efsyn.gr

tanea.gr

popaganda.gr

Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές και ο συγγραφέας επιστρέφει στους αγαπημένους ήρωές του. Πέραν της αναμφίβολα εμπορικής σκοπιάς να τον ξαραχνιαστεί από τη σύνταξή του, η απόφαση του rock star της αστυνομικής λογοτεχνίας Ίαν Ράνκιν να γράψει μια ακόμη ιστορία με κεντρικό πρόσωπο τον αστυνομικό Τζον Ρέμπους, ενδεχόμενα, να υποσημειώνει την πρόθεσή του να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς.
Άλλωστε στο «Άγιος ή αμαρτωλός;» με τα φαντάσματα του παρελθόντος καταγίνεται ο σκληροτράχηλος Ρέμπους, ενώ η διερώτηση του τίτλου (πρόδηλη, το δίχως άλλο) φανερώνει την αμήχανη στιγμή της κατάδυσης στον ωκεανό των προσωπικών διλημμάτων. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ράνκιν αναδεικνύει τη σκοτεινή πλευρά των αστυνομικών μηχανισμών, τη φαύλη διευθέτηση του νόμου, τη διασταλτική ηθική των διεφθαρμένων αστυνομικών που εκκινούν από ταπεινά κίνητρα, καταρρακώνουν με τις πράξεις ή τις αβελτηρίες τους την έννοια της δικαιοσύνης και είναι πεπεισμένοι πως η Νέμεση δεν θα τους αγγίξει ποτέ.
Ο Ρέμπους επιστρέφει στο Σώμα, βαρύς και ασήκωτος, πιο γερασμένος, αλλά πάντα εν εγρηγόρσει και με εκείνη την άλω της κυνικότητας να τον περιβάλλει όπως πάντα. Επιστρέφει, αλλά τα παλιά του κλέη είναι αυτό ακριβώς: παλιά∙ παρελθόν. Έχοντας πλέον χαμηλότερο βαθμό στην ιεραρχία της αστυνομίας, ο Ρέμπους θα τεθεί αντιμέτωπος με μια σκοτεινή συρραφή ιστοριών που συνέβησαν πριν από 30 χρόνια, τότε που υπηρετούσε ως νεόκοπος αστυνομικός υπό τη σκέπη των «Αγίων της Σκιώδους Βίβλου». Μιας ιδιότυπης ομάδας αστυνομικών που επενεργούσαν κατά το δοκούν και κατά παράβαση κάθε νομιμότητας. Η τωρινή ηγεσία της αστυνομίας ξεφυλλίζει τις πίσω σελίδες εκείνης της ομάδας που καίτοι κιτρινισμένες από τον χρόνο εξακολουθούν να συσχετίζονται με το παρόν. Το βασικό δίλημμα του ανυπότακτου Ρέμπους είναι αν θα συνεργαστεί με τον νομιμόφρονα Μάλκολμ Φοξ των εσωτερικών υποθέσεων της σκοτσέζικης αστυνομίας (ένα πρόσωπο που το έχουμε συναντήσει στη «Δικαίωση του αίματος») προδίδοντας έτσι τους παλαιούς συντρόφους του ή θα αφήσει τη λήθη του χρόνου να επισκιάσει την αλήθεια.
Παράλληλα με αυτό το κεντρικό μοτίβο ο Ράνκιν απλώνει το «παιχνίδι» εμβάλλοντας παράλληλες ιστορίες που άλλοτε σχετίζονται άμεσα με την κεντρική και άλλοτε σκιαγραφούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Σκωτίας που ετοιμάζεται να ψηφίσει υπέρ ή κατά της ανεξαρτητοποίησης από το Ηνωμένο Βασίλειο (τότε που γραφόταν το βιβλίο δεν είχε διεξαχθεί ακόμη το δημοψήφισμα).
Η καινούργια υπόθεση στην οποία ο Ρέμπους μετέχει ενεργά, και ουσιαστικά καλείται να λύσει τον ένα γρίφο μετά τον άλλον, έχει να κάνει με ένα μυστηριώδες αυτοκινητικό ατύχημα όπου εμπλέκεται ο γιος ενός επιφανούς πολιτικού του Εθνικού Κόμματος, ηγέτη της εκστρατείας για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Εντέλει, όπως αποκαλύπτεται, η σχέση του με τους Αγίους δεν είναι αθώα.
Ο Ράνκιν γράφει ατόφια αστυνομική λογοτεχνία, αυτή που αρέσει στην πλειοψηφία των αναγνωστών (ανά τον κόσμο), σκορπώντας γρίφους ολόγυρα, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη, κατασκευάζοντας σκοτεινές δομές στις ιστορίες του που, όμως, έχει τρόπο να τις αποδραματοποιεί έτσι ώστε να γίνουν εύληπτες από το ευρύ κοινό. Ακόμη και όταν ρίχνει τη ματιά του στο πολιτικό πλαίσιο, το κάνει με όρους περιφερειακής σκιαγράφησης της κεντρικής ιστορίας. Δεν γράφει polar, δεν είναι πολιτική η σκοπιά του – εμμένει σε αυτό που γνωρίζει πολύ καλά: να σκαρώνει ιστορίες με έκπτωτους αγγέλους-αστυνομικούς, με δαίμονες των μηχανισμών, με τραχείς «αμαρτωλούς». Σε αυτό το μυθιστόρημα η εμπλοκή ανάμεσα στο προσχηματικό «καλό» και «κακό» είναι άμεση. Εξ ου και ο Ρέμπους, εντέλει, φέρει κάτι και από τις δύο ιδιότητες. Όπως όλοι μας…

passepartoutreading.wordpress.com

dimartblog.com

Συνέντευξη