Όταν ήμουν μικρός συχνά άκουγα τη μητέρα μου να διηγείται μια παράξενη ιστορία για τη γιαγιά της, που τη βασάνισαν μέχρι θανάτου κάποιοι ληστές απ’ τα βουνά, για να τους αποκαλύψει πού έχει κρυμμένο έναν θησαυρό από κάποιον παλιό οπλαρχηγό του 1821. 

Άρχισα να γράφω το βιβλίο όταν βρέθηκα μπροστά σε μια μεγάλη γενεαλογική έκπληξη. Διαβάζοντας πριν από λίγα χρόνια το ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2018), έπεσα πάνω στον βίο του αγωνιστή του ’21 Μήτρου Αγραφιώτη. Αυτό δεν θα είχε καμιά ιδιαίτερη σημασία, αν τον παππού της μητέρας μου δεν τον έλεγαν κι αυτόν Μήτρο Αγραφιώτη· άρα, ο εν λόγω αγωνιστής ήταν ο προπάππος της. Όσο λοιπόν διάβαζα και μάθαινα για αυτόν τον μακρινό πρόγονο, τόσο το ξάφνιασμά μου μεγάλωνε. Γιατί, από την ηλικία των 18 ετών, τον Μήτρο τον πήρε μαζί του στον πόλεμο ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ήταν το δεξί του χέρι και, όχι μόνο αυτό, αλλά του εμπιστεύτηκε το ταμείο του, ενώ στη διαθήκη του τον ορίζει ως έναν από τους εκτελεστές της. Ο Μήτρος θα πεθάνει πολλά χρόνια μετά τον Καραϊσκάκη, στη Χαλκίδα, σαν ένας παραγκωνισμένος φτωχός πολεμιστής. 

Η απορία μου, από την οποία ξεκίνησαν όλα, ήταν το ποια μπορεί να ήταν η σχέση, μυστική και βαθύτερη, ανάμεσα στον 18χρονο και τον Καραϊσκάκη· πώς δικαιολογείται η τόση συμπάθεια, η τόση εμπιστοσύνη; Για να απαντήσω το ερώτημα, με τον τρόπο της λογοτεχνίας βέβαια, έπρεπε πρώτ’ απ' όλα να ανασυστήσω με ιστορική πιστότητα τον βίο του Καραϊσκάκη. Έτσι, στο βιβλίο ξεδιπλώνεται από τη μια η πορεία της ζωής αυτού του κορυφαίου αγωνιστή της Επανάστασης και, από την άλλη, το χρονικό της οικογένειας του Μήτρου Αγραφιώτη, μέχρι που θα συγκλίνουν στη ζωή του αφηγητή, από την παιδική του ακόμη ηλικία, τη δεκαετία του ’60, ως και σήμερα, όταν αποφασίζει πια να διηγηθεί με μυθιστορηματικό τρόπο την ιστορία της οικογένειάς του, με όλες τις φανερές και αδήλωτες πτυχές της. 

Κώστας Ακρίβος