γεύσεις και ανθρώπους∙ μια χαρτογράφηση εσωτερικών διαδρομών του νου, που αντιδρά σε όσα βιώνει εξωτερικά και επιφανειακά, αλλά, ταυτόχρονα, μια βαθύτατη, ειλικρινέστατη ερωτική εξομολόγηση σε μια εκμαυλιστική Πόλη που αποδέχεται και συμβολίζει έναν προαιώνιο και αποδιωγμένο από οπουδήποτε αλλού τρόπο ζωής και αντίληψης.

Η Πόλη «αλλιώς». Όπως την ένιωσε περπατώντας στα σοκάκια, τις λεωφόρους και τους μπαχτσέδες της, στις όχθες του Κεράτιου και του Βόσπορου, ψελλίζοντας τούρκικα και απολαμβάνοντας τη φιλοξενία ενός θεότρελου φίλου Τούρκου, ο λαλίστατος συγγραφέας από την Αλεξανδρούπολη. Απολαυστικό.