Πόσο φοβερό μπορεί να είναι το να περιμένεις όλο τον χρόνο να κλείσουν τα σχολεία, να έχεις καιρό να κάνεις  ό,τι θέλεις, να μπορείς να πας όπου θέλεις και να μην έχει πια ενδιαφέρον;
Οι διακοπές του καλοκαιριού ξεκίνησαν για τον εννιάχρονο Δημήτρη, μόνο που η μοναξιά του τον κάνει να πλήττει αφόρητα. Οι γονείς του του το ξέκοψαν από την αρχή πως το φετινό καλοκαίρι δεν θα πήγαιναν πουθενά. Αυτοί λείπουν στη δουλειά όλη μέρα κι εκείνος μένει στο σπίτι με τη γιαγιά. Κι εκεί που όλα αρχίζουν να είναι βαρετά και ανυπόφορα έρχεται μία μόνο στιγμή κι όλα αλλάζουν. Αιτία το κορίτσι στην  απέναντι πολυκατοικία, στη βεράντα  του δικού της διαμερίσματος ή καλύτερα στο διαμέρισμα του παππού της. Τότε οι πιτζάμες θα αντικατασταθούν με την πιο καλή μπλούζα, τα μαλλιά θα φτιάχνονται με λίγο τζελ, και οι ιδέες και τρόποι προσέγγισης θα αρχίσουν να απασχολούν το μυαλό του Δημήτρη. Η  καθημερινότητα αποκτά νόημα και συναρπαστικό ενδιαφέρον. Μια σαΐτα, ένα σκυλί, ένα κουβάρι, φούσκες με σαπουνόνερο, δύο ασπροπίνακες που φιλοξενούν τρίλιζες που …παίζονται από απόσταση γεμίζουν τις ώρες και μέρες των δύο παιδιών. Οι βεράντες γίνονται τα πιο σπουδαία δωμάτια και χώρος χαράς, διασκέδασης και ανταλλαγής βλεμμάτων και …γραμμάτων. Το πιο συναρπαστικό παιχνίδι, ένα τηλεκατευθυνόμενο ελικόπτερο,  θα γίνει το μέσο μεταφοράς της  αλληλογραφίας τους  και η πολυπόθητη μέρα του πρώτου τους ραντεβού θα γίνει σύντομα γεγονός... Μια μέρα που η Άννα και ο Δημήτρης θα φάνε μαζί το πρώτο τους παγωτό και η καθημερινότητα  θα γίνει όμορφη, γεμάτη και απολαυστική. Το καλοκαίρι θα γίνει υπέροχο εξαιτίας  μιας βεράντας …ή μπορεί και δύο.
Ιστορία καθημερινής ανθρώπινης, προεφηβικής σχέσης. Ιστορία φιλίας, αγνής αγάπης και συντροφικότητας. Ιστορία για την τόνωση της αυτοπεποίθησης. Η γνωστή σε όλους μας πένα της Ιωάννας Μπαμπέτα, για μια ακόμα φορά μας δίνει ένα βιβλίο που αγγίζει τα πρώτα παιδικά σκιρτήματα των ανθρώπινων σχέσεων με πολύ ακριβή, εύθυμο και εύστοχο τρόπο. Η Ιωάννα γράφει απλά, λιτά και χωρίς περιττές λέξεις ή σκέψεις. Ο λόγος της ακουμπά κατευθείαν την ψυχή και οι εικόνες, τα νοήματα αναδύονται αβίαστα και μοναδικά. Ξέρει σαν αιώνιο παιδί-έφηβη και η ίδια τι απασχολεί τα παιδιά και ρεαλιστικά μάς διηγείται τα «προβλήματά» τους.  Μια ιστορία που μπορεί να συμβεί, φανταστική και πραγματική συγχρόνως, μια ιστορία που όπως λένε τα παιδιά μπορεί να συμβεί  και στην αληθινή ζωή.
Η εικονογράφηση της Φωτεινής Τίκκου είναι απόλυτα δεμένη με την ιστορία, λιτή, απλή, με έντονα σχέδια, χαρακτήρες και χρώματα και εκφραστικότατη.
 

