Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι ήταν απολιτικός, επειδή απέκτησε βαθιά πολιτική συνείδηση και διέκρινε πως η πολιτική έχει να κάνει με το ήθος και όχι με τις ιδεολογίες. Ο Μπουκόβσκι ήταν στωικός, καθώς με βάση τη θεώρησή του η ανθρώπινη επικράτεια σύγκειτο από τις δυνάμεις της ειμαρμένης. Η θρασύτητά του υπήρξε μνημειώδης, μα διέθετε νόημα και λογοτεχνικότητα, καθώς λειτουργούσε ως έκθεση μίας πραγματικής κατάστασης η οποία οριοθετούσε έναν εμπειρικό ρεαλισμό και όχι ως αναδεικτικό στοιχείο κειμενικού ύφους.

Στις ιστορίες του Μπουκόβσκι οι ηττημένοι και οι κερδισμένοι κρίνονται με τους όρους μιας πραγματικότητας η οποία, όσο μπορεί να στερούνταν φιλοσοφικού ή αισθητικού βάθους, διέθετε εντέλει μια απολύτως οριοθετημένη ηθική βάση, όπου οι χαμένοι ήταν πιο αυθεντικοί από τους κερδισμένους – όχι διότι το κέρδος ήταν καταδικαστέο, μα επειδή το κέρδος ήταν συγκριτικά και ηθικά κενό νοήματος, καθώς η καθημερινότητα ήταν σε τέτοιο βαθμό ποιοτικά προκαθορισμένη, που καθετί ανώτερο, αληθινό, λόγω αδυνατότητας προκαθορισμού, υπήρξε περιθωριοποιημένο. Οι προεκτάσεις αυτής της θέσης αγγίζουν σήμερα τον τρόπο λειτουργίας και αξιολόγησης σχεδόν όλων των εκφάνσεων της ζωής, που μόνο χρονολογικά είναι πιο προωθημένη από την περίοδο κατά την οποία ο συγγραφέας έγραψε αυτές τις ιστορίες, με λιγοστή πίστη στις συγγραφικές του ικανότητες, μα με περισσή πίστη στη λαγαρότητα της εκμυστήρευσης και της έκθεσης.

Το βιβλίο του Ιστορίες καθημερινής τρέλας παρουσιάζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Το έργο του Μπουκόβσκι ήταν από εκείνα που δέχθηκαν παρατεταμένα παρανάγνωση και κριτική ακυρότητα για εκείνο που πράγματι ήταν. Εννοώ δηλαδή πως συνολικά το έργο του εκθειάστηκε και αποδοκιμάστηκε εξίσου για ανύπαρκτους ή λανθασμένους λόγους, για στοιχεία που είχαν να κάνουν περισσότερο με την ανάγκη επικάλυψης μύχιων αναγκών μιας μεγάλης μερίδας κριτικών και παραναγνωστών παρά με τις πραγματικές διαστάσεις των προθέσεων και των κειμένων του. Η συγκεκριμένη έκδοση, εκτός από τη δυνατότητα απόλαυσης αυτών των ιδιότυπων και σαρκαστικών κειμένων, προσφέρει στον Έλληνα αναγνώστη και μια, έστω μερική, δυνατότητα αποκατάστασης του συγγραφέα και του έργου του.

Γιάννης Λειβαδάς