ΡΟΚ ΣΤΑΡ

31/10/2019

ΡΟΚ ΣΤΑΡ

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος είναι δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και ντιτζέι. Τον ρωτήσαμε για το «Ροκ Σταρ», το πρώτο του (αυτοβιογραφικό) μυθιστόρημα. Τι είναι και ποιους αφορά η ιστορία του.

Το 1951 ο Τζέι Ντι Σάλιντζερ γράφει την υπερβιβλιάρα Catcher in the Rye, ήρωας ένας Χόλντεν Κώλφηλντ, μούρλα το αγόρι. Το διαβάζω δεκατεσσάρων χρονών στην Παλιοξάνθη του 1978, τρώω τρελή φλίπα με τη Σίκαλη, λέω, αυτό είναι, πρέπει να την κάνω για Νέα Υόρκη, να τον βρω τον μπαρμπα-Σάλιντζερ, να του ζητήσω συμβουλές, να μην καταντήσω κάλπης ψευτένιος ή του γιατρού, τέτοιο άγχος είχα για το μέλλον μου.
Τότε δεν είχαμε και δίχτυα ιντερνετικά και καλωδιώσεις ή άλλα κατασκοπευτικά, για να ξέρω πως ο Σάλιντζερ είχε σαλτάρει και εξαφανίστηκε, νόμιζα πως έτσι και πήγαινα καμιά Νέα Υόρκη, όλο και κάπου θα τον πετύχαινα. Είχα και την Ντέμπι Χάρι των Blondie στο παιδικό μου δωμάτιο, μου ’λεγε όλο, έλα, έλα Μεγάλο Μήλο κι ό,τι μας προκύψει. Εγώ το άκουγα μέχρι και σαν πρόταση να παντρευτούμε, αν το πράγμα πήγαινε, και τη γαμήλια βεγγέρα μας θα την κάναμε στο CBGBs με κουμπάρο τον μεγάλο ανθρωπολόγο Ντέιβιντ Μπερν και παρανυφάκια τον Ίγκι με τους Stooges.
Μετά, πρώτη δουλειά, μέχρι να πάρω τα πάνω μου και να γίνω διάσημος δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός, σκεφτόμουνα πως θα δούλευα ρεπόρτερ δρόμου στη φρι πρες Βίλατζ Βόις. Γιατί πολύ μου άρεσε, στην Ξάνθη, εκτός από το να διαβάζω τον Χόλντεν στη σίκαλη, να γράφω και για λογοτεχνία ή για ροκενρόλ. Δεν τα κατάφερα όμως, άλλη ιστορία αυτό, οπότε τα χρόνια πέρασαν και τον χειμώνα του 2017 βρέθηκα επαγγελματικός μετανάστης με εκπομπές στην άλλη Βόις, την Άθενς της Αθήνας.
Γι’ αυτό και το Ροκ Σταρ θα μπορούσε αντί για βιβλίο να είναι ένας πομπός, ένα Ράδιο Σάλιντζερ, με λέξεις και ήχους πανκ, νιου γουέιβ και ροκενρόλ φουλάρα. Στους 102.5 των FM. Που σε δυο χρόνια θα συμπληρώνονταν κιόλας εκατό χρόνια από τη γέννηση του Τζέι Ντι, οπότε σκέφτηκα πως έπρεπε να γράψω το βιβλίο μου επειγόντως. Κι όταν έρθει το 2019, είχα στόχο ο πονηρός, να παίξει και κάτι σαν το επετειακό του, αφού ο πατέρας του Χόλντεν Κώλφηλντ γεννήθηκε το 1919. 100 χρόνια από τη γέννηση του Σάλιντζερ, του πιο αγαπημένου μου συγγραφέα. Έβερ. Κι ήθελα να τους τιμήσω όλους, και το αδελφάκι μου τον Χόλντεν και τον φιλάρα μου τον Τζέι Ντι, γιατί επιμένω: το 1978 που τους πρωτοδιάβασα στην Ξάνθη, κανένας μας δεν ήταν εντελώς και στα καλά του.
Έτσι, τώρα που το καλοσκέφτομαι, το Ροκ Σταρ πέρα από μυθιστόρημα ή ραδιοφωνική εκπομπή είναι ένα πάρτι, μια μεγάλη γιορτή. Η οικογενειακή μας γιορτή. Που εξαιτίας της έπρεπε όλοι να πάρουν πάλι πίσω τον δρόμο για το σπίτι, κι όταν πήγαινε 2019, που ήρθε δηλαδή, να, να, βγάζω την τούρτα και θα φυσάνε ο Χόλντεν Κώλφηλντ κι ο Τζέι Ντι Σάλιντζερ τα κεριά, και τα Ξύλινα Σπαθιά, καλεσμένα στο σαλόνι μας, θα κοπανάνε την «Ατλαντίδα». Κι όλοι σε λίγο θα γίνουμε ντίρλα από την τρελή ευτυχία. Που έστω κι έτσι και έπειτα από πολλά ζόρια και περιπέτειες με την (ψυχική) υγεία μας, είμαστε όλοι εδώ και όλοι μας γεροί. Αν και ολίγον γέροι, μα δεν τρέχει τίποτα, ναι καλά, χα, χα! Την ίδια νύχτα που έστειλα στην επιμελήτρια του Μεταίχμιου, Ελένη Μπούρα, το βιβλίο μου, ο Ίγκι Ποπ στα εβδομηνταφεύγα του διέλυσε το σύμπαν από την κοσμική μεγατόνων ενέργειά του, που έπιασε να κοπανάει το «I Wanna Be Your Dog», στον Άλιμο, σ’ ένα φεστιβάλ. Κι ο δρόμος ήταν πάλι ανοιχτός κι όλα τα κακά σκυλιά σουτ και δεμένα!

