[...] κείμενα που έχουν ιστορία είκοσι περίπου χρόνων και που εστιάζονται αφενός στο τόσο ιδιαίτερο ύφος του Ροΐδη και αφετέρου στο στοιχείο της σύγκρουσης, στο ιδεολογικό περιεχόμενο της γραμματολογίας του. Η ακτινογραφία που επιχειρεί ο Δ. Δημηρούλης είναι διαυγής, διεισδυτική και η ανάλυσή του παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον.  

Μια σοβαρή προσέγγιση του έργου του Ροΐδη, ένας κριτικός λόγος από αυτόν που πραγματικά αισθανόμαστε ότι σπανίζει. Ο Δημήτρης Δημηρούλης προσεγγίζει τον μεγάλο συγγραφέα, που ο ίδιος τον θεωρεί το ελληνικό αντίστοιχο του Καρλ Κράους, προσπαθώντας να ανιχνεύσει τους τρόπους μιας σκέψης καθ’ όλα πρωτότυπης και ανένταχτης. Και τα ευρήματα είναι πολύτιμα. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η εξίσου σαρκαστική στάση του απέναντι σε όσους υποστήριζαν το κενό γράμμα της παράδοσης και όσους αντέγραφαν την Ευρώπη, και έτσι μπορεί να εξηγηθεί η τοποθέτηση «ενός εθνικού κορμού» ενός συγγραφέα που εξακολουθεί να θεωρείται από πολλούς ως «Έλληνας του εξωτερικού».  

[...] να σταθώ για λίγο στους δύο εκφραστικά πυκνούς, εύστοχους και ευρηματικούς υπότιτλους που κοσμούν το εξώφυλλο του Ημερολογίου, καθώς και τον τόμο με τα έξι μελετήματα. Συγκεκριμένα, στο Ημερολόγιο ο τρίπτυχος υπότιτλος: ο αιρεσιάρχης, ο σαρκαστής,ο ανατροπέας, και ο άλλος στη συναγωγή των έξι μελετημάτων: η τέχνη του ύφους και της πολεμικής, σκιαγραφούν και καθορίζουν, με επιγραμματική πυκνότητα, όχι μόνο το συγγραφικό στίγμα και τη δημόσια συμπεριφορά του Ροΐδη. Έχω την αίσθηση ή και τη βεβαιότητα ότι προϊδεάζουν έντονα και καθορίζουν και το ήθος της γραφής του Δημηρούλη, με κυριότερο εγγενές χαρακτηριστικό τη θεμελιωμένη συγγραφική τόλμη και την τεκμηριωμένη αιρετικότητα του λόγου. Σαν να έχουν δηλαδή ανταμώσει, ως συγγραφικοί τρόποι και ως λογική γραφής, ομόλογες γραφίδες. [...]
Στα έξι μελετήματα του Δημηρούλη [...] αποκαλύπτονται οι συγγραφικοί του τρόποι, η κριτική του διεισδυτικότητα και η ευστοχία της γραφής του που, πολύ συχνά, ευέλικτη και πολύτροπη καθώς είναι, οδηγείται και αίρεται, συνειδητά βέβαια, σε τόνους θεμελιωμένης πολεμικής και μαχητικού λόγου.
Ερώτημα εύλογο: Τελικά, ποια εντύπωση θα αποκόμιζε ένας επαρκής αναγνώστης που θα έσκυβε, απροκατάληπτα και με αναγνωστική δικαιοσύνη, στα έξι μελετήματα του Δημηρούλη; Τι θα κέρδιζε δηλαδή την προσοχή ενός τέτοιου αναγνώστη; Πρώτον, η ποιότητα του λόγου. Λόγος δηλαδή ευέλικτος, γυμνασμένος, όχι στεγνός και αποστεωμένος, αλλά με μια εκπλήσσουσα ροή εύγλωττης και μεστής γραφής· λόγος με απόλυτα προσωπικό στίγμα και ήθος γραφής. Δεύτερον, η γερή φιλολογική αρματωσιά· η εδραία φιλολογική σκευή, από την οποία και εκρέει η ευστάθεια του λόγου. Τρίτον, η κριτική παρρησία. Στην Ελλάδα, ειδικά, χρειάζεται θάρρος και γενναιότητα για να ταράξεις λίγο τα νερά των κατεστημένων αντιλήψεων για τα λογοτεχνικά μας πράγματα. Χρειάζεται όντως πολύ κουράγιο, πολλή τόλμη και πρωτίστως, χρειάζεται και προαπαιτείται η βαθιά και ευρύχωρη γνώση των πραγμάτων, για να μπορείς να στέκεσαι κριτικά ή και επικριτικά απέναντι στους παγιωμένους πατριάρχες των λογοτεχνικών αξιολογήσεων. Χρειάζεται η βεβαιότητα της φιλολογικής αυτάρκειας, για να μπορείς να μιλήσεις για την «αθλιότητα της φιλολογίας», για τον «ευτελισμό των φιλολογικών σπουδών», ακόμη και για ένα άτυπο «φιλολογοδικείο», στο οποίο κρίνονται και αξιολογούνται όλοι οι παίζοντες, με λαθεμένη γραφίδα, πάνω στα λογοτεχνικά μας πράγματα. Εύκολα παρεξηγείται η κριτική παρρησία και πετροβολείται ως κριτική θρασύτητα.  

[…] συστηματικά, με φιλολογική εμβρίθεια, λεπτομερώς και σε βάθος ερευνημένα, ο Δημήτρης Δημηρούλης επιχειρεί να εξετάσει το «φαινόμενο» Ροΐδης και το έργο του μέσα από το πρίσμα των κινημάτων και των ερωτημάτων της εποχής μας. Έχοντας διαπιστώσει και αποδείξει ότι το μονίμως υποβόσκον, στο λόγο του πολύ σημαντικού συριανού συγγραφέα, δραματικό στοιχείο, «η ειρωνική παραποίηση, η παρωδούσα ταύτιση, η εσκεμμένη υπερβολή, η αφηγηματική αποστασιοποίηση, θυσιάστηαν όλα στο βωμό της ροΐδειας ευφυολογίας και του σπάνιου ύφους», προτείνει την επανεξέτασή του από «τη σκοπιά της θεωρίας της λογοτεχνίας και όχι μέσα στα ήδη διαμορφωμένα πλαίσια της λογοτεχνικής ιστορίας»· την ανάλυση του ύφους του ως πολυεπίπεδης ρητορικής σύνθεσης και όχι ως απλού μορφικού ενδύματος· την αποσύνδεσή του –του ροΐδειου ύφους- «από τον ψυχολογισμό της υποκειμενικής ευρηματικότητας και από την απλουστευτική γενίκευση της καλής γραφής». Και όλ’ αυτά τα προτείνει με επιχειρήματα και με απόλυτη πειστικότητα, παρουσιάζοντάς μας έναν Ροΐδη γνήσιο πνευματικό τέκνο της εποχής του, έξω από γενικότητες και χωρίς ανούσια ωραιοποιητικά φληναφήματα· το κυριότερο, πείθοντάς μας για την ανάγκη μιας άλλης, ουσιαστικότερης και γονιμότερης προσέγγισης του έργου του.