Γράψε για ό,τι ξέρεις
«Κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως αστυνομικού και στη συνέχεια ως blogger ή δημοσιογράφου για κάθε είδους μέσο στη Μεγάλη Βρετανία, γνώριζα ότι είχα μέσα μου αρκετά βιβλία που με έτρωγαν να βγουν προς τα έξω. Έτσι λοιπόν ακολουθώντας την παλιά και σοφή συμβουλή, έγραψα για ό,τι ήξερα.
Ήμουν αστυνομικός για δώδεκα χρόνια και υπηρέτησα στο Τμήμα Ποινικών Ερευνών τόσο ως ένστολη όσο και ως αξιωματικός με πολιτικά. Γνωρίζω πώς διεξάγονται οι έρευνες, τις διαδικασίες που πρέπει να κινηθούν για συγκεκριμένα εγκλήματα, κατανοώ τα μυστικά της εγκληματολογίας, μιας και όλα αυτά ήταν η καθημερινή ενασχόλησή μου. Έτσι, όταν πήρα δύο χρόνια άδεια από τα καθήκοντά μου ως αστυνομικού, ήμουν σίγουρη ότι πρέπει να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να βγάλω από το κεφάλι μου στην οθόνη του υπολογιστή τουλάχιστον ένα από αυτά τα βιβλία. Έγραψα λοιπόν για ό,τι ήξερα. Το πρώτο μου μυθιστόρημα, το Σ’ άφησα ήταν εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία εγκατάλειψης θύματος τροχαίου στην Οξφόρδη, το οποίο συνέβη τη χρονιά που μπήκα στο σώμα.
Η καριέρα μου στην αστυνομία μού έχει προσφέρει εξαιρετικό υλικό για να το εντάξω στα βιβλία μου. Οι καλύτεροι συγγραφείς, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτοί που οι αναγνώστες τους πιστεύουν κάθε τους λέξη. Ήθελα να δημιουργήσω ατμόσφαιρα και διαλόγους μεταξύ των χαρακτήρων που να φαντάζουν αληθινοί, γιατί όντως έτσι είναι· είχα ήδη ζήσει τη συγκεκριμένη σκηνή, την είχα ακούσει αυτή τη φράση και ήμουν μάρτυρας εκείνου του περιστατικού. Ήθελα τον αναγνώστη εκεί, μαζί μου, να ακούει τον γδούπο της πόρτας του κελιού που κλείνει με φόρα, να βιώσει τον φόβο και την υπερένταση μιας καταδίωξης με αυτοκίνητα, να ακούσει πώς μιλούν στ’ αλήθεια οι αστυνομικοί μεταξύ τους και όχι όπως παρουσιάζονται στη μικρή οθόνη!     
Φυσικά, βοηθάει να έχεις έναν σύζυγο, ο οποίος επίσης ήταν στο αστυνομικό σώμα για πολλά χρόνια, αρχικά στην τροχαία και ύστερα στους ενόπλους. Το αυτί του και τα σχόλιά του μου είναι πολύτιμα όταν γράφω τους διαλόγους ή περιγράφω τις διαδικασίες της αστυνομίας - ιδιαίτερα όταν είμαι παγιδευμένη στα δίχτυα της πλοκής και χρειάζομαι τις μικρές εκείνες δόσεις ρεαλισμού που προσδίδουν ζωντάνια στο κείμενο. Επιπλέον, έχω ένα σωρό πρώην και εν ενεργεία επαφές στην αστυνομία, άνθρωποι που είναι εξαιρετικά γενναιόδωροι με τον χρόνο τους, όταν μου χρειάζονται κάποιες συγκεκριμένες πληροφορίες ως προς την προστασία των παιδιών, την αυτοκτονία ή το ηλεκτρονικό έγκλημα.
Κι αυτά είναι μόνο τα προφανή. Υπάρχουν όμως κι άλλοι λιγότερο προφανείς και χειροπιαστοί τρόποι με τους οποίους η εμπειρία μου ως αστυνομικού μού είναι ανεκτίμητη, κατά τον σχεδιασμό κι ύστερα κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου.
Τότε, όπως και τώρα, είχα ρόλο αφηγητή. Έπρεπε να ερευνήσω ένα έγκλημα για να ανασυνθέσω την ιστορία. Τι συνέβη στο θύμα; Ποιος ήταν μπροστά; Ποια εκδοχή των γεγονότων είναι η σωστή; Γιατί συνέβη ό,τι συνέβη; Ποιες συνέπειες είχαν αυτά τα γεγονότα; Τότε έπρεπε να συγκεντρώσω όλα τα στοιχεία και να τα παρουσιάσω με έναν τρόπο λογικό και πειστικό στο δικαστήριο. Τότε το ακροατήριό μου ήταν ο δικαστής και οι ένορκοι· τώρα, είναι ο αναγνώστης και έχω να  πουλήσω φαντασία, όχι γεγονότα. Παρ’ όλα αυτά γράφοντας ένα βιβλίο, ακολουθώ παρόμοια διαδικασία ώστε να είμαι σίγουρη ότι η ιστορία μπορεί να σταθεί.
Το κέντρο σε κάθε ιστορία είναι οι άνθρωποι: συναρπαστικοί, σκοτεινοί, ψεύτες, ειλικρινείς, δόλιοι ή ντόμπροι. Η παρατήρηση των ανθρώπων είναι σαν την αναπνοή για έναν αστυνομικό· βγαίνει χωρίς να το σκεφτείς, συλλέγεις αθόρυβα δεδομένα στο κεφάλι σου. Σε πολύ αγχώδεις καταστάσεις, όπως όταν κάποιος έχει μόλις διαπράξει ένα έγκλημα ή είναι θύμα εγκληματικής ενέργειας, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με πολύ διαφορετικούς τρόπους, τις περισσότερες φορές εντελώς αντίθετους απ’ ό,τι θα συμπεριφέρονταν συνήθως. Όταν είσαι αστυνομικός, βλέπεις την ανθρώπινη φύση στην πιο ωμή, πιο εύθραυστη, πιο αποκαλυπτική της φάση. Αυτό με έχει βοηθήσει σε τεράστιο βαθμό σε ό,τι αφορά την κατανόηση του πώς σκέφτονται, μιλούν, ζουν ή ψεύδονται οι άνθρωποι. 
Μια από τις πιο διασκεδαστικές πλευρές της συγγραφής βιβλίων σαν τα δικά μου είναι η επινόηση των ανθρώπων που κατοικούν στις σελίδες τους. Για πολλούς από τους χαρακτήρες μου αντλώ στοιχεία από πρώην συναδέλφους μου, προκειμένου να δημιουργήσω έναν άνθρωπο που ζει, αναπνέει και είναι καθόλα αληθοφανής. Ο Μάρεϊ Μακένζι, ο συνταξιούχος ντετέκτιβ που τώρα δουλεύει στη ρεσεψιόν ενός μικρού αστυνομικού τμήματος στο Ξέχασέ με, είναι εμπνευσμένος από κάμποσους συνταξιούχους ή στο όριο της σύνταξης αξιωματικούς που γνώρισα μέσα στα χρόνια, πολύπειρους αλλά συχνά αγνοημένους από τους νεότερους συναδέλφους.
Όπως είπα και στην αρχή, γράφω για ό,τι ξέρω. Και μέχρι στιγμής φαίνεται να λειτουργεί».
Clare Mackintosh