«Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ» ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

16/11/2021

«Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ» ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ο συγγραφέας μάς εξομολογείται πώς ξεκίνησαν όλα για το νέο του μυθιστόρημα, μια ιστορία για τη σημασία της συμφιλίωσης με το παρελθόν.

Δεν είναι λίγες οι φορές που «πιάνω» τον εαυτό μου ωτακουστή συζητήσεων και λαθραναγνώστη εφημερίδων, περιοδικών και σελίδων του διαδικτύου αναζητώντας το θέμα που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μου και θα με κινητοποιήσει ώστε να γίνει αυτό η αφορμή ενός διηγήματος ή μυθιστορήματος.
Κάτι ανάλογο συνέβη πριν από κάμποσα χρόνια, όταν διάβασα δύο κείμενα τα οποία μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και αποτέλεσαν την αφορμή για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα.
Το πρώτο ήταν ένα άρθρο, «Το Λευκό Ρόδο - σε πείσμα του χειμώνα» (Μάρτιος του 2014 στο cretalive.gr) του Αριστομένη Συγγελάκη, συγγραμματέα της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Το δεύτερο κείμενο ήταν από τις «Ημέρες Συμφιλίωσης» του Silo -ψευδώνυμο του Μάριο Ροδρίγκες Κόμπος-, Αργεντινού φιλόσοφου, δημιουργού του ρεύματος Οικουμενικού ή Νέου Ανθρωπισμού (Ημερίδες Εμπειρίας Πούντα Δε Βάκας 2007).
Η ιστορία του «Λευκού Ρόδου», της πρώτης φοιτητικής αντιναζιστικής οργάνωσης στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου στη Γερμανία, και ο φρικτός θάνατος στις 22/2/1943 με απαγχονισμό της ηγετικής του ομάδας από τους ναζιστές, ήταν άγνωστη σε μένα. Η δράση της οργάνωσης, μικρή στη διάρκειά της, από τον Ιούνιο του 1942 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1943, δεν υπήρξε ένοπλη, αλλά περιορίστηκε στη συγγραφή και πολυγράφηση έξι φυλλαδίων, τα οποία μοιράσανε στην πόλη τους, προσπαθώντας να αναδείξουν στους συμπολίτες τους το αληθινό πρόσωπο του Ναζισμού.

Από τα πρώτα κιόλας σχεδιάσματα, παράλληλα με την ιστορία «κορμό» του μυθιστορήματος στην οποία ένας Έλληνας γιατρός στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα αναζητεί δουλειά σε νοσοκομείο του Μονάχου, ασχολήθηκα με τη φιλία δύο συμφοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενός Γερμανού κι ενός Έλληνα, οι οποίοι υπήρξαν μέλη του «Λευκού Ρόδου». Μια φιλία που έμεινε στην αφάνεια για εβδομήντα περίπου χρόνια, και η αποκάλυψή της έφερε στο φως συνταρακτικά νέα ανατρέποντας πολλές από τις βεβαιότητες των απογόνων τους.
Παράλληλα σε μια δεύτερη ιστορία, με θέατρο δράσης το Μόναχο και την Κρήτη, θα αναδειχτεί ένα φοβερό αιματηρό μυστικό από τα χρόνια του πολέμου το οποίο θα ταράξει τη σχέση δυο καλών φίλων.

Οι ήρωες του βιβλίου, θύτες και θύματα, παλεύουν με τους εφιάλτες τους μέχρι να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους, επειδή πρώτα απ’ όλα επιθυμούν μια βαθιά μεταμόρφωση της ζωής τους.
Η συμφιλίωση με τον «άλλο», ιδίως έπειτα από ένα τραυματικό γεγονός, είναι μια προσωπική και πολλές φορές επώδυνη διαδικασία στην οποία ενυπάρχει η πρόθεση να βγει το άτομο από τον κύκλο της μνησικακίας, χωρίς όμως να προϋποθέτει τη συγχώρηση ούτε τη λήθη όσων συνέβησαν.
Είναι αλήθεια ότι η πλοκή της ιστορίας μου πολλές φορές εξελίχτηκε ερήμην μου, «επέβαλε» τους δικούς της κανόνες, και το μόνο που έκανα εγώ ήταν να την ακολουθήσω, ελπίζοντας μόνο να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση…

Δημήτρης Χατζηκωνσταντίνου

Σχετικά βιβλία