Μια ενδιαφέρουσα ισορροπία ανάμεσα στο αληθινό γεγονός και τη μυθοπλασία με γνώμονα τις σύγχρονες συγγραφικές αναζητήσεις. Ο Σερέφας ανασυστήνει την ιστορία του τότε, προσπαθώντας να δώσει φωνή στα πρόσωπα εκείνης της ιστορίας και σε ό,τι τους έκανε να φτάσουν σε ακραίες συμπεριφορές. 

Ο Σερέφας σκώπτει, λοιδoρεί, σαρκάζει αλλά και αυτοσαρκάζεται ως συγγραφέας, μέσα από τις παρέμβλητες «παρεμβάσεις αναγνωστών». Σκώπτει τις ευκολίες, τα τρυκ, μιας κάποιας «λογοτεχνίας τεκμηρίων», παρακολουθώντας έτσι τον μακρινό του πρόδρομο, τον Λουκιανό, που με οίστρο παρωδήσεως έσκωπτε τα περιπετειώδη μυθιστορήματα της εποχής του. 

Μια σπαρταριστή, απολαυστική ιστορία, στην οποία δεν ξέρει κανείς ποιον από τους δυο να πρωτοπιστέψει: τη ζωή που γεννάει τέτοιες ιστορίες ή τον Σερέφα που τις διαλέγει και με μεγάλη μαεστρία τις μετατρέπει σε αφηγήματα με εξαιρετικό αναγνωστικό χαρμάνι. 

Είναι όλα τόσο πληθωρικά, τόσο ακραία και με τέτοια δόση χιούμορ, που ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί αν πρόκειται για φάρσα. 

Ο Σερέφας φιλοτεχνεί με εξαιρετικά μελαγχολικά χρώματα τα πορτρέτα των πρωταγωνιστών του και σκιαγραφεί με ζωηρό τρόπο τις αντανακλάσεις τους στους χώρους οι οποίοι τα περιβάλλουν. Ο αφηγητής του εκθέτει ουδέτερα τις περιστάσεις οι οποίες προηγούνται του φόνου, δείχνοντας, ωστόσο, σε κάθε στάδιο της δράσης τον μοιραίο και συνάμα παράλογο χαρακτήρα του: μια κοπέλα που δεν θα γνωρίσει ποτέ την ελευθερία της, ένας άντρας που θα βυθιστεί αύτανδρος στον σκοτεινό του κόσμο. Με σύντομες φράσεις και γρήγορα πλάνα, ο συγγραφέας πετυχαίνει σχεδόν εξαρχής στακάτο ρυθμό για την αφήγησή του, δημιουργώντας εκ παραλλήλου μιαν εντελώς παρακμιακή ατμόσφαιρα, που φωτίζει καθαρότερα τις συνθήκες της δολοφονίας. Ωραία κινεί ο Σερέφας και τους κομπάρσους του, ανασυστήνοντας μέσα από τον λαγαρό και ολοζώντανο λόγο τους τη γλωσσική καθημερινότητα της δεκαετίας του ΄50.  

Σε ρόλο ενός ιδιότυπου ρεπόρτερ, που ουδόλως τον ενδιαφέρει η είδηση ή το δίκιο και τ’ άδικο, ο Σερέφας αυτές τις μαρτυρίες τις μετατρέπει σε ένα υπέροχο αφήγημα, μια λογοτεχνία λοξή που υπηρετείται από ένα λόγο ακριβή και υπερβατικό ταυτόχρονα. Το τραγικό γεγονός του φόνου εξιστορείται μέσα από μια ποιητική αμεσότητα που, δίχως να εξωραΐζει, γλυκαίνει τη ζωή, στην οποία όλα συμβαίνουν, έτσι που αισθάνεσαι τον κόσμο ανάλαφρο κι αγαπητό μέσα από την αισθητική του πλευρά που αναδεικνύει το ταπεινό, την αδυναμία και εν γένει το ζην, ως μια φαντασμαγορία που δεν κρατά αποστάσεις, αλλά είναι μέσα μας και μας φωτίζει. 

