www.bookpress.gr
 

Ο άνθρωπος που λάτρευε -με τον τρόπο του- τις γυναίκες
Κυνικός και ανελέητα αυτοσαρκαστικός...
«Το αλκοόλ είναι η απάντηση, αλλά έχω ξεχάσει την ερώτηση», είπε κάποτε ο Τσαρλς Μπουκόβσκι (1920-1994), δίνοντας παράλληλα ένα ικανότατο δείγμα του ύφους και της οπτικής του: η πίστη σε κάτι που σε καταστρέφει, ο αυτοσαρκασμός που κινείται στα όρια της εξάλειψης, αλλά και η ελευθερία του να μην περιμένεις απολύτως τίποτα. Και, βέβαια, αυτές δεν είναι παρά οι συνιστώσες ενός κλειστοφοβικού και απελπισμένου κόσμου, στον οποίο «η μέρα είναι μεγάλη και σου καίει τα μάτια, ενώ η νύχτα είναι πολύ μικρή για να σε προστατεύσει».
Σε αυτήν, ωστόσο, θα προστρέξει προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην επίγνωση της μοναξιάς και τη συναίσθηση της ματαιότητας, διατηρώντας όμως μία έντονα χιουμοριστική διάθεση απέναντι σε καταστάσεις που άλλους τους οδήγησαν στην αυτοκτονία. Ετσι, μέσα από αυτές τις περιδιαβάσεις του στην αμερικανική νύχτα και υπό την επήρεια ατελείωτων ποσοτήτων αλκοόλης θα συναναστραφεί ανθρώπους που κινούνται στις παρυφές του κοινωνικού συνόλου και που περιφέρονται από ποτάδικο σε ποτάδικο, πεπεισμένοι ότι ο εαυτός τους είναι μια ανίατη ασθένεια. Όπως και να 'χει, ο Μπουκόβσκι υπέφερε από εμμονές από τις οποίες -κατά τα φαινόμενα- αδυνατούσε να απαλλαγεί: η θεματολογία του στρέφεται σταθερά γύρω από ζοφερές καταστάσεις, σχετικές με γυναίκες του περιθωρίου, ένα αδιαπραγμάτευτο πάθος για το ποτό και ένα ασίγαστο μίσος για τις κοινωνικές συμβάσεις. Όλα αυτά, πάντοτε, συνδυασμένα με μια κωμική ματιά που δεν τον εγκαταλείπει ποτέ, όταν για παράδειγμα λέει: «Τρέφω ένα ειλικρινές μίσος τόσο για τους κοινωνικούς θεσμούς όσο και για όλα εκείνα τα αυτοκίνητα που στοιβάζονται μπροστά σε ένα φανάρι». Πάντως, ο Μπουκόβσκι δεν επιλέγει τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων ούτε την εξιδανικεύει, απλώς σε αυτήν μόνο μπορεί να δει καθαρά την πραγματικότητα.
«Από μικρός συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους, τα ρεμάλια. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι. Είναι αληθινοί, γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις». Πρόκειται, δηλαδή, για μια συνειδητή συνθηκολόγηση με την απελπισία, την οποία σταθερά μετατρέπει σε λογοτεχνία. Ως προς αυτό, υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγικός: έγραψε χιλιάδες ποιήματα, εκατοντάδες διηγήματα και έξι μυθιστορήματα, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί σήμερα να εκδίδεται άγνωστο υλικό από τα συρτάρια του. Εχοντας ζήσει μία δεκαετία στο περιθώριο, σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, αλκοολισμού και συναισθηματικών μεταπτώσεων, συνέλεξε μια τεράστια δεξαμενή εμπειριών, οι οποίες αποτυπώθηκαν σταδιακά στα γραπτά του. Αν και η επιτυχία θα αργούσε να έρθει, ήδη με το πρώτο του μυθιστόρημα -το «Ταχυδρομείο» (1971)- δείχνει ότι διέθετε ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο ταλέντο: να σκιαγραφεί την αμείλικτη καθημερινότητα μέσα από μία περίπου αδιανόητη αίσθηση του χιούμορ.

