Χρύσα Σπυροπούλου,
«Ιστορίες ζωής», Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4/6/2016
Σταυρούλα Παπασπύρου,
LIFO, 21/6/2016
Διονύσης Μαρίνος,
«Γυναικών ιστορίες, ζωές και πάθη», Fractal, 10/8/2016
Γιώργος Βέης,
«Άλις Μονρό έντεκα αστέρων», BOOK PRESS, 17/8/2016
Αργυρώ Μαντόγλου,
Ανοιχτή Βιβλιοθήκη, 1ο τεύχος, καλοκαίρι 2016
Μαριαλένα Σπυροπούλου,
«Δρόμος προς τον μυστικό κόσμο των γυναικών», Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, 24/7/2016
Έλενα Μαρούτσου,
«Ηρωίδες εντός και εκτός του τόπου τους», BOOK PRESS, 23/9/2016
Νίκος Δαββέτας,
«Η συγγραφέας που μεγεθύνει την καθημερινή ζωή», Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1/10/2016
Βιβή Γεωργαντοπούλου,
Amagi, 17/12/2016
Έντεκα ευρηματικά και άρτια τεχνικώς διηγήματα της Άλις Μονρό, αντλημένα από κοινή θεματική πηγή —που μερικά, μαζί και το ομότιτλο, τα λες λόγω έκτασης μικρές νουβέλες— αποτελούν τη συλλογή «Η αγάπη μιας καλής γυναίκας» που κυκλοφόρησε τον Μάιο. Την απόλαυσα όσο δεν το περίμενα. Γιατί δεν το περίμενα; Διότι συνέδεσα τη Μονρό με τα Νόμπελ που δεν μου εμπνέουν πια εμπιστοσύνη, κι όταν το 2013 τη βράβευσαν είπα, «Καλά, αργότερα». Είχα ήδη στα αδιάβαστα —αυτή τη φοβερή ντάνα που δεν κατεβαίνει ποτέ, η άτιμη— τη δική της «Πάρα πολλή ευτυχία», πρόσθεσα και τη νέα συλλογή και τις ξέχασα. Όμως λίγους μήνες μετά, τις ώρες που έπρεπε να περάσω στο νοσοκομείο για ακτινογραφίες και εξετάσεις για το σπασμένο μου πόδι, διάλεξα τη Μονρό σχεδόν από ένστικτο, αντί μυθιστορήματος, για συντροφιά· αυτοτελείς ιστορίες με κεντρικές ηρωίδες γυναίκες σε διάφορες και διαφορετικές εκδοχές (ηλικία, κατάσταση και τάξη), για τις οποίες, αν περιμένει κάποιος φεμινιστική κατήχηση εφ’ όλης της ύλης, θα περιμένει άδικα. Η ήρεμη, διεισδυτική και φινετσάτη Μονρό με γοήτευσε, γιατί διαθέτει ντόμπρα και όχι υστερική μεταφεμινιστική οπτική και γιατί η πλατιά ανθρωποκεντρική της προσέγγιση υπερκαλύπτει σοφά την πιο στενή, την αμιγώς γυναικεία: η βαναυσότητα του κόσμου μας (και) απέναντι στις γυναίκες είναι μία μόνο πτυχή της γενικότερης βλακώδους και αναίτιας ανισότητάς του.