Ένα λεπτό μαυρόασπρο βιβλιαράκι, εικονογραφημένο από τον Soloup με σκίτσα που θυμίζουν εικονογραφήσεις και κόμικς του ’50. Ένα βιβλιαράκι που δεν το πιάνει το μάτι σου – κατ’ αρχήν... Το θέμα του απλούστατο: ένας φόνος από ζήλεια. Το σκηνικό, ένα φτηνό ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη του ’50. [...] Εδώ το στόρι δεν έχει τελικά και τόση σημασία. Σημασία έχει το πώς. Και το πώς έχει πρωτοτυπία. Στιλ. Χιούμορ. Αμεσότητα. Η αφήγηση χωρίζεται σε κεφάλαια, ανάλογα με τον μάρτυρα που διηγείται την ιστορία όπως τη θυμάται πενήντα χρόνια μετά, αναπλάθοντας την ατμόσφαιρα της ελληνικής επαρχίας και των πρωταγωνιστών της, με έναν τρόπο που θυμίζει ιταλική ταινία εποχής νεορεαλισμού. Αλλά δεν είναι μια αφήγηση που τρέχει με τον γνωστό τρόπο. Αν μιλάγαμε για ταινία, θα λέγαμε ότι ο σκηνοθέτης αλλάζει διαρκώς οπτική γωνία, μπαινοβγαίνει με άνεση μέσα στο μυαλό των αναγνωστών, των μαρτύρων, του ίδιου του δολοφόνου, «συνομιλεί» μαζί τους, ζητάει τη γνώμη τους, τα σχόλιά τους, τις αντιρρήσεις τους.  

Δεν ξέρω αν υπάρχει σπουδαιότερη κατάκτηση για έναν συγγραφέα από το να καταφέρει να δημιουργήσει τη δική του γλώσσα, όμως αναντίρρητα ο Σερέφας το έχει επιτύχει. Απαράμιλλη συγγραφική τόλμη, αμείλικτη σάτιρα, κάποτε θρασύς χλευασμός, ακραία γλωσσοπλαστικά τεχνάσματα, οριακοί πειραματισμοί με τις λέξεις, αλλόκοτη οπτική συγκροτούν μερικές μόνο από τις επιδόσεις της γραφής του. […]
Ειρωνικός χειρισμός της γλώσσας και σάτιρα των συγγραφικών τεχνικών, χλευασμός του διανοουμενίστικου στόμφου, θάνατος και πένθος, ερωτικές δυστυχίες, καταβύθιση στο σώμα, ευωχία, συμμετοχή κοινού, Θεσσαλονίκη. Όσα σημειώθηκαν ως εξέχοντα γνωρίσματα των έργων του Σερέφα τα ξαναβρίσκουμε σε απαρτία στο τελευταίο του αφήγημα […].
Ο Σερέφας παραλογίζεται με τα αυτονόητα. Το σύνηθες στα βιβλία του μεταμορφώνεται σε άξενο και αξιοπερίεργο, σε μια συνθήκη παρανοϊκή και πολύ συχνά καταθλιπτική. Το απαραγνώριστο συγγραφικό του ταλέντο, η τόλμη της φαντασίας του, τα πολυσυλλεκτικά ενδιαφέροντά του, η έμμονη και επίμοχθη δουλειά του πάνω στη γλώσσα, η δαιμωνιώδης παρωδία του, εγγυώνται συλλήψεις απρόσμενες, ψυχαγωγικές, ανύποπτα σκοτεινές, γοητευτικά εξεζητημένες, αποκυήματα μιας απόλυτα προσωπικής λογοτεχνικής ποιότητας. Ακόμα και όταν εκτροχιάζεται, η γραφή του δεν στερείται την υποβολή και την επινοητικότητά της. Ο Σάκης Σερέφας αποτελεί μια ξεχωριστή, αξιέπαινη μονάδα στη σύγχρονη λογοτεχνία μας, όπου οι αποδράσεις από το άσυλο της κοινοτοπίας, είτε επιτυχείς είτε ανολοκλήρωτες, τείνουν να εξαλειφθούν.  

Με ένα λογοτεχνικά τολμηρό βιβλίο επεμβαίνει στα πράγματα ο Σάκης Σερέφας. Η νουβέλα Θα γίνω ντιζέζ έχει ήδη βρει «κέντρο» στις καρδιές του υποψιασμένου αναγνωστικού κοινού αφού η πραγματική ιστορία που διηγείται ξεφεύγει από τις μονομανίες της ελληνικής πεζογραφίας. […] Ατού του βιβλίου είναι η ατμοσφαιρική εικονογράφηση από τον Soloup.