Αιχμηρά αντικείμενα

Μια στυφή γεύση μετάλλου καρφώνεται στον ουρανίσκο του αναγνώστη, διαβάζοντας το μυθιστόρημα Αιχμηρά αντικείμενα της Τζίλιαν Φλιν […]. Το ξυράφι του εξωφύλλου έρχεται και καρφώνεται στη σκέψη σου. Τη σημαδεύει με επιμονή. Τέμνει και ανατέμνει την ψυχή σου, χρησιμοποιώντας τα τερτίπια του φόβου, της αγωνίας, της συνεχούς ανατροπής. Η νεαρή συγγραφέας […] κατορθώνει με μια εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα να αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη της. Γίνεσαι δέσμιος της υποβλητικότητας της γραφής της, της αμεσότητάς της, της ευκολίας της να δημιουργεί, να αναδομεί και στη συνέχεια να ανασυνθέτει ψυχικά τοπία∙ ψυχικά τοπία με βάθος και ένταση, με νόημα και υπόβαθρο, με λόγο ύπαρξης και μάλιστα σοβαρό. […]
Η Τζίλιαν Φλιν ιχνηλατεί με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο –χωρίς διδακτισμούς και ηθικοπλαστικές ρητορείες, αλλά με μια ιστορία δυνατή, πειστική και αντιπροσωπευτική των διαστάσεων που λαμβάνει η βία καθημερινά σ΄αυτό τον παγκοσμιοποιημένο χάρτη της οδύνης για το σύγχρονο κόσμο- τους δρόμους που ακολουθεί το Κακό και ριζώνει στις ψυχές των ανθρώπων, όταν η αγάπη εκλείπει. […]
Ο ρυθμός της αφήγησης είναι γρήγορος, κοφτός, εξυπηρετεί την εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς να της αφαιρεί σε λογοτεχνικότητα. Η Φλιν σε πείθει από την αρχή ότι σου έχει δώσει με φειδώ ορισμένα στοιχεία, ώστε αν νιώθεις λίγο «ψαγμένος» αναγνώστης, να νομίζεις ότι σου έκλεισε το μάτι πονηρά και έχεις ήδη ανακαλύψει το δολοφόνο. Πρόκειται περί τέλειας πλάνης. Μόλις στις τελευταίες σελίδες ανατρέπει όλο το σκηνικό που έχει στήσει με μαεστρία. […]
Δεν ωραιοποιεί τίποτα η συγγραφέας. Σου πετάει στα μούτρα όλους εκείνους τους άρρωστους οικογενειακούς δεσμούς, εμβαθύνοντας στη συμπτωματολογία τους με κομψό και μετρημένο τρόπο. Διαχειρίζεται το υλικό της με οικονομία τέτοια που της εξασφαλίζει την αρμονία, αλλά και την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη της. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τον πόνο και την οδύνη των ηρώων, αλλά σε μπάζει μέσα από την πίσω πόρτα. Τι εννοώ: δεν γίνεται μελό ούτε επιχειρεί να αποσπάσει εύκολη συγκίνηση, παρά σου περιγράφει ξερά τα πιο συγκλονιστικά συναισθήματα και τις πιο απεχθείς πράξεις, φορτίζοντάς τες μόνο με μικρές καθημερινές λεπτομέρειες, εκείνες ακριβώς που χρειάζονται για να σου επιτείνουν την αναγνωστική ένταση. Η σκληρότητα, η οξύτητα, η αιχμηρότητα κατοικούν δίπλα δίπλα με την αγάπη.

Με απύθμενο ψυχαναλυτικό βάθος η Φλιν αγγίζει τη σχέση Μάνας και Κόρης, σκιαγραφώντας τον σαδιστή και μαζοχιστή εαυτό, και την αβάσταχτη σκληρότητα των παιδιών, καθώς επίσης και των παιδικών μας χρόνων. […]
Η ζοφώδης ατμόσφαιρα της Φλιν ολοζώντανη και πειστική, κινείται πολυεπίπεδα οδηγώντας σε απύθμενα υποσυνείδητα βάθη… Χαρακτήρες πολύπλοκοι, με μυστικά και βαρύ, σκοτεινό παρελθόν, ανακατεύουν αμέτρητες φορές τα χαρτιά στην ίδια παρτίδα. Η συγγραφική ευστροφία και τα ευρήματα τα καθοριστικά χαρίζουν στην αστυνομική λογοτεχνία δυο ιδιόρρυθμες, απρόσμενες, αλλόκοτες, σαν σκοτεινά παραμύθια του Άντερσεν, ιστορίες. Η κακιά μάγισσα που τιμωρεί τα ζωηρά κοριτσάκια στη μία, και ο σατανιστής έφηβος που βάφει τα χέρια με αίμα στην άλλη.
Αλλά πέρα από τη σαγηνευτική αφήγηση και την απρόσμενη πλοκή, αυτό που «σπάει κόκαλα», όπως ο Στίβεν Κινγκ θα πει, είναι και στη μία περίπτωση και στην άλλη, αυτοκαταστροφική και ενοχική, στα όρια του μαζοχισμού σχεδόν, κεντρική ηρωίδα. Το αόρατο θύμα, εν τέλει, εφόσον τα μεγάλα εγκλήματα δεν προϋποθέτουν ντε και καλά αίμα και πτώμα.
Ο Σκοτεινός τόπος δεν είναι άλλος από τη σκοτεινή δική μας ψυχή, και το φιλμάκι των παιδικών μας χρόνων που έχει αποσβέσει η αυτοσυντήρηση, ο νόμος της εντροπίας και ο χρόνος. Και τα Αιχμηρά αντικείμενα, δοντάκια, μητρικά νυχάκια, μαχαίρια και βελούδα σατέν που εξακολουθούν και ως μνήμη να γδέρνουν.