Η ποίηση του Σταύρου Σταυρόπουλου, σΆ αυτό εδώ το όγδοο βιβλίο του, επανεγγράφει στην πιο μεστή εκδοχή της, όλη τη μαγεία μιας διαδρομής που χάθηκε: Ποιήματα που «φωνάζουν» για την ερημιά των λέξεων που απέμειναν, για τη σιωπή του έρωτα που καραδοκεί, που εισβάλλουν στον χώρο και τον χρόνο και διαπερνούν τα πάντα, αναγγέλλοντας το τέλος. Κάτι σαν προανάκρουσμα του κενού, ενώ η ιστορία εκπνέει.