Μπούλινγκ και προσφυγιά είναι τα βασικά θέματα με τα οποία θέλησα να καταπιαστώ στα Χρώματα των παιδιών. Μιλάω για την προσπάθεια, τον εσωτερικό αγώνα ενός φοβισμένου παιδιού να σταθεί στα πόδια του, να έρθει αντιμέτωπο με τους φόβους του, να αναμετρηθεί μαζί τους, να τους ξεπεράσει Παρακολουθώντας τις σκέψεις του ήρωα της ιστορίας μου, την αγωνία του, τις ανησυχίες του, ο αναγνώστης γίνεται τελικά μάρτυρας του τρόπου με τον οποίο ένας άνθρωπος, χάρη στις ενέργειες του οποίου σώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων, έγινε πρότυπο στο παιδί αυτό, τον ενέπνευσε και τον ώθησε όχι μόνο να ξεπεράσει τη δειλία του, αλλά και να πετύχει το δικό του μικρό θαύμα.

Η φράση «Ουδεμία ευεργεσία έμεινε ατιμώρητη» με στοιχειώνει και μου φέρνει στον νου τον Έιζα Τζένινγκς, τον οποίο ελάχιστοι σήμερα γνωρίζουν ούτε καν μάλιστα οι απόγονοι των Μικρασιατικών προσφύγων, ένα μεγάλο κομμάτι από τους οποίους του χρωστούν την ύπαρξή τους. Έτσι ξεκινώντας από τη σημερινή προσφυγοπούλα συμμαθήτρια, βάζω τον δάσκαλο να προκαλεί μια συζήτηση για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες, τη σωτήρια παρέμβαση του Τζένινγκς αλλά και τη σκληρή αντιμετώπισή τους από τους συμπατριώτες τους. Η συζήτηση αυτή έχει μεγάλο αντίκτυπο όχι μόνο στον μικρό ήρωα του βιβλίου μου αλλά και στα κορίτσια της τάξης, τα οποία αποφασίζουν να κάνουν το μεγάλο βήμα και να δεχτούν στην παρέα τους την προσφυγοπούλα συμμαθήτριά τους. Η συμβολική κίνηση την οποία κάνουν, να φορέσουν όλες παράταιρες κάλτσες, όπως είχε κάνει η ίδια, είναι κατά τη γνώμη μου η πιο δυνατή και συγκινητική σκηνή  του βιβλίου. Παρουσιάζω τη Χανιφέ καθόλου ευάλωτη και αξιολύπητη, αλλά δυνατή, ψηλή, αγέρωχη, ένα κορίτσι που δεν ζητά συμπόνια ούτε φιλανθρωπία αλλά την πραγματική αποδοχή των άλλων, τονίζοντας πως το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί κανείς να κάνει σε έναν άλλο άνθρωπο είναι η αποδοχή και η φιλία του.

Αλέκα Τρίπου-Μάνου