Σε όλα τα βιβλία της Tana French υπάρχει ένας κεντρικός ήρωας-αφηγητής, πλήρως σκιαγραφημένος, μέσα από τα μάτια του οποίου ο αναγνώστης παρακολουθεί όλα τα γεγονότα της πλοκής. Ας τους γνωρίσουμε, όπως μας συστήνονται οι ίδιοι ή μας τους παρουσιάζουν οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές των βιβλίων:

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
Ρομπ Ράιαν
«Σε προειδοποιώ: να θυμάσαι πως είμαι ντετέκτιβ. Η σχέση μας με την αλήθεια είναι θεμελιώδης αλλά στρεβλή, διαθλά τα πράγματα ακανόνιστα, σαν κατακερματισμένο γυαλί. […]
Είμαι αρκετά καλός στα ωραία λόγια – ιδιαίτερα του φτη­νού, επιπόλαιου είδους. […]
Αυτό που θέλω να σου πω πριν αρχίσεις την ιστορία μου είναι το εξής – ή μάλλον τα εξής δύο: Αναζητώ την αλήθεια. Και λέω ψέματα. […]

Ήμουν σχεδόν τριάντα ενός και είχα περάσει δύο χρόνια ως ένστολο παιδί για τα θελήματα και άλλα δύο στο Ενδοοικογενειακής Βίας, κι έτσι ο διορισμός μου ήταν λιγότερο αμφιλεγόμενος από της Κάσι, όμως μερικές φορές νόμιζα πως οι γαλονάδες με θεωρούσαν καλό ντετέκτιβ με τον ίδιο αστόχαστο, προαποφασισμένο τρόπο με τον οποίο κάποιοι άντρες θεωρούν όμορφη μια ψηλή, λεπτή, ξανθιά γυναίκα ακόμα κι αν έχει φάτσα γαλοπούλας με υπερθυρεοειδισμό: επειδή διέθετα όλα τα εξω­τερικά εχέγγυα. Είχα υποδειγματική προφορά BBC, την οποία είχα υιοθετήσει στο οικοτροφείο ως προστατευτικό καμουφλάζ, και όλα αυτά τα χρόνια της αποικιοκρατίας δεν σβήνονται εύκολα. Μπορεί οι Ιρλανδοί να υποστηρίζουν με πάθος οποιαδή­ποτε ομάδα τυχαίνει να παίζει εναντίον της Αγγλίας και ξέρω αρκετές παμπ όπου δεν θα μπορούσα να παραγγείλω ποτό χωρίς να κινδυνεύω να φάω ποτήρι στο κεφάλι, όμως εξακολου­θούν να πιστεύουν πως όποιος μιλάει σαν να έχει καταπιεί μπαστούνι είναι πιο έξυπνος, πιο μορφωμένος και, γενικά, πιο πιθανό να έχει δίκιο. Εκτός αυτού, είμαι ψηλός, με μακριά άκρα και λιγνή κορμοστασιά, που μπορεί να δείξει κομψή και καλο­φτιαγμένη με ένα καλοραμμένο κοστούμι, και αρκετά εμφανί­σιμος με έναν κάπως ασυνήθιστο τρόπο. Οποιαδήποτε εταιρεία κάστινγκ θα με θεωρούσε καλό για τον ρόλο του ντετέκτιβ, του ευφυούς μοναχικού αντικομφορμιστή που δεν φοβάται να ρι­σκάρει το τομάρι του και πάντα πιάνει τον κακό. Ουσιαστικά, δεν έχω τίποτα κοινό μ’ αυτόν τον τύπο, όμως δεν ήμουν τόσο σίγουρος πως το είχε παρατηρήσει κανείς». 

Έτσι μας συστήνεται στην αρχή του βιβλίου ο Ρομπ (κάποτε Άνταμ) Ράιν. Ένας 30χρονος ντετέκτιβ, μάλλον όμορφος, που λατρεύει τη δουλειά του, περνάει απίθανα με τη φίλη και συνεργάτιδά του Κάσι Μάντοξ λύνοντας υποθέσεις, ξενυχτώντας και πίνοντας ουίσκι στο σπίτι της, φαινομενικά εξωστρεφής και ανέμελος, αλλά κατά βάθος ένας κατεστραμμένος άνθρωπος. Η εξαφάνιση των παιδικών του φίλων στο δάσος του Νοκναρί τον έχει στιγματίσει για πάντα και οι πληγές του θα βγουν ξανά στην επιφάνεια με την ανάληψη της υπόθεσης στην αρχαιολογική ανασκαφή σε πολύ κοντινή απόσταση από εκεί που μεγάλωσε.

