Μια γραφή πολυμορφική, καλειδοσκοπική αλλά όχι γλωσσοκεντρική. Λιτή αφήγηση, κοφτές περίοδοι λόγου, σχεδόν μιας ανάσας, και μια γλώσσα που, σε ισορροπημένες αναλογίες, άλλες φορές θυμίζει τον δωρικό ρυθμό και τη δύναμη της κινηματογραφικής εικόνας και άλλοτε προσλαμβάνει τη θέρμη που έχει η λυρική κλίμακα. Με ένα τέτοιο σκαρί ο αναγνώστης διαπλέει τις επικίνδυνες αναταράξεις κατά τη μετάβαση και της συνείδησης του αφηγητή και της δικής του από το ατομικό στο συλλογικό και τούμπαλιν. Ας μην ξεχνάμε ότι, όπως μας έχει δείξει και στο υπόλοιπο έργο του, ο Καραγιάννης είναι συγγραφέας με κοινωνικό προσανατολισμό· δεν είναι συνήγορος ούτε εκφραστής της τέχνης του επιδεικτικού ναρκισσισμού, του α-κοινωνικού ατομικισμού και της αποπροσωποίησης.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το κείμενο.