Υπάρχουν όρια στο πάθος; Υπάρχουν απαγορευμένοι ή επιτρεπτοί δρόμοι για την ερωτική επιθυμία; Αυτό είναι το ερώτημα με το οποίο σε τελική ανάλυση μας φέρνει αντιμέτωπους ο Ντίνο Μπουτζάτι στο μυθιστόρημά του «Ένας έρωτας», το οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ιταλία το 1963.
Το μυθιστόρημα μας μεταφέρει στο Μιλάνο, το 1960, και στη ζωή του 49χρονου αρχιτέκτονα Αντόνιο Ντορίγκο (ενός ανθρώπου που μέσα στα συναισθήματά του «υπήρχε ενδεχομένως το ανεξίτηλο ίχνος της αγωγής που είχε λάβει: καθολική, αυστηρή, εχθρική προς τις σεξουαλικές περιπτύξεις»), η οποία μπαίνει σε πρωτοφανή και ολισθηρά μονοπάτια όταν ο αρχιτέκτονας ερωτεύεται, σχεδόν εμμονικά, τη νεαρή πόρνη Λάιντε. Χωρίς να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί έναν τέτοιο έρωτα, ο Αντόνιο αρχίζει να ζει μια ζωή γεμάτη διακυμάνσεις, όπου εναλλάσσονται στιγμές απαράμιλλης ηδονής και ανείπωτης οδύνης, καθώς ο Αντόνιο ανεβαίνει, παλεύει να ανέβει, τον ανηφορικό δρόμο προς την κατανόηση και την αποδοχή.
Το βιβλίο είναι ένας εσωτερικός μονόλογος ενός ανθρώπου που ταλαντεύεται ανάμεσα στον πόθο και την απελπισία, πασχίζοντας να χειριστεί επιθυμίες και αντιθέσεις που ξεπερνούν τα όριά του (στο βιβλίο «αναλύεται η εσωτερική σύγκρουση ενός ώριμου άντρα που υφίσταται την ακαταμάχητη έλξη της νιότης, αλλά και η σύγκρουση ενός καλλιεργημένου αστού που γοητεύεται από ό,τι θεωρείται λαϊκό» γράφει η μεταφράστρια στο επίμετρό της, περιγράφοντας κάποιες από τις πτυχές αυτού του παθιασμένου και οδυνηρού, νοσηρού ίσως κάποιες στιγμές, έρωτα).
Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Μπουτζάτι είναι με μια έννοια ένα βιβλίο έξω από τα συνήθη του συγγραφέα, ο οποίος είναι γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημα που θεωρείται το αριστούργημά του, την «Έρημο των Ταρτάρων.