Ένας άντρας που δηλητηριάζει συστηματικά τη σύζυγό του, ένας ηλικιωμένος γιατρός που ειδικεύεται σε εκτρώσεις και παρθενορραφές, λιοντάρια του τσίρκου που βυθίζονται σε μελαγχολία και κατάθλιψη, ο ίδιος ο συγγραφέας που κουβαλάει μέσα του χιλιάδες εαυτούς οι οποίοι συνεχώς πολλαπλασιάζονται κι άλλες πολλές ιστορίες με πρωταγωνιστές γάτους, ποντίκια και βατράχια, αγγέλους, τραβεστί, αυτόχειρες, φυλακισμένους και φαντάσματα συνθέτουν ένα σύμπαν ειρωνικό και αστείο, γκροτέσκο και ποιητικό, μια σπονδυλωτή παραβολή για τις περιπέτειες της ψυχής.

Ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες ξεφεύγοντας από τον βρόμικο ρεαλισμό που τον καθιέρωσε διεθνώς αποκαλύπτει άλλες πτυχές του πολυδιάστατου ταλέντου του –την ευρύτατη παιδεία του και την εκλεπτυσμένη του τεχνική στη μινιμαλιστική γραφή των διηγημάτων– και αποδεικνύει πως είναι ένας μάστορας της γραφής.
 
Απόσπασμα από το επίμετρο της μεταφράστριας
Η φόρμα των διηγημάτων της Μελαγχολίας των λιονταριών ακροβατεί ανάμεσα στο λογοτεχνικό είδος του διηγήματος και του μικροδιηγήματος, κλίνοντας προς το δεύτερο. Οι όροι «μικροδιήγημα», «υπερμικρό» ή «υπερσύντομο διήγημα», «μικροϊστορία» ή ακόμα «διήγημα μπονζάι» αποτυπώνουν στη γλώσσα μας ένα είδος με μακρά αγγλοσαξονική και ισπανόφωνη λογοτεχνική παράδοση, που εκφράζεται ενδεικτικά με τους όρους short short stories, minute stories, sudden fiction, flash fiction και relatos breves, microrrelatos, minificcion, αντίστοιχα. Το μικρό μέγεθος –το οποίο μπορεί να ποικίλλει από ελάχιστες έως πεντακόσιες λέξεις, ενώ κατ’ άλλους δεν πρέπει να ξεπερνά τη μία ή μιάμιση σελίδα, αν και οι ειδικοί δυσκολεύονται να το ορίσουν με ακρίβεια– είναι αυτό που χαρακτηρίζει το είδος, χωρίς όμως να πρόκειται για σύντμηση. Τα μικροδιηγήματα αποτελούν αυτόνομες δημιουργίες με κριτήριο «όχι την εισαγωγή λιγότερων λέξεων, αλλά τη μη εισαγωγή περιττών λέξεων» [David Lagmanovich, «El microrrelato», Menoscuarto, 2006, σ. 41.]. Άλλα γνωρίσματα των μικροδιηγημάτων είναι η ακρίβεια και η οικονομία στην επιλογή των λέξεων, το χιούμορ και η ειρωνεία, οι διακειμενικές αναφορές και οι ανατροπές, που συχνά εμφανίζονται στην τελευταία φράση. Η συντομία της φόρμας και η αλληγορία που συχνά κρύβεται πίσω από τις λέξεις απαιτούν τη συγκέντρωση του αναγνώστη, καθώς και μια διαφορετική ανάγνωση (ή και περισσότερες!), με προσοχή στη λεπτομέρεια της γραφής. Όπως λέει ο Φερνάντο Ιγουασάκι από το Περού: «[…] το μυθιστόρημα μπορεί να είναι με το αιματάκι του, αλλά το διήγημα πρέπει να είναι καλοψημένο. Το μυθιστόρημα πάντα παχαίνει, αλλά το διήγημα έχει ακριβώς τις θερμίδες που χρειάζονται. Το μυθιστόρημα, αφού το ανοίξεις, διατηρείται μια χαρά στο ψυγείο, το διήγημα όμως πρέπει να καταναλωθεί αμέσως. Το μυθιστόρημα έχει συντηρητικά, το διήγημα είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες. Το μυθιστόρημα δεν παθαίνει τίποτα αν το ξαναζεστάνεις, αντίθετα το διήγημα –παραφράζοντας την ταινία– "Το τηγανίζεις μονάχα μια φορά". Το μυθιστόρημα είναι βαρύ φαγητό που φέρνει καούρες, το διήγημα κρύο πιάτο ζαρζαβατικής πολυπραγμοσύνης. Το μυθιστόρημα σε χορταίνει, το διήγημα σου ανοίγει την όρεξη». [Η μετάφραση του κειμένου στα εισαγωγικά από το ιστολόγιο για το μικρό διήγημα, περιοδικό Πλανόδιον, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2011/01/03/fernando-iwasaki-giati-grafo-diigimata/]

Επισκεφθείτε το site του συγγραφέα.