Ο Bolter καταφέρνει να συνδυάσει (και σ’ αυτό βρήκε άξιο συμπαραστάτη το μεταφραστή του στα ελληνικά) την κυβερνητική με τη λογοτεχνία, την έντυπη γραφή με την ηλεκτρονική, δείχνοντας πως το μέλλον βρίσκεται στο πάντρεμά τους. Φυσικά, δεν υπονοείται ότι η τυπογραφία θα εξαφανιστεί, αφού το βιβλίο θα εξακολουθεί να κρατάει το κύρος του, έστω και αν αλλάζει κι αυτό μορφή μιμούμενο συχνά τα υπολογιστικά κείμενα. Έτσι, ακόμα και αν στο εγχειρίδιο αυτό ο καθηγητής Bolter δηλώνει έμμεσα τη σαφή προτίμησή του στην ηλεκτρονική γραφή, καταφέρνει να απαντήσει στα επιχειρήματα των υποστηρικτών και των δύο πλευρών. Κι αυτό το πετυχαίνει συνδέοντας την ιστορία των υπερκειμένων με την προϊστορία τους, δηλαδή με τους έντυπους λογοτεχνικούς προγόνους τους, δίνοντας έτσι το έρεισμα και στους θιασώτες της λογοτεχνίας να δουν τα πολυμέσα ως συνεχιστές και αναμορφωτές του είδους αλλά και στους λάτρεις της πληροφορικής να καταλάβουν πόσα η ηλεκτρονική γραφή χρωστάει στην έντυπη προκάτοχό της.