Οι περιπέτειές του
Εδώ, αφηγείται διεξοδικά τις περιπέτειές του από την εποχή που ήταν ταχυδρόμος, με τρόπο κωμικό, κυνικό και ανελέητα αυτοσαρκαστικό. Ένα χρόνο αργότερα εκδίδονται οι «Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας», μια συλλογή διηγημάτων γεμάτη διάσπαρτα περιστατικά από τη ζωή του, ιδωμένα μέσα από μια οξυμμένη ποιητική οπτική, ιστορίες τρυφερές και διεστραμμένες, απίθανες και παρανοϊκές. Ακολουθούν οι «Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής», βασανιστικά αυτοσαρκαστικές αφηγήσεις με θέμα το σεξ, τις ιπποδρομίες, το μποξ και φυσικά το αλκοόλ, αλλά και ο «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές», με περιεκτικά κειμενάκια που σκιτσάρουν την ασημαντότητα, τη ματαιότητα και την κωμική πλευρά του εγκλεισμού σε ένα επάγγελμα που απεχθάνεσαι.
Αυτή η αυτοκαταστροφική διάθεσή του, εξισορροπείται από ένα απαράμιλλο μείγμα χιούμορ, καυστικότητας και απελπισίας - όπως φαίνεται και στο εξαιρετικό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα με τίτλο «Γυναίκες» (εκδ. Μεταίχμιο), στην υποδειγματική μετάφραση του Γιώργου Ικαρου Μπαμπασάκη. Εδώ, ο Μπουκόβσκι-Χένρι Τσινάσκι, ένας πενηντάρης που ερωτεύθηκε μία μόνο φορά στη ζωή του κάποια αθεράπευτα αλκοολική που πέθανε, ζει χωρισμένος από τη σύζυγό του και την εξάχρονη εξώγαμη κόρη του.
Έπειτα από τετράχρονη σεξουαλική αποχή και έχοντας μπουχτίσει τις αντροπαρέες, θα ξαναρχίσει το κυνήγι των γυναικών. Σε αυτό το βιβλίο ο Μπουκόβσκι ξεπερνάει τον εαυτό του σε αυτοσαρκαστικά σχόλια τέτοιας έκτασης και έντασης που μοιάζουν να ερωτοτροπούν εκπληκτικά με την εκμηδένιση.
Σε κάθε περίπτωση, είναι για ακόμα μία φορά εμφανές ότι στον Μπουκόβσκι αρκεί να εκθέτει την απόλυτη έλλειψη νοήματος της ζωής μέσα στο απρόσωπο πλήθος, υιοθετώντας έναν άνευ όρων αναρχικό ατομικισμό. Απ’ την άλλη, δεν παραλείπει να διανθίζει τις εξιστορήσεις του με ευφυή σχόλια και διάχυτη ειρωνεία, ιστορίες που περιλαμβάνουν κωμικοτραγικά μπλεξίματα με κάθε λογής θηλυκά, στοιχήματα στον ιππόδρομο,ταξίδια σε διάφορα μέρη στην Αμερική για απαγγελίες ποιημάτων, θάλασσες από αλκοόλ και, φυσικά, ατελείωτο σεξ.
Αυτό που καταφέρνει -κατά κανόνα- με τις ακτινωτές αφηγήσεις του είναι μία ευφάνταστη συρραφή από μικρές επιδέξιες φωτογραφίες που αποτυπώνουν την παράνοια της ζωής στους δρόμους, στα μπαρ, στους ιπποδρόμους και αναδεικνύουν τη μονότονη σπατάλη του χρόνου στη σύγχρονη αστική καθημερινότητα και τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων.
Το συγκεκριμένο αυτοβιογραφικό αφήγημα είναι απολύτως χαρακτηριστικό του ύφους του Αμερικανού συγγραφέα που λάτρευε με τον τρόπο του τις γυναίκες: Και σε αυτό, η απλοποίηση είναι ιδιοφυώς αφαιρετική, ενώ η θεματική του παραμένει απαρέγκλιτη, όταν με περιπαιχτική διάθεση καταλήγει: «Αν στοιχημάτιζα στην ανθρωπότητα, δεν θα κέρδιζα στον αιώνα τον άπαντα»...
 

«Πολλοί μεγάλοι συγγραφείς έγραψαν τα καλύτερα έργα τους έχοντας γίνει κομμάτια, έχοντας πιει σαν σαύρες, όντας πίτα στο μεθύσι, λιάρδα, σκνίπα». Ο ενθουσιώδης ύμνος στο αλκοόλ από τον μακαρίτη Κρίστοφερ Χίτσενς θα ήταν ο τέλειος παιάνας για το σύνολο του έργου του Τσαρλς Μπουκόβσκι. Ειδικά για τις «Γυναίκες», βιβλίο που ο αμερικανός ποιητής και συγγραφέας θεωρούσε το καλύτερο του, και από τις σελίδες του οποίου αναδίδεται η οσμή του κρασιού και το άρωμα της εκάστοτε Λίνπα, Σάρα, Σεσίλια. Περίπου μυθιστόρημα δρόμου, χαρτογραφεί αυτοβιογραφικά την περιπλάνηση ενός μεσήλικου ποιητή από πόλη σε πόλη και από μπουκάλι σε μπουκάλι σε 104 κεφάλαια - και κατά τι μόνο λιγότερες γυναίκες. Είτε το δει κανείς ως άλλη μια πρόκληση ενός αθεράπευτου σεξιστή είτε ως κεκαλυμμένη εξομολόγηση της εμπειρίας ενός άνδρα έξω από την εποχή του, είναι η αυθεντική μαρτυρία ενός συγγραφέα που δεν έβλεπε παρά μονάχα «την επόμενη σελίδα, την επόμενη παράγραφο, την επόμενη πρόταση».
 

www.culturenow.gr
 

www.vivliocafe.blogspot.gr
 

www.simplylife.gr
 

www.noizy.gr
 

www.lifo.gr