Συνέντευξη στον Νίκο Κουρμούλη,
www.bookpress.gr, 5/6/2012
Ο Γιώργος Λίλλης στο πρώτο του μυθιστόρημα («Ίχνη στο Χιόνι», εκδ. Μεταίχμιο) ύστερα από μια σειρά ποιητικών συλλογών, καταπιάνεται με την ιστορική μνήμη του Εμφυλίου. Τα πρόσωπα, οι τόποι, το αίμα και ο διχασμός. Μια βαθιά πληγή που ακόμη δεν έχει γιατρευτεί. Με λόγο κοφτό, ρευστό και εξόχως αναπαραστατικό μας βυθίζει στο σκληρό οδοιπορικό των ηρώων του. Στη συζήτηση που ακολουθεί, ξετυλίγει τις σκέψεις του.
http://www.bookpress.gr/
Αφροδίτη Δημοπούλου,
www.diavasame.gr
Το αστείρευτο πηγάδι της μνήμης
Υπάρχουν γεγονότα, εμπειρίες και βιώματα που είναι καθοριστικά σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Όσος χρόνος και να περάσει κάποιος θα γυρίσει προς τα πίσω και θα τα σκαλίσει, θα τα ψάξει και θα ξανάρθουν στην επιφάνεια το ίδιο ζωντανά όπως τη στιγμή που συνέβησαν. Το μυθιστόρημα του Γιώργου Λίλλη είναι μια τέτοια δουλειά, μια επίσκεψη στο παρελθόν την εποχή του εμφυλίου πολέμου.
Συνέντευξη στην Ελπίδα Πασαμιχάλη,
www.bookbar.gr
Ίχνη στο χιόνι του Εμφυλίου
Σοφία Κορωναίου,
www.texnospito.gr, 18/6/2012
Μια αναδρομή στο παρελθόν, μια αναζήτηση ταυτότητας...
Μυθιστόρημα του Γιώργου Λίλλη βασισμένο στην ιστορική μνήμη του εμφυλίου και όχι μόνο. Συνεχίζεται η αναφορά στα πολιτικά πρόσωπα και γεγονότα μέχρι τη δικτατορία του 67. Ο συγγραφέας γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974 αλλά μεγάλωσε μέχρι τα 22 του στην Αθήνα και στο Αγρίνιο. Το 1996 επέστρεψε στη Γερμανία όπου ζει και εργάζεται στο ραδιόφωνο. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Τα όρια του λαβύρινθου" (2008), "Στο σκοτάδι μετέωρος" (2003), "Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων" (2001), "Το δέρμα της νύχτας" (1999). Το "Ίχνη στο χιόνι" συνιστά το πρώτο του μυθιστόρημα, την πρώτη του απόπειρα στον πεζό λόγο, μετά από την περιδιάβασή του στον κόσμο της ποίησης...
http://www.texnospito.gr/
Πάνος Τουρλής,
www.captainbook.gr
Ένα εκπληκτικό, μεστό και εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα με θέμα τον Εμφύλιο του 1946-1949. Γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο (Εμφύλιος) και σε πρώτο (σήμερα), το κείμενο μας καλωσορίζει στην καταστροφή και το αδικοχυμένο αίμα των Ελλήνων αδελφών που πολέμησαν και σφαγιάστηκαν και σφάγιασαν για μια ιδέα, για ένα ιδανικό, κάτι που πλέον αποκαλύπτεται ότι δεν υπήρξε ποτέ, όλοι τους ήταν πιόνια συμφερόντων των ξένων δυνάμεων...
http://www.captainbook.gr/
ATHENS VOICE, 19/4/2012
Ένα σφιχτοδεμένο, νευρώδες ντεμπούτο με γρήγορο τέμπο και έντονο σασπένς, που ξεκινά στα 1948 και φτάνει στο σήμερα, ακολουθώντας την αφήγηση του Περικλή Αδάμου, γύρω από τον Εμφύλιο, τη βιαιότητα, τον θρήνο και την απώλεια που τον συνόδευσαν.