www.elniplex.com
 

Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι ό,τι λαχταρά κάθε παιδί. Αποχή απ’ το σχολικό διάβασμα και παιχνίδι ατελείωτο. Μέχρι τώρα στα λογοτεχνικά βιβλία που η ιστορία αναπτύσσονταν με σκηνικό τις καλοκαιρινές διακοπές, ήταν με φόντο σε παραλίες κυρίως ή σε κάποιο χωριό ορεινό. Στο βιβλίο Διακοπές στη βεράντα το σκηνικό αλλάζει και ο μικρός Δημήτρης περνά τις διακοπές του στο …μπαλκόνι. Χωρίς να είναι σίγουρος αν αιτία είναι  που οι γονείς του δεν έχουν δουλειά ή το αντίθετο, ότι έχουν πολλή δουλειά, ωστόσο αναρωτιέται πώς θα περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι ξοδεύοντας τις  διακοπές στη βεράντα του διαμερίσματός τους. Γρήγορα εξαντλούνται όλες οι δραστηριότητες που σκέφτεται και αρχίζει να βαριέται. Κοιτάζει γύρω του και στο απέναντι μπαλκόνι βλέπει έναν σκύλο και σε ένα άλλο, ένα κορίτσι. Τότε η μέρα του αποκτά νόημα καθώς σκαρφίζεται χίλιες ιδέες για να επικοινωνήσει μαζί της. Πετάει σαΐτες, χρησιμοποιεί το τηλεκατευθυνόμενο ελικόπτερο που του είχαν χαρίσει κάποτε, μέχρι και κεφτεδάκια σκέφτεται να στείλει με τη σφεντόνα του… Η συνομήλικη Άννα, το κορίτσι της απέναντι πολυκατοικίας που περνά κι αυτό τη μισή μέρα του καλοκαιριού του στο μπαλκόνι του παππού της, θα γίνει φίλη του και μαζί θα ενεργοποιήσουν τη φαντασία τους ώστε εξ αποστάσεως να παίζουν παιχνίδια όπως τρίλιζα και όχι μόνο, να περνούν ευχάριστα τη μέρα τους, ώσπου θα καταφέρουν να κανονίσουν το πρώτο τους ραντεβού.
Η συγγραφέας ψυχογραφεί εύστοχα τους ήρωες και την παιδική αφέλεια αυτής της ηλικίας, αναδεικνύει τις επιθυμίες, τον τρόπο σκέψης τους και τα όνειρά τους. Ταυτόχρονα σκιαγραφεί κοινωνικά θέματα αφήνοντας αιχμές για την ανεργία, τη μοναξιά, την απομόνωση της μεγαλούπολης, τη στερεοτυπική συμπεριφορά αδιαφορίας για τον διπλανό ακόμη και για το αστικό τοπίο, που επιτείνει  τη μοναξιά ενηλίκων και των παιδιών. Η ιστορία δείχνει επίσης τον ρόλο και την αξιοποίηση των παππούδων στη σύγχρονη εποχή. Αναμφίβολα ένα ωραίο βιβλίο για τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών οκτώ χρονών και πάνω, με τη συνοδεία δραστηριοτήτων με βιωματικό περιεχόμενο.
 

www.orathessaloniki.gr

 

www.lesxhanagnosis.blogspot.gr
 

«Κι έτσι, δε θα πάμε διακοπές φέτος» είπε ο μπαμπάς. «Μη στενοχωριέσαι» πρόσθεσε η μαμά και με αγκάλιασε. «Δεν είχα καταλάβει αν δε θα πάμε γιατί έχουν πολλή δουλειά ή γιατί δεν έχουν πολλή δουλειά» εξομολογείται ο Δημήτρης που εντέλει έμεινε σπίτι, μόνος, εξόν από τη συντροφιά και την προστασία της γιαγιάς του, ενώ όλοι οι συμμαθητές και οι φίλοι του έχουν ήδη φύγει για τους ωραίους καλοκαιρινούς τόπους, με χίλια σχέδια στο μυαλό και αγαπημένα αντικείμενα στα σακίδιά τους. Μόνος στην πόλη! Το έχουμε ξανασυναντήσει αυτό, έχουμε διαβάσει κι άλλοτε γι’ αυτό και ποτέ δεν είναι ευχάριστο. Οι πρώτες μέρες κυοφορούν μια θλίψη. Και μια αποθάρρυνση. Κόσμος πάει κι έρχεται, αυτοκίνητα περνούν ασταμάτητα και κορνάρουν ανυπόμονα, η γιαγιά χώμα να την πατήσεις, πλην η μοναξιά είναι ασήκωτη. Το μπαλκόνι, μια καταφυγή. «Άρχισα να παίζω μπάλα. Με τον τοίχο». Ένας σκύλος τον κοιτούσε φιλικά από την απέναντι πολυκατοικία· και σε λίγο ένα κορίτσι. Ντράπηκε το αγόρι και μπήκε μέσα. Ωστόσο, στην απραξία και στην αμηχανία του όλο αυτή, την Άννα, σκεπτόταν…
Έτσι απλά και τυχαία αρχίζει το χτίσιμο μιας φιλίας ή μιας αγάπης, έτσι απλά και όμορφα ανασαίνει η ψυχή σου ενώ το καλοκαίρι στην άξενη πόλη, μακριά από τους φίλους και τις ξανθές ακρογιαλιές, γίνεται εποχή αγάπης και ονείρων…
Τρυφερή, συναισθηματική αλλά και ρεαλιστική η ιστορία της γνωστής συγγραφέως Ιωάννας Μπαμπέτα, με την πολύ γλυκιά εικονογράφηση της Φωτεινής Τίκκου, είναι μια εκ βαθέων εξομολόγηση ή και αποκάλυψη των μύχιων σκέψεων και των μυστικών ονείρων όχι μόνον του Δημήτρη, αλλά και πλήθους παιδιών των μεγαλουπόλεων που τελευταίως ζουν τη μοναξιά του καλοκαιριού κάνοντας διακοπές μες στους τέσσερις τοίχους. Είναι, όμως, και μια παρηγόρηση ότι όλο και κάπου σε περιμένει μια ψυχή σαν τη δική σου για να ανταλλάξεις σκέψεις, να υποσχεθείς χαρές, να απολαύσεις τα δώρα της φιλίας…