Η Βιρτζίνια Γουλφ γράφει ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται σε μία και μόνη μέρα. Ξεκουμπώνει τα σπλάχνα και τα μυαλά των ηρώων της. Η κυρία Νταλογουέι είναι ένα σημαντικό μυθιστόρημα, γραμμένο από μια μασίφ συγγραφέα. [...] Όλο το μυθιστόρημα υφαίνεται σαν δίχτυ από στοχασμούς πράξεις, κρυμμένα αισθήματα και ανεξίτηλες μνήμες πολλών και διαφορετικών ανθρώπων. [...]
Οι μασίφ μυθιστοριογράφοι, όπως η Γουλφ, όταν γράφουν, απεκδύονται το φύλο τους ή, καλύτερα, μεταμορφώνονται σε ανδρόγυνα πλάσματα. Μπαινοβγαίνουν στα σώματα και στις ψυχές των ηρώων τους, ενσαρκώνονται τα όντα της φαντασίας τους. Αυτή, στο κάτω κάτω, είναι η δύναμή τους. [...]
Η υψηλή συγγραφική στόφα της Γουλφ διακρίνεται στον τρόπο που κεντάει καθημερινές σκηνές, απλές κινήσεις, βλέμματα, λόγια και σκέψεις πίσω από τα λόγια. Οι μεταφορές της αστράφτουν. Καθαρίζουν το μάτι, το κάνουν να βλέπει βαθύτερα. Ο τρόπος που περιγράφει το πέρασμα ενός αυτοκινήτου, μια βόλτα στη λίμνη, το πώς ανοίγει μια γυναίκα την ομπρέλα της: αυτές οι μικρές λεπτομέρειες διηγούνται, πολύ πιο παραστατικά από τα λόγια τους, τη χαρά, το ζόρι, τις σκέψεις των ηρώων. Η Βιρτζίνια Γουλφ ξέρει καλά πως, ό,τι και να λένε φωναχτά οι άνθρωποι, ό,τι και να ισχυρίζονται στα σαλόνια ή στις κρεβατοκάμαρες, το σώμα και οι μικρές κινήσεις αποκαλύπτουν τον μέσα τόπο καλύτερα. Γιατί τα ορυκτά αισθήματα, όπως και οι ορυκτές σκέψεις, δεν είναι για κατανάλωση σε σουαρέ. Κι ο τρόπος που ταράζεται σιωπηρά το σώμα των για τριάντα χρόνια πλατωνικών εραστών στη θέα του αγαπημένου τους σφραγίζει του λόγου το αληθές.