Πώς να διαχειριστούμε απορίες, ανησυχίες και φόβους

25/10/2023

Πώς να διαχειριστούμε απορίες, ανησυχίες και φόβους

Η έμπειρη παιδαγωγός δρ Lauren Starnes εξηγεί πώς κατέληξε στη συγγραφή του βιβλίου της «Μεγάλες συζητήσεις με μικρά παιδιά».

Ήταν 2013. Οι δύο μικροί μου γιοι ήρθαν και στάθηκαν μπροστά μου. Ο ένας, που τότε ήταν πέντε ετών, κρατούσε ένα μεγάλο βιβλίο με δημοσιευμένες φωτογραφίες, το οποίο ακούμπησε στο τραπέζι. Ο τρίχρονος τότε αδερφός του, που στεκόταν δίπλα του, με ρώτησε: «Μαμά, τι έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου;». Ξεροκατάπια γιατί δεν ήμουν σίγουρη τι να πω στα μικρά που με κοιτούσαν με μάτια γεμάτα περιέργεια.
«Τι νομίζεις ότι έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου, Μπρέιντεν;» ρώτησα τον μεγαλύτερο γιο μου στην προσπάθειά μου να δω τι γνώριζε.
Με κοίταξε με ντροπιασμένο βλέμμα και έπειτα χαμήλωσε τα μάτια. «Δεν ξέρω» απάντησε σιγανά. «Είδα τη φωτογραφία στο βιβλίο και ρώτησα τη δασκάλα μου σήμερα. Εκείνη είπε ότι στο σχολείο δεν μιλάμε γι’ αυτό… Γιατί, μαμά; Τι έγινε;»
Τον τράβηξα κοντά μου και πήρα αγκαλιά τον τρίχρονο γιο μου. Στη συνέχεια προσπάθησα να τους εξηγήσω με απλά λόγια τι συνέβη την 11η Σεπτεμβρίου με βάση τη φωτογραφία που μου έδειχνε στο βιβλίο: «Ζούμε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αυτή είναι η χώρα μας. Εκείνη τη μέρα, στις 11 Σεπτεμβρίου, κάποιοι που δεν συμπαθούσαν την Αμερική έπεσαν με αεροπλάνα σε αυτά τα δύο μεγάλα κτίρια της Νέας Υόρκης και τα γκρέμισαν. Πολλοί άνθρωποι τραυματίστηκαν ή πέθαναν εκείνη τη μέρα. Πολλοί όμως ήταν κι αυτοί που πρόσφεραν βοήθεια. Δες τους πυροσβέστες και τους αστυνομικούς στη φωτογραφία που βοηθάνε τους ανθρώπους να είναι ασφαλείς. Ήταν μια άσχημη μέρα επειδή πολλοί πληγώθηκαν, και αυτό με στενοχωρεί όταν το σκέφτομαι, αλλά με κάνει να νιώθω και περήφανη που ήταν εκεί τόσο πολλοί για να βοηθήσουν. Είμαι περήφανη που ζω σε μια χώρα όπου βοηθάμε ο ένας τον άλλο». Κι έπειτα έκανα μια παύση.
Ο μικρότερος γιος μου, με την παιδική του αθωότητα και αφέλεια, έσκασε ένα χαμόγελο. «Μη στενοχωριέσαι, μαμά. Κατά λάθος έγινε» είπε με ένα βλέμμα γεμάτο συγκατάβαση.
Ο μεγαλύτερος τον κοίταξε με τα δακρυσμένα του μάτια. «Όχι, Γκάβιν. Όχι. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται κατά λάθος».

Το παιδί μου, που σε ηλικία πέντε ετών είδε μια φωτογραφία μιας από τις πιο άγριες τρομοκρατικές επιθέσεις στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, αντιλήφθηκε την πολυπλοκότητα της κατάστασης με μια ωριμότητα μεγαλύτερη από την ηλικία του. Εξίσου εντυπωσιακό ήταν και το γεγονός ότι ένιωσε ντροπή που μου έκανε αυτή την ερώτηση, θαρρείς και η έλλειψη απάντησης στο σχολείο τον έκανε να νιώθει ότι είχε ρωτήσει κάτι κακό.
Τη μέρα εκείνη, λοιπόν, πήρα μέσα μου την απόφαση να γράψω αυτό το βιβλίο. Κάθε θέμα που αναφέρεται στις σελίδες του είναι βασισμένο σε αληθινές εμπειρίες με τα παιδιά μου στο νηπιαγωγείο, το δημοτικό ή σε άλλες περιστάσεις, και όλα στηρίζονται σε ερωτήσεις που πραγματικά έχουν κάνει. Στόχος του βιβλίου είναι να αναιρέσουμε την αποσιώπηση, να ακούσουμε με χαρά τις ερωτήσεις των παιδιών, να τους δώσουμε απαντήσεις κατάλληλες για την ηλικία τους, αλλά και να συμβάλει στον περιορισμό του άγχους τους για τον κόσμο που τα περιβάλλει.

Σχετικά βιβλία