Κάτι σαν την ιστορία της κοινής ενηλικίωσης μιας παρέας από αληθινούς και φανταστικούς ήρωες είναι επομένως το Ροκ Σταρ. Με παιδιά που κάνουν παράφορα όνειρα, ακούνε γκαζάτες μουσικές, κυνηγάνε τις συναυλίες, ερωτεύονται κορίτσια στα εξώφυλλα των δίσκων, παίρνουν το σινεμά και τη λογοτεχνία ίσως λίγο περισσότερο σοβαρά από όσο θα έπρεπε. Και ίσως αυτό να είναι που να φταίει περισσότερο και δεν καταλαγιάζει ο πυρετός, αλλά άνθρωποι είμαστε και σφάλματα ή άλματα κάνουμε, κι εγώ τι να κάνω δηλαδή; Να καταριέμαι τον Σάλιντζερ που εξαφανίστηκε μετά τον Φύλακα στη σίκαλη και δεν έγραψε το σίκουελ να ξεστραβωθούμε και να μάθουμε τι απέγινε ο Χόλντεν Κώλφηλντ; Οπότε σκέφτηκα, πέραν των άλλων, να προσπαθήσω να λύσω το μέγα μυστήριο: γιατί εξαφανίστηκαν αυτοί οι δύο; Αλλά και γιατί, ενώ ο Σάλιντζερ πέθανε, ο Χόλντεν Κώλφηλντ παραμένει ο δεύτερος μεγαλύτερος ήρωας της αμερικάνικης όπως και της ξανθιώτικης λογοτεχνίας, μετά τον Μεγάλο Γκάτσμπι και τον ντιτζέι της θρακιώτικης παμπ Γκουέρνικα, Λάσκαρη Κοτόρνο; Έστειλα κι ένα μέιλ στην ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη, που στο κάτω κάτω αυτή μετέφρασε τον Φύλακα στη σίκαλη το 1978 κι εξαιτίας της με τον Κώλφηλντ και τον Σάλιντζερ συστήσαμε τη συμμορία μας και γνωρίσαμε και τα υπόλοιπα κομάντο. Μου απάντησε, αλλά σιγά μη σας πω τι γίνεται στη συνέχεια του Ροκ Σταρ. Διαβάστε και κάνα βιβλίο!

Κι αν θέλετε, εκτός από το Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης, που η Τζένη Μαστοράκη ξαναμετέφρασε το 2014 -κι εκεί να δεις ξανά μανά κοσμική ενέργεια μεγατόνων και ροκενρόλ βιβλίο με νέα γλώσσα φουλάρα-,, διαβάστε και το δικό μου: ένα ημερολόγιο από μίλια τρελών νυχτερινών πτήσεων που ξεκινούν από τη Θράκη, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, καταλήγοντας στη Νέα Υόρκη του συγγραφέα-μυστήριο. Έδωσα στην ιστορία ένα τέμπο ζετέμ νουάρ, ανύπαρκτος όρος και εφεύρεση-ετικέτα δική μου, αφού ζόρικα αγόρια και μοιραία κορίτσια, σπαραχτικά, αστεία και τρυφερά, παλεύουν να κατακτήσουν τα πιο τρελά τους όνειρα. Για το δικαίωμα στην ευτυχία, την απόδραση στον μεγάλο κόσμο, τον έρωτα και τη μουσική. Οι ήρωες ήθελα να είναι δίχως όρια, οι φίλοι να ζουν χωρίς πατρίδα, τα φιλιά να πέφτουν αβέρτα και χωρίς σύνορα, τα ρούχα που φορούν να είναι μαύρα πέτσινα μπουφάν, Lust for Life, που τραγούδησε στην Αθήνα στα καπάκια ο Ίγκι Ποπ. Επιθυμία ζωής, κολασμένη επιθυμία για ζωή. Θα τα διαβάσετε.

Κάπως έτσι τρέχει το Ροκ Σταρ. Αυτό ήθελα να γράψω: ένα βιβλίο που να διαβάζεται και να ακούγεται δυνατά. Ένα βιβλίο σαν κλαμπ και σελίδες σαν σπαρταριστός χορός πριν πλακώσει η αυγή και τα όνειρα τελειώσουν. Κι όλα υπό το βλέμμα του Τζέι Ντι Σάλιντζερ και του Χόλντεν Κώλφηλντ, κι ενός άλλου κοριτσιού με κόκκινα μαλλιά που τη λένε Φοιβαγιάκι Κώλφηλντ και όταν το διάβασε, πρώτη από όλους τους δικούς μου, είπε, δεν πας καλά, αλλά και καλά το πας. Τρέχα γύρευε η φάση με τα κορίτσια. Αλλά και το ροκενρόλ, τη λογοτεχνία, το σινεμά, την Ξάνθη, την Αθήνα, τη Νέα Υόρκη και τον Σάλιντζερ τον δικό μου, τον απόλυτο Ροκ Σταρ. Αιωνία του!

Στέφανος Τσιτσόπουλος

Σχετικά βιβλία