Κώστας Στοφόρος,
ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς, 28/7/2012
Ένα τίμιο βιβλίο με κινηματογραφική γραφή. Ένα βιβλίο που θα άξιζε να το προτείνει κανείς και σε νεότερες γενιές για διάβασμα.
Συνέντευξη στην εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ,
24/6/2012
Συνέντευξη στο περιοδικό ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ,
21/7/2012
Ελένη Σβορώνου,
KOS VOICE, 17/10/2012
Κατερίνα Μόντη,
Vakxikon.gr, Δεκέμβριος 2012
Τέσυ Μπάιλα,
www.culturenow.gr, 4/6/2013
Άγης Αθανασιάδης,
www.librofilo.blogspot. gr, 9/7/2013
Διονύσης Μαρίνος,
www.bibliotheque.gr, 2/10/2013
Από τη θέρμη των ματιών ενός παιδιού
Η απουσία «ιστορικότητας» εγγράφεται στα θετικά του μυθιστορήματος. Ο Λίλλης δεν επιθυμεί να πιάσει το νήμα της Ιστορίας, με σκοπό να την ξαναγράψει. Η στόχευσή του είναι ανθρωποκεντρική. Ο νεαρός μελετητής που θέλει να βουτήξει στις φωτιές του τότε, ο αποσταμένος αντάρτης που διαβαίνει το ύστατο μονοπάτι της ζωής του και νιώθει έτοιμος να την διηγηθεί, η παρακαταθήκη της προτροπής του «να μάθεις να αγαπάς», τα λάθη, τα πάθη, οι εμμονές και οι μετέπειτα υπαρξιακή αποτίμηση μιας ζωής ολότελα χαμένης.
Ο Λίλλης συνθέτει έναν κόσμο που πλέον κατοικεί στα βαριά βιβλία της Ιστορίας και τον ζωντανεύει με γλώσσα στέρεα, με αφηγηματική δεινότητα και κινηματογραφική ματιά. Δεν αποδίδει δικαιοσύνη, δεν θέτει στο εδώλιο τους κατηγορουμένους, ούτε αθωώνει πράξεις και συνειδήσεις. Η αναψηλάφηση του ταραγμένου παρελθόντος γίνεται για να κινήσει τις μνήμες, να τις αφήσει να τρέξουν σαν νερό, να γίνουν απτές, να νοηματοδοτήσουν το σήμερα. Και όλα αυτά μέσα από την θέρμη των ματιών ενός παιδιού. Ο 70χρονος, πλέον, Περικλής Αδάμου, επιστρέφει στα χρόνια της φωτιάς και του σίδερου, προς χάριν του φοιτητή Πολιτικών Επιστημών και του διδακτορικού του. Στα «Ίχνη στο χιόνι» τίθενται ζητήματα που δεν μπορείς να προσπεράσεις: οι ματαιώσεις, οι πληγές, οι σκοτωμοί, οι απηνείς διώξεις, το τέλμα που η εξορία επιφέρει στην ανθρώπινη ύπαρξη, οι αποτιμήσεις του αγώνα, ο ιδεολογικός κάματος που έρχεται με τα χρόνια, η αποστασιοποίηση έως του σημείου της παραίτησης και τελικώς η αναζήτηση ενός σταθερού σημείου στο οποίο ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί και αυτός είναι μόνο η αγάπη. Η υπαρξιακή αναζήτηση εκκινεί και καταλήγει στο αυτό σημείο. Η Ιστορία είναι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι είναι η σχέση τους με το «αγαπάν».
Μαργαρίτα Χρυσάκη,
www.diastixo.gr, 9/10/2013
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος,
Η Γεωμετρία των Ιδεών, www.fractalart.gr, Μάρτιος 2015
«Η ταυτότητα και το τραύμα»