ΞΕΝΟ ΔΕΡΜΑ
Κάσι Μάντοξ
Όταν ο Ρομπ είδε την Κάσι στην πρωινή αναφορά της Δευτέρας αφού τη σύστησε στην ομάδα ο διοικητής τους, ο αστυνόμος Ο’Κέλι, σκέφτηκε τα εξής:
«Οι παραφουσκωμένες φήμες με είχαν κάνει να σχηματίσω την εικόνα κάποιας στην ίδια κατηγορία με τις τηλεοπτικές διασημότητες, με πόδια δύο μέτρα, μαλλιά σαν από διαφήμιση σαμπουάν και ολόσωμη κολλητή φόρμα. […] Ήταν μετρίου αναστήματος, με μια σκουρόχρωμη αφάνα από σγουρά μαλλιά και λεπτή, αγορίστικη κορμοστασιά με τετράγωνους ώμους. Δεν ήταν ο τύπος μου […], είχε όμως κάτι πάνω της. Ίσως ήταν ο τρόπος που στεκόταν, με το βάρος να πέφτει στον έναν γοφό, στητή και άνετη σαν αθλήτρια της ενόργανης. Ή ίσως ήταν απλώς το μυστήριο».

Ως πρωταγωνίστρια του Ξένου δέρματος τη γνωρίζουμε πληγωμένη από όσα συνέβησαν στο πρώτο βιβλίο, τη βρίσκουμε να έχει χάσει τη ζωντάνια της και την πίστη της στους άλλους αλλά και στον εαυτό της που παλεύει να ξαναβρεί. Μέσα από την απίθανη υπόθεση στην οποία θα μπλεχτεί, παίρνοντας τη θέση της νεκρής σωσία της Λέξι Μάντισον, στο σπίτι των συγκατοίκων της θα καταφέρει να βρει ξανά ποια πραγματικά είναι.

Ο ΤΟΠΟΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ
Φρανκ Μακέι
Η Κάσι στο Ξένο δέρμα για τον Φρανκ Μακέι:
«Ο Φρανκ Μακέι ήταν ένας θρύλος. Δεν είχε πατήσει ακόμη τα σαράντα και ήδη διηύθυνε μυστικές αποστολές. Ο καλύτερος μυστικός πράκτορας της Ιρλανδίας, έλεγαν πολλοί, ριψοκίνδυνος και ατρόμητος, ένας σχοινοβάτης χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Εισχωρούσε σε πυρήνες του IRA και σε συμμορίες εγκληματιών λες και έμπαινε στην παμπ της γειτονιάς του. […] Ήταν μεσαίου αναστήματος, σωματώδης αλλά αθλητικός, με τετράγωνους ώμους και κοντοκουρεμένα καστανά μαλλιά. Περίμενα κάποιον τόσο άχρωμο ώστε να καταντάει ουσιαστικά αόρατος, σαν τον Καπνιστή των X-Files, όμως αυτός ο τύπος είχε αδρά, τραχιά χαρακτηριστικά και μεγάλα γαλάζια μάτια, το είδος εκείνο της παρουσίας που απ’ όπου περνάει αφήνει καυτό το στίγμα της. Αν και δεν ήταν ο τύπος μου, ήμουν βέβαιη ότι έχαιρε της προσοχής του γυναικείου φύλου. […] Είχε προφορά τυπικής φτωχογειτονιάς του Δουβλίνου, διακριτική αλλά εσκεμμένη, σαν πρόκληση».

Με την εύρεση μιας βαλίτσας πίσω από το τζάκι ενός ερειπωμένου σπιτιού, η ιστορία που γνώριζε για τον εαυτό του και το παρελθόν του κλονίζονται. Ο Φρανκ που ούτως ή άλλως δεν λειτουργούσε ποτέ με βάση το γράμμα του νόμου και τους κανόνες, θα κάνει το παν για να βρει τι συνέβη στη Ρόζι, την πρώτη του αγάπη, 22 χρόνια νωρίτερα.

ΖΩΝΗ ΣΙΩΠΗΣ
Μάικλ Κένεντι ή Καταπληκτικός
Ο Φρανκ, παλιός του γνώριμος από τη σχολή, άσπονδος φίλος ελλείψει άλλης παρέας, που όμως δεν τον χωνεύει και ιδιαίτερα, τον περιγράφει ως εξής:
«Ο Καταπληκτικός είναι κοντά στο 1,82 ύψος, κάνα δυο εκατοστά πιο ψηλός από μένα, και κρατιέται σαν πιτσιρικάς: έξω το στήθος, πίσω οι ώμοι, ίσιος ο κορμός. Έχει σκουρωπά μαλλιά, στενή κοψιά, θεληματικό πιγούνι και έντονα ζυγωματικά και την ικανότητα να ελκύει εκείνο το είδος γυναικών που θέλουν να γίνουν σύμβολα κύρους όταν μεγαλώσουν και δεν διαθέτουν τα κατάλληλα πόδια για να βάλουν τρικλοποδιά σ’ έναν παίκτη του ράγκμπι. […] Ο Καταπληκτικός προσέχει η προφορά του να θυμίζει αριστοκρατία, αλλά κάτι στον τρόπο που φοράει το κοστούμι του τον προδίδει».

