/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12818%2Fmobile-logo_new.png){kind=logo}
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12817%2Flogo_black.png "metaixmio.gr")
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F18291%2F978-618-03-2047-3_2.jpg "«ΑΝΗΣΥΧΙΑ»")
«Είπε ότι κάποια πράγματα χάνονταν. Είπε ότι οι λέξεις εξαφανίζονταν. Αν ήταν νεότερος, θα είχε γράψει ένα βιβλίο για τη διαδικασία των γηρατειών. Αλλά τώρα που ήταν γέρος, δεν είχε διάθεση να το κάνει. Δεν είχε πια την ενέργεια ενός νεότερου ανθρώπου. Αυτός ο συλλογισμός παρακίνησε έναν από μας, δεν θυμάμαι ποιον, να καταστρώσει την ιδέα να γράψουμε ένα βιβλίο μαζί. Εγώ θα έκανα ερωτήσεις, εκείνος θα απαντούσε, εγώ θα απομαγνητοφωνούσα τις συζητήσεις, και στο τέλος θα καθόμασταν μαζί και θα επιμελούμασταν το υλικό. Μόλις κυκλοφορούσε το βιβλίο, θα παίρναμε το τζιπ και θα πηγαίναμε περιοδεία για την παρουσίασή του».
Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια του βιβλίου Ανησυχία της Λιν Ούλμαν, κόρης του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, του σπουδαιότερου σκηνοθέτη του 20ού αιώνα, και της Λιβ Ούλμαν, της ηθοποιού που υπήρξε η μούσα του. Με μια σειρά από ερωτήσεις που του έθετε, προσπαθώντας να φτάσει στο βαθύτερο κομμάτι του δημιουργού και πατέρα της. Σε όλη τη διάρκεια της άνοιξης του 2007, συναντιόνταν κάθε πρωί στο γραφείο του και συζητούσαν, ακούγοντας μερικούς από τους αγαπημένους του δίσκους. Ή μάλλον, εκείνη έθετε ερωτήσεις κι εκείνος απαντούσε σε όσες ήθελε, παρακάμπτοντας συχνά τα οδυνηρά θέματα, αντικαθιστώντας τις απαντήσεις με τις αγαπημένες του Σουίτες για Βιολοντσέλο, του Μπαχ. Εντωμεταξύ, η υγεία και η μνήμη του Μπέργκμαν κατέρρεαν ραγδαία και η Λιν Ούλμαν έμεινε μετά τον θάνατό του, στις 30 Ιουλίου 2007, με πέντε κασέτες στις οποίες είχε καταγράψει τις συνομιλίες, τα κενά, τους δισταγμούς του. Ύστερα, οι κασέτες εξαφανίστηκαν για επτά χρόνια, παράπεσαν λόγω των απανωτών αλλαγών που επέφερε στη ζωή της ο θάνατος του πατέρα της.
Με άξονα τη μεταγραφή των συνομιλιών τους, η Λιν Ούλμαν έγραψε ένα λυρικό βιβλίο για τη δική της ζωή, τις αναμνήσεις της από το νησί Φόρε όπου επισκεπτόταν κάθε καλοκαίρι τον πατέρα της, και από τα πέρα δώθε μεταξύ του Παλαιού και του Νέου Κόσμου, ακολουθώντας τη μητέρα της στο Χόλιγουντ και το Μπρόντγουεϊ. Είναι όμως αυτοβιογραφία το βιβλίο αυτό, στο οποίο δεν αναφέρονται ονόματα; Γνωρίζουμε τον πατέρα, τη μητέρα, το κοριτσάκι. «…ήμουν το παιδί του και το παιδί της, αλλά όχι το παιδί τους, δεν ήμασταν ποτέ εμείς οι τρεις μαζί˙ όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες που είναι απλωμένες πάνω στο γραφείο μου, δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία που να είμαστε και οι τρεις μαζί. Αυτή κι αυτός κι εγώ. Αυτός ο συνδυασμός δεν υφίσταται.»
Η Λιν Ούλμαν αναφέρεται στην Ανησυχία σαν ένα έργο που χτίστηκε στα συντρίμμια του βιβλίου που δεν έγραψε. Εν μέρει αυτοβιογραφικό κι εν μέρει μυθοπλαστικό, συλλαμβάνει τη μαγεία αλλά και τις δυσκολίες που βίωσε ως καρπός ενός παθιασμένου έρωτα ανάμεσα σε δύο εξαιρετικά προικισμένους ανθρώπους. Εκτός των άλλων, αποκαλύπτει τη σκωπτική πλευρά του Μπέργκμαν, ο οποίος πρότεινε σαν τίτλο του βιβλίου που περιέγραφε την αργή πορεία του προς τον θάνατο το Σωριασμένος νεκρός στην κοιλάδα του Ελντοράντο. Η συγγραφέας προτίμησε να το ονομάσει Ανησυχία, επειδή ο πατέρας της είχε εμμονή με τον Πεσσόα και το δικό του Βιβλίο της Ανησυχίας, και συγκεκριμένα με τη φράση: «Είχα σηκωθεί νωρίς και καθυστερούσα να προετοιμαστώ για να υπάρξω».
Χίλντα Παπαδημητρίου
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F18291%2F978-618-03-2047-3_2.jpg)