Ο Κένεντι ήταν πάντα αψεγάδιαστος και τυπικός· λάτρης των κανόνων, της δουλειάς του στην οποία ομολογουμένως ήταν πολύ καλός, και δεν ξέφευγε ποτέ από τα όρια. Καθώς προχωράει η υπόθεση στη Ζώνη σιωπής, θα δούμε τις ρωγμές που αρχίζουν να εμφανίζονται στο στέρεο προσωπείο του, αφού θα χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονες που τον βασανίζουν από το παρελθόν του μέχρι σήμερα.

Ο ΤΟΠΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ
Στίβεν Μόραν
Όταν ο Φρανκ γνωρίζει τον Στίβεν ως βοηθό του Καταπληκτικού στον Τόπο των Πιστών, τον περιγράφει με τα εξής λόγια:
«Στίβεν Μόραν, είκοσι έξι ετών, με διεύθυνση κατοικίας στο Νορθ Γουόλ, καλό βαθμό στο απολυτήριο, κατευθείαν στο Τέμπλμορ μετά την αποφοίτηση από το σχολείο, μια σειρά από εξαιρετικές αξιολογήσεις, είχε αποφοιτήσει από τη σχολή μόλις πριν από τρεις μήνες. Η φωτογραφία απεικόνιζε ένα κοκαλιάρικο παιδί με κόκκινα μαλλιά γεμάτα πιτυρίδα κι άγρυπνα γκρίζα μάτια. Ένα παλικάρι της εργατικής τάξης του Δουβλίνου, έξυπνο, αποφασισμένο και σβέλτο και –δόξα τω Θεώ που υπήρχαν και πρωτάρηδες– πάρα πολύ άπειρο και με τρομερή όρεξη να ερευνήσει οτιδήποτε μπορεί να τύχαινε να του σφυρίξει κάποιος ντετέκτιβ. Ο νεαρός Στίβεν κι εγώ επρόκειτο να τα πάμε μια χαρά. […]
Σχεδόν πριν χαθούν απ’ τα μάτια μου, εμφανίστηκε και το αγόρι μου, ο Στίβεν, προσπαθώντας να τα φέρει βόλτα με ένα κινητό, ένα σακίδιο, ένα κράνος ποδηλάτη κι ένα μακρύ κασκόλ μαζί. Ήταν ψηλότερος απ’ όσο περίμενα κι η φωνή του ήταν πιο βαθιά, με μια βραχνή χροιά που τον έκανε ν’ ακούγεται μικρότερος απ’ ό,τι ήταν. Φορούσε ένα γκρίζο παλτό, που ήταν πολύ καλής ποιότητας και πολύ πολύ καινούργιο: είχε ξετινάξει τις καταθέσεις του στην τράπεζα για να εξασφαλίσει ότι το ντύσιμό του θα ταίριαζε μ’ αυτό που έπρεπε να έχουν οι άντρες του Ανθρωποκτονιών».

Ως πρωταγωνιστή θα τον συναντήσουμε έξι χρόνια αργότερα από τα γεγονότα του Τόπου των Πιστών να κάνει το παν για να μπει στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών του Δουβλίνου. Ο ίδιος λέει τα εξής:
«Καλά είναι στις Ανεξιχνίαστες Υποθέσεις. Πολύ καλά, π’ ανάθεμά με, για κάποιον σαν εμένα: εργατική τάξη του Δουβλίνου, ο πρώτος στην οικογένειά μου που έδωσε εξετάσεις μετά το λύκειο αντί να πάει να μαθητεύσει κάπου. Στα είκοσι έβγαλα τη στολή, είχα φύγει από τη Γενική Μονάδα Ανακριτών και στα είκοσι οκτώ είχα ήδη μπει στο Ηθών. […] Μπήκα στις Ανεξιχνίαστες Υποθέσεις την εβδομάδα που έκλεισα τα τριάντα, ελπίζοντας ότι δεν είχε πει κάποιος κάτι, φοβούμενος ότι είχε πει. Τώρα είμαι τριάντα δύο. Καιρός να συνεχίσω να ανεβαίνω».

ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ
Τόμπι Χένεσι
«Πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου κατά βάση τυχερό. Δεν εννοώ ότι είμαι ένας από τους ανθρώπους εκείνους που διαλέγουν σε μια παρόρμηση της στιγμής αριθμούς που κερδίζουν εκατομμύρια στο λότο ή χάνουν στο τσακ αεροπλάνα που πέφτουν χωρίς επιζώντες. Εννοώ απλώς ότι στη ζωή μου δεν είχα κάποια από τις τυπικές ατυχίες για τις οποίες ακούς. Δεν με κακοποίησαν ως παιδί ούτε έπεσα θύμα εκφοβισμού στο σχολείο. Οι γονείς μου δεν χώρισαν ούτε πέθαναν ούτε ήταν εξαρτημένοι ούτε καν είχαν σοβαρές διαφωνίες. Καμία από τις κοπέλες μου δεν με απάτησε –τουλάχιστον απ’ όσο ξέρω– ούτε με παράτησε προκαλώντας μου κάποιο τραύμα. Δεν με χτύπησε ποτέ αυτοκίνητο και η πιο βαριά ασθένεια που πέρασα ήταν η ανεμοβλογιά. Ούτε σιδεράκια δεν χρειάστηκε να βάλω. Όχι ότι αφιέρωνα ποτέ χρόνο στο να τα σκέφτομαι όλα αυτά, όταν όμως περνούσαν από το μυαλό μου άφηναν μια ικανοποιητική αίσθηση ότι όλα πήγαιναν ακριβώς όπως θα ’πρεπε.
Είχα συνηθίσει στο να είμαι, αντικειμενικά, εμφανίσιμος, μ’ έναν τρόπο εύκολο και αβίαστο, που δεν απαιτούσε ιδιαίτερη σκέψη από εκείνους τους οποίους ίσως αφορούσε. Έχω πυκνά ίσια ανοιχτόχρωμα μαλλιά, έντονα γαλάζια μάτια και το είδος του ανοιχτού, αγορίστικου προσώπου που κάνει τους άλλους, άντρες και γυναίκες, να με συμπαθούν αμέσως.
Ο τύπος που έβλεπα τώρα στον μυγοφτυσμένο καθρέφτη ήταν από άλλο ανέκδοτο. Τα μαλλιά μου είχαν ένα λιγδιασμένο καφετί χρώμα και στη δεξιά πλευρά του κεφαλιού μου υπήρχε ένα μεγάλο ξυρισμένο μπάλωμα με μια άσχημη κόκκινη ουλή κατά μήκος του, συρραμμένη με χοντρά, μεγάλα μεταλλικά ράμματα. Το ένα βλέφαρο έπεφτε σαν να ήμουν μαστουρωμένος, το σαγόνι μου ήταν πρησμένο και γεμάτο μελανιές, από το μπροστινό πάνω δόντι μου έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι και το ένα χείλος μου ήταν φουσκωμένο. Αν και δεν είχαν περάσει παρά λίγες μόνο μέρες, είχα χάσει βάρος. Ήμουν ούτως ή άλλως αδύνατος από πριν, τώρα όμως κάτω από τα ζυγωματικά και το σαγόνι μου υπήρχαν βαθουλώματα που μου έδιναν μια όψη ανησυχητική, αποστεωμένη, επιτακτική. Γένια μερικών ημερών έκαναν το πρόσωπό μου να δείχνει άπλυτο, τα μάτια μου ήταν κόκκινα και είχαν ένα απλανές βλέμμα που μ’ έκανε να δείχνω κάτι ανάμεσα σε καθυστερημένο και ψυχάκια. Έμοιαζα σαν κάποιο ρεμάλι σε ταινία με ζόμπι που δεν υπήρχε περίπτωση να τα βγάλει πέρα από το πρώτο μισάωρο».

Ο Τόμπι είναι ένας νέος που όλα του έχουν πάει καλά στη ζωή του· τυχερός, ανέμελος, προνομιούχος θα μπορούσε να πει κανείς. Ώσπου ύστερα από έναν άγριο ξυλοδαρμό κατά τη διάρκεια μας διάρρηξης στο σπίτι του όλη του η ζωή έρχεται τούμπα και τον βρίσκουμε στο σπίτι του αγαπημένου του θείου να προσπαθεί να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα, να γιατρευτεί από τα σωματικά και κυρίως τα ψυχολογικά τραύματα που του άφησε κληρονομιά η επίθεση: απώλεια μνήμης, μετατραυματικό σύνδρομο, έναν θείο που πεθαίνει και έναν σκελετό στην αυλή του σπιτιού του. Τίποτα από όσα αντιλαμβανόταν και πίστευε δεν ήταν όπως φαίνονταν. Καλείται λοιπόν να ζήσει σε έναν νέο επίφοβο κόσμο, μέσα στον οποίο παλεύει να βρει τη θέση του και το ποιος ήταν/είναι/θα είναι.

Αφού σας συστήσαμε τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες της Tana French, δείτε ΕΔΩ από ποιο βιβλίο θα ξεκινήσετε και τι να περιμένετε.